Μέρες αργίας

Πρέπει καμιά φορά να αποστασιοποιείσαι από αυτό που έχεις μπροστά σου και μπροστά στα αυτιά σου και να μυθοποιείς αναγκαστικά λιγάκι τους δημιουργούς του, ειδικά αν τους γνωρίζεις σε... τρισδιάστατη εκδοχή και τους εκτιμάς ή έχεις συνεργαστεί κιόλας μαζί τους.

Όχι όμως, υπάρχουν και δημιουργίες που μια θετική κουβέντα γι αυτές δεν γίνεται λόγω "βύσματος". Άλλωστε, όταν ένα συγκρότημα όπως οι (το) Κεφάλαιο 24 που υπάρχει στο πέρασμα των ετών και κάθε φορά που αποφασίζει να βγει δημόσια, δημιουργεί θέμα συζήτησης για ένα συγκεκριμένο κοινό, κυκλοφορεί βινύλιο το 2014 με ηχογραφήσεις που μετράνε 20 χρόνια ζωής τώρα, είναι εύκολος στόχος.

Αμ δε.

Δεν είναι εύκολος στόχος για θάψιμο, ούτε και για μια καλή κριτική. Και ας τους ξέρεις τι καπνό φουμάρουν. Και ας έχεις δει τη στοχοπροσήλωσή τους από όταν ήταν 20 και 22 χρονών στον ήχο που θέλησαν να δημιουργήσουν, να παραμένει αμείωτη στο πέρασμα των χρόνων.

Οι "Μέρες αργίας" που κυκλοφορούν και επίσημα πλέον σε 321 βινύλια είναι μια ρετροσπεκτίβα σε εποχές τετρακάναλης ηχογράφησης στα Γιάννενα που για όσους και όσες γνωρίζουν τι σήμαινε αυτό (ούτε εγώ το ήξερα, μου το περιέγραψαν), σήμαινε γλυκό στο Διεθνές και μετά στο Chevrolet για να ακούσεις μουσική.

Η ηλικία των οκτώ κομματιών δεν είναι κρυφή. Οι στίχοι επίσης δεν παραπέμπουν αμέσως στο σήμερα. Και όμως, το στυλ του δίσκου είναι τέτοιο που δεν αμφισβητείται ποτέ, όχι μόνο η μουσική του αξία, αλλά και η πρωτοτυπία της ιδέας.

Οι (το) Κεφάλαιο 24 είναι πειραματιστές, αλλά και βαθιά λυρικοί. Είναι η μπάντα που προσέγγισε τον Πίτερ Χάμιλ όταν όλοι (ειδικά στην επαρχία) κοιτούσαν ακόμα τους Zeppelin και οι λίγο ποιο πρωτοπόροι, τους Iron Maiden.

Ας μη γελιόμαστε όμως, οι "Μέρες αργίας" δεν είναι ένας φόρος τιμής στις good owl days. Έχουν γίνει για να θυμίζουν την τοτινή ατμόσφαιρα, μπορεί, αλλά οι ιδέες είναι αναπόδραστες. Από τα λίγα πράγματα που είναι αναπόδραστα, εκτός από το θάνατο. Και μέχρι στιγμής, οι ιδέες του παίρνουν το ματς στα σημεία.