Jukebox
Limited edition bonus disc: 1. I feel, 2. Naked, if I want to, 3. Breathless, 4. Angelitos negros, 5. She's got you
Προδίδοντας την ηλικία μου και την πάλαι ποτέ αδυναμία μου στη γνωστή τηλεοπτική σειρά των αρχών της δεκαετίας του '90, ως άλλος Σπύρος Παπαδόπουλος θα αναφωνήσω: "Τι έγινε ρε παιδιά"; Αναλαμβάνοντας να γράψω για το τελευταίο πόνημα της Cat Power, δεν περίμενα ότι κάθε λίγο και λιγάκι θα πέφτω πάνω σε άρθρα που μου υπενθύμιζαν αυτήν την εκκρεμότητα. Σε αντίθεση με ανάλογες, πρόσφατες και σημαντικές κυκλοφορίες από την άλλη μεριά του Ατλαντικού που πέρασαν μάλλον απαρατήρητες εδώ (βλ. Bonnie Prince Billy), το Jukebox της Marshall εθεάθη σε εγχώρια έντυπα, μουσικά sites, αγαπημένα blogs, ραδιοφωνικές εκπομπές ακόμα και σε αρκετές κυριακάτικες εφημερίδες (για να μην αναφερθώ στο ξεπατίκωμα του εξωφύλλου για τη διαφήμιση των εμφανίσεων της Πρωτοψάλτη)!
Και ακόμα και αν δεν παρακολουθούσα τα πεπραγμένα τόσο εντατικά στις αρχές της νέας χιλιετίας, είμαι σίγουρος ότι το ανάλογο εγχείρημα με διασκευές της Cat Power από το 2000 (The covers record) δεν έτυχε της ίδιας αντιμετώπισης-αποδοχής. Όλα αυτά μοιραία μου θυμίζουν την πρόσφατη αναπάντεχη Dylan-revival... Δεν ξέρω αν οι όποιες ομοιότητες είναι τυχαίες, αλλά η περίπτωση της Marshall αποτελεί πολύ καλό παράδειγμα τραγουδίστριας/ τραγουδοποιού, γνήσιου τέκνου της αμερικάνικης μουσικής παράδοσης και του κυριότερου εκφραστή-αναμορφωτή αυτής τα τελευταία 40 χρόνια, του Bob Dylan.
Και οι ομοιότητες δεν είναι και λίγες: η πορεία από την αμερικάνικη επαρχία στη Νέα Υόρκη, η φανερή δυσκολία επικοινωνίας με το κοινό, η σύντομη αποστασιοποίηση στην ύπαιθρο που οδήγησε τελικά στο Moon pix, η πρόσφατη αναγέννηση, το πρόσφατο κινηματογραφικό πέρασμα στο My blueberry nights, οι αμφιλεγόμενες διαφημίσεις, η εντύπωση που αφήνει για μια πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα-πολύ δύσκολος χαρακτήρας... Ο τρόπος που αναγέννησε και αναδιατύπωσε το "χαμένο" Paths of victory του Dylan στο The covers record φανερώνει ότι τον καταλαβαίνει απόλυτα (όσο αυτό είναι δυνατόν), και το εξομολογητικό πρωτότυπο Song to Bobby από το Jukebox (κάτι ανάλογο έλεγε και ο Bowie με το Song for Bob Dylan από το Hunky dory) ότι πιθανόν κάποτε να ήταν και ερωτευμένη μαζί του, ή κάτι τέτοιο... Για να τελειώνουμε με τον Dylan όμως (προς το παρόν τουλάχιστον), θα σημειώσω ότι σε αντίθεση με το γοητευτικά εξομολογητικό Song to Bobby, τη συγκινητική εκδοχή του Paths of victory και την παιχνιδιάρικη του Stuck inside of mobile (από το soundtrack του I'm not there), η διασκευή του I believe in you (από τα αναγεννημένα εν χριστώ χρόνια του Dylan) μάλλον είναι από τις αδύναμες στιγμές του album.
Από εκεί και πέρα: όπως και στο The covers record, η Marshall δεν κερδίζει τόσο από την επιλογή των κομματιών αφού η μοιραία σύγκριση με τις γνωστές ή αρκετά γνωστές πρωτότυπες εκτελέσεις συνήθως είναι άδικη. Οι συγκεκριμένες επιλογές θα μπορούσαν κάλλιστα να απαρτίζουν μια πολύ ευχάριστη "the roots of Cat Power" συλλογή του Uncut ή του Mojo. Από την άλλη, η Marshall καταφέρνει πολύ καλά να φέρει στα μινιμαλιστικά μέτρα της τις επιλογές της. Σε αρκετές περιπτώσεις τα μέτρα της μπολιάζουν απολαυστικά της αυθεντικές συνθέσεις, σε κάποιες άλλες λιγότερο. Ακούγοντας τις 12 βασικές ηχογραφήσεις συν τις 5 από το bonus disc σε περιορισμένα αντίτυπα (με τη συνεισφορά του Jim White των Dirty 3, του Bauer των Blues Explosion και άλλων) το αποτέλεσμα μπορεί να χαρακτηριστεί ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Ξεχώρισα τη διασκευή σε παλαιότερη σύνθεσή της (Metal heart από το Moon pix) αλλά και τη διασκευή της διασκευής στο Naked if I want to των Moby Grape που υπήρχε και στο The covers record του 2000. Αμφότερα απολαυστικά, και ιδιαίτερα δεικτικά της εξέλιξης, ηχητικής και κυρίως προσωπικής, της Marshall.
Σύγκριση με το παρελθόν και αυτοπεποίθηση στο ζενίθ! Η θετική αναδιατύπωση του Breathless του συν-αναγεννημένου Nick Cave φανέρωσε εκτός των άλλων και τη σπανιότητα διασκευών σε τραγούδια του τελευταίου, κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και άξιο αναφοράς...
Παρότι, η μουσική και η persona της Cat Power, έχει κάτι από την αγία-θηλυκή-τριάδα των Holiday-Joplin-Mitchell, οι ανάλογες διασκευές στο Jukebox δεν είναι αυτές που τραβάνε την προσοχή... Το ίδιο ισχύει και για το εναρκτήριο και αγνώριστο New York. Αντίθετα, οι country [με το Ramblin' (wo)man του Hank Williams και του Silver stallion που έγινε γνωστό από τους Highwaymen το 1990] και soul πινελιές (James Brown, George Jackson) είναι πιο κοντά στις southern ρίζες της. Το Angelitos negros, με παρέπεμψε στις ανάλογες απολαυστικές εμμονές του Banhart.
Ένα βήμα μπροστά για την Marsall, λοιπόν, με το Jukebox... Σχολιάζοντας το πέρασμά της από την ταινία του, ο Wong Kar-Wai, είπε ότι "αν οι Bukowski και Jane Birkin είχαν παιδί, αυτό θα μπορούσε να είναι η Cat Power"... Με τα γονίδια του Bukowski να σιωπούν σιγά σιγά, θα συμπλήρωνα...
Lend an ear to : Angelitos negros
