Mega breakfast

Ο πρότερος βίος ήταν ο λόγος -αναγκαίος κι ικανός- που είχαμε προετοιμαστεί ψυχολογικά να κάτσουμε αναπαυτικά στις βαθιές θέσεις μας και να απολαύσουμε τη διαδρομή στο ψιλόβροχο. Διότι εμπιστευτήκαμε τον οδηγό, που τον λένε "Ham", βγήκε νομίμως με δίπλωμα στον περίγυρο το 2005, κι είναι ένας αρτίστικος, ποπ επιτηδευματίας. Ο οποίος κάνει πάμπολλα κόλπα κι ελιγμούς που σε ξαφνιάζουν, ενώ από ρουτινιάρικες φιγούρες σκαμπάζει ελάχιστα. Το ταξίδι μαζί του μετατρέπεται σε περιπέτεια, το δοκιμάσαμε ξανά πρόσφατα. Η δημιουργική συνεύρεση του δικού μας απόδημου Panos Ghikas με τον πρώην Karamasov Johannes Von Weizsacker και τους Keith Duncan και Claire Hope πέτυχε να δώσει πραγματικά το ανέλπιστο. Με τα χρόνια, το "Ham" είναι απ' τους δίσκους που θα αποκτήσει κοινό... Θα...

Όταν αρχίσαμε να κινούμαστε στις παραβολές του "Mega Breakfast", ωστόσο, και πολύ πριν εντέλει φτάσουμε στο τέρμα της σύντομης διαδρομής του, μας περίμενε μια απογοήτευση που χτιζόταν βήμα το βήμα από τα πρώτα λεπτά. Οι The Chap δεν κατάφεραν να αιφνιδιάσουν ξανά, δεν έγραψαν την ανάλογη συνέχεια στο προηγούμενο άλμπουμ τους, δε διατήρησαν (αν και δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσαν να το κάνουν) το επίπεδο του οίστρου τους. Αν κι η έμπνευση είναι απρόβλεπτο κορίτσι, καλύτερα να αποφεύγεις τις ερμηνείες της συμπεριφοράς της και να μην επικαλείσαι την αξιοπιστία της, θα πέσεις έξω.

Τα έντεκα καινούργια τραγούδια του "Mega Breakfast" είναι κι ακούγονται το ίδιο art pop όσο τα παλιότερα και το ίδιο μοντέρνα πειραματικά ας μου επιτραπεί. Δεν έχουν γονιδιακό υλικό που δεν το περιμέναμε, δηλαδή. Εντούτοις, την κεντρική ιδέα που κάθε τραγούδι πρέπει να έχει, συχνά δεν την έχουν. Τους λείπει το πιάσιμο, η προσήλωση κι ανάπτυξη γύρω από ένα νόημα, κι εύκολα χάνονται σε μια επίτηδες αυξημένη δυσκολία στιλ κι απόδοσης που θυμίζει ανάλογα επιχειρήματα, με ίδια αποτελέσματα βεβαίως (ο κανόνας είναι που φταίει, όχι όσοι τον ακολουθούν) των Xiu Xiu ή των Matmos. Που έκαναν εσένα κι όποιον άλλο να ρωτάς "μα τι ήθελαν να πουν τώρα μ' αυτό;" ή συνειρμικά "ήθελαν όντως να πουν κάτι;" όταν η κατάσταση χειροτέρευε ή γινόταν επί τούτου ακαταλαβίστικη. Την όποια φύση του αδιεξόδου του φετινού "Women As Lovers" την καταλαβαίνεις καλύτερα εφόσον δεις το limited dvd. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα προσπαθήσει να σου ξεγλιστρήσει, είναι μανούλα σ' αυτό. Έτσι περίπου και με το "Mega Breakfast". Όσες φορές και να το ακούσεις, η υπόστασή του είναι αφανέρωτη, τελειώνει και δε σε έχει κάνει να καταλάβεις, κι αυτό ακριβώς σου έγινε γνωστό λίγο αφότου ξεκίνησε...

Καλύτερο κομμάτι θα θεωρούσα σίγουρα το "I Saw Them", με τα σχεδόν spoken word φωνητικά και την ατμοσφαιρικά ενορχηστρωμένη ηλεκτρονικότητα, που μοιάζει πραγματικά ως η εκπλήρωση κάποιου επί δέκα τρακ αναβαλλόμενου ξεμπερδεμένου λόγου, ίσως το κάνει έτσι και το γεγονός ότι έρχεται ως το κλείσιμο της αυλαίας του δίσκου. Τι χρειάζεται να έχει το τελευταίο κομμάτι; Εκείνη την ιδιάζουσα σημειολογία που προέρχεται απ' τη θέση του. Μόνον... Ε, αυτό την έχει...

Θα ξεχώριζα πιθανόν και τα "Fun And Interesting" και "Carlos Walter Wendy Stanley"... Μολοντούτο, συνολικά ο δίσκος χάνει κάπου την ουσία των πραγμάτων. Και λίγα τραγούδια δεν αρκούν να αλλάξουν αυτήν τη διαπίστωση. Το μόνο που έχεις να περιμένεις είναι η περί πολλού ζωντανές επιδόσεις της μπάντας, που πολλοί τις επικαλούνται για να μιλάνε ακόμη και για άλλο γκρουπ. Ας μείνει έτσι λοιπόν...