Back from the cave
Χωρίς πολλή σκέψη και αν εξαιρέσω δυο-τρία πράγματα στο χώρο του παραδοσιακού black metal, τα οποία όμως θεωρώ ότι μάλλον δεν έχουν χώρο στο Mic, αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος που άκουσα φέτος. Και -θεωρητικά τουλάχιστον- ανήκει στο είδος εκείνο με το οποίο έχω ασχοληθεί ελάχιστα έως καθόλου όλα αυτά τα χρόνια στην όποια ενασχόληση μου με το rock. "In Your Face Garage Punk" αναφέρει το σύντομο δ.τ., που συνοδεύει την κυκλοφορία στο site της εταιρείας (μόλις 10 € το βινύλιο στο bodyblows.net, θεωρώ τουλάχιστον απρέπεια εκ μέρους του ιδιοκτήτη του, το ότι το βρήκα σε παρά λίγα ευρώ διπλάσια τιμή σε κεντρικό ανεξάρτητο δισκοπωλείο των Αθηνών - κατανοούμε την κατάσταση, αλλά όχι κι έτσι). Νομίζω ότι έχω ξαναγράψει πώς ό,τι δεν μου άρεσε πάντοτε στο garage είναι η συνειδητά συντηρητική φύση του και το ότι παρουσιάζεται σαν μια διαρκής αναβίωση του αληθινού rock 'n' roll, χωρίς ίχνος εξέλιξης. Αλλά μπορεί και να λανθάνω και να μην το έχω ψάξει αρκετά αυτό.
Καθώς όμως η εξέλιξη στο rock 'n' roll κατέληξε πλέον να συγκαταλέγεται σε οιονεί ελάττωμα του, το να ταμπουρώνονται ορισμένες από τις αρετές του και να προτάσσονται ως αξία ορμής αυτού, μοιάζει μάλλον ως η μόνη λύση στην παρούσα φάση. Τα τραγούδια του Back From The Cave ηχούν μεν αρτηροσκληριωτικά ως προς την καταγωγή τους, διαβεβαιώνουν όμως πώς ό,τι ξέφυγε από τον δημιουργό τους στα τελευταία τριάντα χρόνια rock 'n' roll δημιουργίας, δεν είναι επειδή δήθεν δεν το άκουσε, αλλά επειδή ορθά το απέρριψε. Σαχλαμάρες του στυλ "μην πετάξεις τίποτε", θεωρώ και εγώ, ότι αντιμάχονται την πραγματική φύση του rock, που πρέπει να είναι τουλάχιστον αγενής με οτιδήποτε την μολύνει. Για αυτό και στο Back From The Cave δεν θα βρείτε κανένα μολυσματικό στοιχείο της διαχρονικής αλλοδαπής, αλλά κυρίως και της ημεδαπής, rock 'n' roll παραγωγής. Ούτε αδύναμα αγγλικά, που να θέτουν ανόητα διλήμματα για χρήση της ελληνικής γλώσσας, ούτε μιμητική παραγωγή, μπας και μας πάρουν μάτι και παραέξω, ούτε ευγενικά ακκόρντα για ευαίσθητες ψυχές. Και όταν lo-fi, όχι κλαψομούνικο ψιθύρισμα, αλλά επίμονα εριστικό κι αυτό, λίγο πέρα από τα όρια του πολιτικά μη ορθού.
Στο άλμπουμ έχουν χωρέσει όλες οι σημειολογικές του garage αναφορές, χωρίς όμως την θρησκευτική προσήλωση, που συνήθως κουράζει πριν την ακρόαση. Τα surf ιnstrumentals παίρνουν τον εαυτό τους όσο σοβαρά πρέπει, η spagheti western δόση, αντί να είναι το γραφικό τέλος, εξελίσσεται στο αριστούργημα του δίσκου (You Cant' Be No Animal Farm Dracula's Party- με βινυλιολατρικό intro και τον C.J υποδυόμενο την πλέον απολαυστική persona του). Χύμα έως θεμιτά τσαπατσούλικο punk αλλού και μια δόση από ορθόδοξη ροκ αιρετικότητα αλά Billy Chilidish να πλανάται ως φύλακας-άγγελος του δίσκου στο δρόμο από τον ερασιτεχνισμό προς το αψεγάδιαστο αποτέλεσμα. Με στίχους όπως "suck my cock/ buy me a beer", ο Caveman Joe δεν φοβάται μήπως τυχόν αφήσει εκτός κάτι από τα απαραίτητα συστατικά του rock 'n' roll.
Το παρελθόν του Caveman Joe σε εγχώριες μπάντες θα υπαγόρευε αυτή την κυκλοφορία ως ένα χαμένο νούμερο στον κατάλογο της Bad Elvis Records, αλλά πλέον το πράγμα πηγαίνει αρκετά παραπέρα και πέρα από τα στιβαρά συγκροτήματα - ρέπλικες του είδους, αγγίζει όλο το φάσμα του ορθά punk driven rock... και ο αμετανόητος στις εμμονές του ακροατής θα βρει μέχρι και την τακτική των Mission Of Burma για live αποτύπωση του ό,τι πρόκειται να συμβεί- όπως και να είναι αυτό, στην γενική αίσθηση που αφήνουν όλα ανεξαιρέτως τα τραγούδια αυτού του αργοπορημένου, αλλά πάντως, θριαμβευτικού ντεμπούτου. Τραγούδια που παρότι θρυλείται ότι ηχογραφήθηκαν σε διάφορα μέρη, σε διαφορετικές περιόδους και με εναλλασόμενα line up, ελάχιστα απέχουν από τον προαιώνιο ροκ μύθο, που θέλει τις σπουδαίες μπάντες να μπαίνουν σε ένα στούντιο για δυο μέρες και να καθαρίζουν για μια ζωή.
Οτιδήποτε βρίσκεται σε τριμαρισμένη [(c) Μάρκος Φράγκος], επιτηδευμένη και ωσάν made in Korea, όσο και αφόρητα αυτοαναφορική μορφή στο στυλιζαρισμένα "αυθεντικό" rock 'n' roll του Jack White, που απεγνωσμένα προσπαθεί να ακουστεί γνήσιος, εξαγοράζοντας το πλαστικό γύρω του, θα το βρείτε εδώ αντιστραμμένο. Στο hand made χαρτόνι της κυκλοφορίας, ο Caveman Joe καθαρίζει χωρίς περιττή ευγένεια τους επικαιροποιημένους ανταγωνιστές του και προτάσσει σε σκίτσα ορισμένες από τις αρετές του. Με το επιμύθιο "... conceptual art is the death of creativity" λέει ο ίδιος ό,τι θα μπορούσε να ειπωθεί για την αξία αυτού του δίσκου, χωρίς ούτε τις παραπάνω παραγράφους, ούτε την τελική βαθμολογία. Συμφωνώ, επαυξάνω και το επαναλαμβάνω τρις κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ (λέμε τώρα...).
