Sun
Πώς γίνεται να γράψεις για ένα άλμπουμ αποφεύγοντας κάθε αναφορά στην προσωπική ζωή του καλλιτέχνη - όταν ο καλλιτέχνης έχει απλώσει την καρδιά και την ψυχή του στον εν λόγω δίσκο; Εντούτοις, οι προσωπικές αναφορές εξηγούν λογικά κάποια πράγματα που δεν χρειάζονται καμία λογική εξήγηση, ενώ καταλήγουν να αιτιολογήσουν λάθη και ατέλειες που δεν μπορείς να μην επισημάνεις. Ειδικά όταν έχεις αδυναμία στην Chan Marshal/Cat Power.
"Sun" ο τίτλος (και μια μικρή αναφορά στο "Here Comes the Sun", στο ομώνυμο τραγούδι;) και παρότι ο δίσκος μιλάει για κάθε λογής οδυνηρά πράγματα, η τελική αίσθηση εμπεριέχει ένα ψήγμα αισιόδοξης λιακάδας. Και ένδεκα τραγούδια που η Cat Power δούλευε μια πενταετία και κατέληξε να τα ηχογραφήσει σχεδόν μόνη της. Ώρα να εκθέσω τη βασική μου ένσταση για το δίσκο: μ' ενόχλησαν τα συνθεσάιζερ που αντικατέστησαν τις κιθάρες, μ' ενόχλησαν τα drum machine και ο κάπως "πλαστικός" απόηχος που αφήνουν. (Η ίδια ισχυρίζεται ότι δεν άντεχε να δει πιάνο ή να πιάσει κιθάρα). Ίσως κακόμαθα από το "Greatest" και περίμενα έναν πιο country/soul ήχο. Ίσως έχω αγαπήσει υπερβολικά τις παλιότερες λιτές, "άδειες" ενορχηστρώσεις της. Συγχωρήστε με αλλά η electro-pop, τα πολλαπλά επίπεδα των φωνητικών και οι παραμορφώσεις με το auto-tune δεν είναι το καλύτερό μου (και ειδικά όταν όλα αυτά αποσυντονίζουν το εξαιρετικό "Silent Machine"). Εντέλει, θα προτιμούσα να τη συνόδευαν σε όλο το δίσκο οι Dirty Delta Blues, οι οποίοι παίζουν μόνο στο "Ruin".
Στιχουργικά, ο δίσκος ξεκινάει μ' ένα διαμάντι, απ' αυτά που μόνο εκείνη ξέρει να γράφει: "Never knew love like this /The wind, the moon, the earth, the sky /Sky so high /Never knew pain like this /Everything die, then die", λέει στο "Cherokee". Η φωνή της έχει αποκτήσει κι άλλο βάθος, κι ένα μικρό ράγισμα που την κάνει ακόμα πιο σαγηνευτική (για φαντάσου! μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερη μια τέτοια φωνή;) Το επόμενο κομμάτι που με μάγεψε είναι το "3,6,9", στο οποίο περιγράφει μια βραδιά απελπισίας και οινοποσίας. Στο ενδεκάλεπτο "Nothing but Time", τη συνοδεύει incognito o Iggy Pop, αλλά και χωρίς τη φωνή του, το κομμάτι απογειώνεται (παρά την ένσταση για το συνθεσάιζερ που ακούγεται σε αρκετά δεύτερο επίπεδο). Όπως και το "Manhattan", άλλο δείγμα της αστραφτερής στιχουργικής της. Κάτι που δεν μπορώ να πω για το "Ruin", το οποίο καταστρέφει με κοινότοπες σκέψεις και ιδέες: "bitching, complaining, yet some people who ain't got shit to eat..." Υ.Γ. Ένα τραγούδι μοιάζει βγαλμένο από άλλο δίσκο, άλλου καλλιτέχνη: το "Peace and Love", με το οποίο τελειώνει το άλμπουμ. Το ξεχνάω πάραυτα.
Χρειάστηκα πολλαπλές ακροάσεις για να απομονώσω την ουσία του δίσκου: τον πόνο και τη δημιουργική μάχη εναντίον του, το πέρασμα σ' ένα άλλο στάδιο εκφραστικό και καλλιτεχνικό, το ξεκόλλημα από την περσόνα της "καταραμένης, εσαεί καταδικασμένης". Good for her! Αλλά αν δεν ήταν η Cat Power, δεν θα της είχα δώσει τόσες ευκαιρίες. Κι αυτό το εντάσσω στα κατά του δίσκου.
