The greatest
1. Liz Phair (972), 2. PJ Harvey (853), 3. Heather Nova (596), 4. Fiona Apple (549), 5. Tori Amos (520), 6. Lisa Germano (516), 7. Tanya Donelly (338), 8. Aimee Mann (334), 9. Kristin Hersh (274), 10. Beth Orton (245), 11. Cat Power (128), 12. Hope Sandoval (97).
Αυτές είναι οι καλύτερες - σημαντικότερες τραγουδίστριες των τελευταίων ετών. Αφού το μέγεθος μετράει στην ποσοτική εποχή μας παίρνουμε ως οδηγό τις λέξεις του βιογραφικού της καθεμιάς στην πιο πλήρη εγκυκλοπαίδεια (All Music Guide, το νούμερο στην παρένθεση) και οδηγούμαστε στο αποτέλεσμα: Πρώτη η Liz, ενδέκατη η Cat, καμιά ελπίδα για την Hope.
Μπορεί εμείς να μη χάνουμε τη διάθεση για παιχνίδι, η Cat όμως είδε πολύ σοβαρά την κυκλοφορία του 6ου άλμπουμ με δικά της τραγούδια. Αγνόησε τα grunge παιδαρέλια που κάλεσε στον προηγούμενο δίσκο της και απευθύνθηκε σε ώριμους soul μουσικούς του Memphis για άνετο, σίγουρο, επαγγελματικό παίξιμο. Σε λίγες μέρες η ηχογράφηση είχε ολοκληρωθεί.
Το "Hate", που είναι και το μόνο στο οποίο δεν παίζει κιθάρα ο Mabon "Teenie" Hodges είναι τυπικό τραγούδι της Cat Power που αγαπήσαμε. Μια κιθάρα δίνει το ρυθμό, η φωνή τραγουδάει την δυνατή μελωδία και τίποτα άλλο. Είναι το είδος cult τραγουδιών που το μέσο αμερικανάκι βρίσκει καταθλιπτικά (ελπίζω ο πρόεδρος που τους αξίζει να προλάβει να τα απαγορεύσει πριν αποχωρήσει γιατί βλάπτουν σοβαρά την ψυχική υγεία) και οι υπεύθυνοι των ραδιοφώνων θα επιτρέψουν τη μετάδοσή τους μόνο πάνω απ'το πτώμα τους. Μπήκε ενδέκατο στο δίσκο.
To ομώνυμο, πρώτο του δίσκου και πρώτο στα μεγάλα τραγούδια της χρονιάς είναι η φωτογραφία στην ταυτότητα της νέας Cat Power. Υπερβολικά φροντισμένο (είναι γνωστό πως τα τραγούδια που πρόκειται να ακουστούν ή πάνε για singles απολαμβάνουν ιδιαίτερη περιποίηση), με πιάνο, βιολιά, έξυπνα δεύτερα φωνητικά και μια αίσθηση ότι η καλλιτέχνης τα έχει βρει με τη ζωή της, είναι αισιόδοξη παρά την πρόσκαιρη μελαγχολία της. Γλυκόπικρο μπορείς να το πεις, όχι όμως κλειστοφοβικό, μαύρο, μίζερο. Το φως στο βάθος του τούνελ είναι η έξοδος.
Κάθε τραγούδι του δίσκου, όπως συνέβαινε και στον προηγηθέντα της, έχει διαφορετικό κλίμα. Σωστά ειπώθηκε πως το "Could we" θα μπορούσε να είναι τραγούδι του Van Morrison (όχι επιπέδου "Astral weeks"), το "Islands" είναι country, το "After it all" πιο jazzy, το "Living proof" τιμά το ροκ του νότου κ.ο.κ. Σε όλα όμως υπάρχει αυτή η αίσθηση πως η Chan Marshall περνάει μια συναισθηματικά ήρεμη περίοδο.
Μπορούμε να χαλαρώσουμε. Η Cat Power δε θα αυτοκτονήσει γιατί απέκτησε φιλοδοξίες. Να ξεπεράσει τη Liz σε λέξεις και την Tori σε πωλήσεις.
Στο δίσκο με τις διασκευές τους πριν μια πενταετία η Tori διάλεξε Beatles, Neil Young, Depeche Mode, Stranglers, Boomtown Rats και η Cat τους Smog, Pavement, Moby Grape, Velvet Underground, Rolling Stones μεταξύ άλλων απίθανων και παραδοσιακών. Αναρωτιέμαι αν σήμερα θα ξανάκαναν αμφότερες τις ίδιες επιλογές.
