Being ridden
O άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τους Cex, ο νεαρός μουσικός Rjyan Kidwell από τη Βαλτιμόρη, είναι υπεύθυνος για ένα από τα πιο εμπνευσμένα και χιουμοριστικά εξώφυλλα των τελευταίων χρόνων: ο δεύτερος δίσκος του έδειχνε κάποιον μπροστά σε ένα νιπτήρα να έχει κόψει τις φλέβες του και να έχει πασαλείψει τον τόπο με αίματα. Τίτλος του δίσκου; "Οοps, I Did It Again!". Kι αν αυτή η εναλλακτική ερμηνεία του κομματιού της δεν έκανε την Britney να ανατριχιάσει, τότε ίσως αυτό να συμβεί με το "Earth-Shaking Event" του νέου δίσκου του Kidwell, στο οποίο την περιλαβαίνει και ονομαστικά, φτιάχνοντας ένα από τα πιο διασκεδαστικά κακιασμένα κομμάτια των τελευταίων χρόνων. Στο κομμάτι αυτό, ο Kidwell σηκώνει το μεσαίο δάχτυλο (πέρα από την Britney) και στους "indie rock singers", στο ΜΤV και στο "uncreative underground" - έτσι, δηλαδή, ακριβώς όπως οφείλει να κάνει κάθε politically correct οργισμένος rapper.
Όμως ο Kidwell δεν είναι ακριβώς rapper, μάλλον δεν τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα να είναι politically correct και σίγουρα δεν είναι τόσο οργισμένος όσο μια βιαστική ακρόαση του "Being Ridden" δίνει την εντύπωση ότι είναι. Αν και σε καθαρά μουσικό επίπεδο δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, ως προσωπικότητα ο Kidwell θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τον Conor Oberst (Bright Eyes), μιας και διαθέτει λίγο πολύ την ίδια ηλικία, έναν παρόμοιο χειμαρρώδη λόγο και ένα γλαφυρό, αβίαστο ύφος που ξεχειλίζει ευστροφία από όλες τις μεριές. Βέβαια η απόσταση του να είσαι έξυπνος από το να είσαι εξυπνάκιας δεν είναι μεγάλη - και ο Kidwell ακροβατεί συχνά σε αυτή τη λεπτή γραμμή. Φαντάζεσαι ότι πολλοί θα ήθελαν να τον φιμώσουν και να κρατήσουν μονάχα τη μουσική του, αλλά ο Kidwell έχει φροντίσει και για αυτούς: μαζί με το "Being Ridden", έχει κυκλοφορήσει και το "Being Ridden / Instrumentals", το οποίο περιέχει τα κομμάτια του "Being Ridden" χωρίς φωνητικά συν τρία επιπλέον θέματα, με το εξώφυλλο να δείχνει τον Kidwell με μονωτική ταινία στο στόμα!
Όσο κι αν αυτά τα instrumentals αποτελούν ένα ενδιαφέρον άκουσμα που μοιάζει σα φόρος τιμής στην αγία τριάδα της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής Aphex Twin / Boards Of Canada / Autechre, η καλλιτεχνική ουσία του Kidwell αποκαλύπτεται σε όλη της την έκταση μέσα από το "κανονικό" cd με τα φωνητικά. Όσοι είχαν εθιστεί από τα δύο πρώτα albums του Beck ή βρήκαν στον αξιότιμο κύριο Mike Skinner (The Streets) έναν ευφάνταστο εκφραστή για την κουλτούρα της νέας γενιάς, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα χρίσουν τους Cex ως τους νέους ήρωές τους: χωρίς να υπάρχει εδώ το στοιχείο της έκπληξης που είχε αφήσει άπαντες με το στόμα ανοιχτό όταν ο Beck έβαζε στο μίξερ όλα τα μουσικά είδη, ο Kidwell μπορεί τουλάχιστον να υπερηφανεύεται για το καλό του γούστο και για την ερεθιστική του ρυθμολογία, έτσι καθώς εναλλάσσει τους αναλογικούς με τους ηλεκτρονικούς ήχους χωρίς τίποτα να μοιάζει εξεζητημένο ή αφύσικο. Ο Craig Wedren (Shudder To Think) στην παραγωγή ή το ποιοτικό άλλοθι που τού δίνει ένα label σαν την Temporary Residence δεν είναι παρά λίγη στάχτη στα μάτια, προκειμένου το έργο του να αναβαθμιστεί (ή να υποβαθμιστεί, αν προτιμάτε) από κάτι πολύ μαζικό σε ένα μάλλον avant-garde άκουσμα. Γιατί, κάτω από κάποιες προϋποθέσεις (γερή προώθηση και έξι μήνες εντατικά γυμναστήριο), ο Kidwell θα μπορούσε άνετα να χτυπήσει κατά μέτωπο τον Eminem, και μάλιστα πείθοντας πολύ περισσότερο για τις ερμηνευτικές του ικανότητες, μιας και δεν ραπάρει ακριβώς αλλά ούτε και τραγουδάει - θυμηθείτε και πάλι τον Beck στους πρώτους του δίσκους για να πάρετε μια αρχική εικόνα.
Και τελικά δεν ξέρεις αν θα ήθελες ο Kidwell να είναι κολλητός σου ή αν θα είχες την επιθυμία να τον αρχίσεις στο ξύλο αν ποτέ τον συναντούσες μπροστά σου. Ούτε και μπορείς να διακρίνεις σαφώς αν το "Being Ridden" είναι ένας σπουδαίος δίσκος ή ένα εφήμερο και επιφανειακό άκουσμα. Γνωρίζεις όμως πως όταν τελειώσει, δύσκολα μπορείς να αντισταθείς από το να ξαναπατήσεις το "play".
