Once sometime

Το μεγαλύτερο κακό με την υποτιθέμενη (και μόνο τέτοια είναι άλλωστε) πτώση των τειχών ανάμεσα στο mainstream και το εναλλακτικό (και όχι underground, το οποίο είναι κάτι απειροελάχιστο στο σύνολο του ό,τι θεωρείται εναλλακτικό), είναι ότι δεν έχουμε πλέον καλό mainstream. Ανατρέχω στη δισκοθήκη μου και χωρίς καν να χρειαστεί να πάω μέχρι τους Pet Shop Boys, έχω την αίσθηση ότι ιδιαιτερότητες τύπου Lisa Lisa (χωρίς Cult Jam, LL 77 αρρώστια!) μας λείπουν απεγνωσμένα πλέον. Σε αυτό το ιδιότυπα εναλλακτικό mainstream, αναφέρομαι, όπως θα καταλάβατε, που ενώ έχει τις προθέσεις της εμπορικής επιτυχίας, αρκετές φορές εκ του αντιστρόφου καταλήγει στην καλλιτεχνική ιδιαιτερότητα και δεν πάει παρακάτω. Χρονικά θα το εντοπίσω στην καρδιά των 90s, μιας και στα 80s, η έννοια της εμπορικότητας κατάπινε τα πάντα με τέτοια μανία, που μέχρι και το indie γεννήθηκε ως αιώνια μπασταρδεμένο εμπορικό χαρτί.

O Cayetano λοιπόν, καθώς επιμένει να μην συμμετέχει στο αυνανιστικό αλισβερίσι πρωτοπορίας μεγάλου μέρους της εγχώριας σκηνής, φτιάχνει mainstream, καρά- mainstream, όσο πρέπει, όμως, και όχι όσο δεν πάει mainstream μουσική, με τρόπο που σχεδόν έχει ξεχαστεί, ακόμη και από όσους έχουν αποδείξει την ικανότητα του να το κάνουν. Το Once Sometime, καθώς έρχεται μετά το μάλλον καλύτερο άλμπουμ της μέχρι τώρα πορείας του, επιλέγει να διαφύγει από την σύγκριση, όντας ένας δίσκος "ανοιχτός" στον ακροατή από την αρχή μέχρι το τέλος. Τα beat είναι βαριά, τα φωνητικά είναι εύληπτα και τα πλήκτρα αέρινα σε βαθμό κακουργήματος (με ελαφρυντικά). Το τελικό αποτέλεσμα όμως είναι πολλά παραπάνω από όλα αυτά και σίγουρα πολλά παραπάνω από οτιδήποτε σφίγγεται για να παρουσιάσει αφαιρετικά beat, δυσνόητα φωνητικά (εννοώ και στίχο και εκφορά εδώ) και πέτρινα πλήκτρα. Δεδομένου ότι διατηρούμε μουσικές διαφωνίες σε ζητήματα υψίστης προσωπικής σημασίας, ικανές να στείλουν τον ένα στο χώμα και τον άλλο στη φυλακή, του βγάζω το καπέλο (του) εν προκειμένω.

Ως συνηθίζει ο Cayetano εκεί που νομίζεις ότι θα τον λυγίσει ο "δίσκος" και θα τον ολοκληρώσει με συνοπτικές διαδικασίες, τοποθετεί το αριστουργηματάκι του λίγο πριν το τέλος και καθαρίζει και πάλι. Κάπως έτσι το Night Without Stars έρχεται στο ν.10 της διαδοχής, με την ένθεη ρυθμική του βάση να δοξάζει το σημαντικό εκείνο δευτερόλεπτο των late 70s-early 80s που το ροκ των ακριβών στούντιο αποφασίστηκε να κατακτήσει τους πάντες ανεξαιρέτως (μετά ξε-αποφασίστηκε και πάλι). Δεν ξέρω αν έχει ακριβό στούντιο ο Cayetano, ξέρω όμως ότι επενδύει σε εξοπλισμό και αυτό "ακούγεται", ειδικά στον παρόντα δίσκο, και πάλι όμως όσο πρέπει και όχι όσο δεν πάει (και τα σχετικά). Το γιατί ακόμη δεν τον έχουμε δει σε ατόφιο ρόλο παραγωγού της μουσικής τρίτων (ολοκληρωμένα τουλάχιστον) δεν το ξέρω ακόμη. Μπορεί και να το μάθω.

Τραγούδια από τις ήσυχες μέρες του early clubbing, όταν το άγχος του να βρεις τραπέζι την Παρασκευή το βράδυ, ήταν διαρκώς παρόν, αλλά και επί της ουσίας γόνιμο, όσο και αν κάποιοι αποκηρύσσουν εκείνες τις μέρες ως την αιτία του κακού των πάντων. Το να θεωρείς ότι η διασκέδαση είναι αιτία κακού, είναι φθηνός κρετινισμός όμως (σαν να λέμε ότι αν δεν υπήρχαν τα μπουζούκια, για να φαγωθούν τα λεφτά από τις μίζες, δεν θα υπήρχαν και οι μίζες). Κάποιοι θα γκρινιάξουν και θα πουν ότι τάχα μου σε τέτοιους καιρούς τι ανάγκη έχουμε από τραγούδια όπως το The Circle Of Life (που είναι το fuck ασφαλώς - έξυπνο γυρισματάκι στο σενάριο του στίχου από τον Παναγιώτη Σκαπαρλή!). Αυτοί προφανώς όμως είναι έτοιμοι να σπάσουν τις πύλες της κολάσεως με μουσική υπόκρουση τα αντιμνημονιακά των Ζουγανέλη-Κραουνάκη, οπότε δεν μας αφορούν.

Από ότι διαβάζω και ακούω κυριαρχεί η αίσθηση ότι το Once Sometime βρίσκεται ένα κλικ πιο κάτω από το Come Home, και ίσως και να υπάρχει και μια δόση αλήθειας σε αυτό, μιας και στα τραγούδια εκείνου του δίσκου, ο Cayetano, σχεδόν εξάντλησε την διαλεκτική του με την έννοια της ολοκληρωμένης ρυθμικής pop σύνθεσης. Καθόσον όμως έχω την αίσθηση, ότι ο εν λόγω είναι ο δίσκος του Cayetano στον οποίο θα επιστρέφουμε για ακροάσεις αρκετά χρόνια μετά, καθότι δεν αρνείται εξαρχής την έννοια του οικείου, προτιμώ να διαψευστώ ως προς το αντίθετο, παρά να μην παραδεχτώ την διαίσθηση μου ότι και εδώ κινούμαστε σε απολύτως όμοια ικανοποιητικά επίπεδα.

Υ.γ. - Με σωστή αίσθηση του ότι η μουσική πλέον είναι ανόητο να παραμένει out of print δίνεται στην CD έκδοση του άλμπουμ, ως bonus, και το Focused, το ντεμπούτο δηλαδή του Cayetano, ευπρόσδεκτο καθώς υπενθυμίζει άλλωστε την αλματώδη εξέλιξη του δημιουργού. Έχω υποσχέσεις και για βινυλιακή έκδοση, την οποία και περιμένω, μεταξύ άλλων πολλών.