Wit΄s end

"He is not a man afraid of his own shadow, for in this environment of complete darkness, no shadows can be cast."

Μέσα σε ένα περιβάλλον απόλυτου σκότους λοιπόν ζει και δημιουργεί ο κύριος McCombs. Βεβαίως υπάρχει ο κίνδυνος ενός κλισέ που δε λέει να μας αφήσει ήσυχους, το κλισέ του ψυχικά διαταραγμένου καλλιτέχνη που χρησιμοποιεί την τέχνη ως ένα είδος διεξόδου, ένα είδος φωτός μέσα στο τούνελ της προσωπικής του κόλασης. Στα πλαίσια ενός ήχου συγγενικού με Dylan, Nick Drake, Elliot Smith και Leonard Cohen, είναι πολύ εύκολο να απομυθοποιήσουμε κάθε στίχο και να αποκαλέσουμε κάθε μετάβαση από συγχορδία σε συγχορδία μπανάλ και ξεπερασμένη. Όμως ευτυχώς εδώ ο Cass McCombs δεν θα αφήσει τα κλισέ να καταπιούν το δημιούργημα του.

Με τις πρώτες στιγμές του County Line το ρολόι σταματάει, ο χρόνος πλαταίνει και ο ακροατής μπαίνει σε ένα τριπ άκρως γοητευτικό και πλούσιο σε συγκινήσεις. Οι μελωδίες που προσφέρει απλόχερα ο καλλιτέχνης είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμες. Απλές και κατασταλαγμένες. Απαλλαγμένες από φλύαρες κορώνες και περιτεχνισμούς.

Η ενορχήστρωση είναι μινιμαλιστική και δένει εξαιρετικά με την συνολική ατμόσφαιρα του δίσκου. Μερικές απρόσμενες μελωδικές αναπτύξεις, δυο-τρία ρυθμικά κόλπα και η παρουσία ποικίλων ήχων που παρουσιάζονται με σαφήνεια και σε ιδιαίτερα σημεία του δίσκου, κάποιες αναπάντεχες αλλαγές ή επαναλήψεις, δίνουν ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα στο άλμπουμ αυτό, όπως πχ. στο συγκλονιστικό Memory Stain, όπου το πιάνο οδηγεί με κάποιες ιδιαιτερότητες μέχρι το σημείο όπου το τραγούδι φαίνεται να μένει ακίνητο και ένα μπάσο κλαρινέτο παρουσιάζεται να αναπνέει διακριτικά μέχρι να στοιχειώσει τα εναπομείναντα λεπτά του τραγουδιού.

Κάπως έτσι φτιάχνονται τα διαμάντια, με απλά υλικά και υπομονή. Κι αν νομίζετε ότι ένα τέτοιο άλμπουμ μπορεί να χαρακτηριστεί δύσκολο, σας βεβαιώνω ότι η ποπ μούσα δεν αφήνει τον McCombs λεπτό. Από το πρώτο άκουσμα κιόλας είχα δεθεί μαζί τους κι εγώ.