The modern tribe
Τελετές κάτω απ' την πανσέληνο, διονυσιακά μυστήρια, πρωτογονισμός κι εκστατικοί κοινοβιακοί διθύραμβοι με το ρυθμό των κρουστών, είναι η εναλλακτική πρόταση της Katrina Ford και του Sean Antanaitis για όσους αισθάνονται ασφυκτικά στις σημερινές πολιτείες ή όπου αλλού, το όραμά τους για τη "σύγχρονη φυλή". Έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται, κι αυτή είναι η σταθερή εμμονή τους εδώ και δέκα περίπου χρόνια με τέσσερα διαφορετικά σχήματα, απ' τα οποία οι Celebration είναι το πιο πρόσφατο βήμα για τον "εορτασμό όσων βρίσκονται έξω απ' την πολιτισμένη κοινωνία". Ουτοπισμός οπωσδήποτε, που προσφέρεται όμως μέσα από γοητευτικό παγανισμό και ζοφερό tribal και κατάφερε να μας εντυπωσιάσει πριν δύο χρόνια στην πρώτη τους δουλειά (με το παρόν σχήμα), αρκετά ώστε να μας δελεάσει για μια ακόμη επίσκεψη στον παράφορο κόσμο τους.
Συναντούμε λοιπόν εδώ το ζευγάρι (συμπληρωμένο με τον David Bergander στα drums) ν' απομακρύνεται σταθερά απ' τις επιδράσεις που τους έκαναν στο παρελθόν (Love Life - τη σημαντικότερη απ' τις προηγούμενες ενσαρκώσεις τους) ν' ακούγονται σαν τους Birthday Party με frontwoman την Diamanda Galas. Αγνοούμε τις παλαιότερες συναναστροφές τους, οι πιο πρόσφατες όμως φαίνεται ότι βαραίνουν περισσότερο καθώς εκεί ακριβώς δείχνουν ότι συγκλίνουν στην, αστική δηλαδή, μετα-soul των TV On The Radio ενημερωμένη απ' το art-punk των Yeah Yeah Yeahs (αμφότεροι έχουν κι εδώ συμμετοχή, μικρότερη οι δεύτεροι, μεγαλύτερη οι πρώτοι). Το 'Wild Cats' συνοψίζει μάλλον τον -ανοίκειο- συνδυασμό των προαναφερόμενων, με τη σφραγίδα όμως της κυκλοθυμικής ιδιοσυγκρασίας της Katrina Ford που προστάζει το ρυθμό, τα πνευστά κι όλη την αισθησιακή σκοτεινή ατμόσφαιρα, ενώ το εξαιρετικό 'Evergreen', ονειρικό και φωτεινό σαν τον ήλιο που ανατέλλει μέσα από αειθαλή φυλλώματα, δείχνει πιο καθαρά τις διαθέσεις της τριάδας.
Εξημέρωση των ηθών ίσως (όπως υπονοείται σε άλλο τραγούδι), διαρκεί όμως λίγο, καθώς με κάθε ευκαιρία οι Celebration διονυσιάζονται: ξεσπάσματα σκοτεινού tribal αισθησιασμού αλλά και τρυφερότητας ('In This Land'), πολύπλοκο post-punk ('Fly The Fly' και 'Pony') όπου οι απρόβλεπτοι χρόνοι του Bergander ανταγωνίζονται σ' επινοητικότητα την τελετάρχη που μεταφέρεται επάνω στα πλήκτρα του Antanaitis, οι YYYs χαμογελούν στην Siouxsie, ένταση κι έκσταση και η άγρια γιορτή σε πλήρη εξέλιξη για ν' απογειωθεί λίγο μετά ('Hands Off My Gold') όταν η ιέρεια της φυλής ενώνεται επιτέλους με τη μητέρα φύση παρασέρνοντας αβίαστα κι όλους εμάς, πιστούς και μη. Απομένει η αποδέσμευση ('Our Hearts Don't Change') μ' έντονα noir soul χρώματα στα ίχνη των TVOTR, που κλιμακώνεται καθώς η Katrina χάνεται με άγριο καλπασμό στο σκοτάδι.
Μπορούμε λοιπόν ακόμη να εμπιστευόμαστε τους Celebration για συγκινησιακές εμπειρίες, συνολικά όμως εδώ παρουσιάζονται προσγειωμένοι και συγκρατημένοι καθώς προσπαθούν όπως φαίνεται να ενσωματώσουν την αστική αισθητική των νέων φίλων τους, παρεμβάλλοντας ανάμεσα στα προηγούμενα και τραγούδια ('Heartbreak', 'Pressure', 'Tame The Savage' ή 'Comets') που προσπαθούν να κάνουν ακριβώς αυτό, για να καταλήξουν (ιδιαίτερα τα δύο τελευταία) μετέωρα και χωρίς ψυχή μετριάζοντας το συνολικό αποτέλεσμα, καθώς διασώζονται μόνο απ' την έντονη παντού tribal παρουσία του Bergander, τα χρώματα που προσθέτουν τα πνευστά και, φυσικά, τη φωνητική κυριαρχία της Ford που ουδέποτε ήταν βέβαια για τους λιπόψυχους. Ίσως τελικά προτιμούν κι οι ίδιοι να κρατήσουν κάποια απόσταση απ' την εναλλακτική ουτοπία τους, συνεχίζοντας βέβαια τις σύντομες αλλά τακτικές επισκέψεις, αυτό δηλαδή που σκοπεύουμε να κάνουμε κι εμείς.
