The red giant meets the white dwarf (with Philippe Petit)

Το "Κεφάλαιο 24" είναι μια παρέα που κρατάει ακόμη από τα φοιτητικά της χρόνια, δεν έχει μείνει όμως κολλημένη σε αυτά. Ο Αντώνης Λιβιεράτος και οι αδερφοί Μπουλουχτσή, ο Περικλής και ο Βαγγέλης παίζουν μουσική χωρίς να ξεχνάνε ποτέ ότι αυτή, μπορεί να αποτελέσει δοκιμαστικό σωλήνα για καινούργια πράγματα. Γι αυτό, συνασπίστηκαν με τον γάλλο dj Φιλίπ Πετί και το αποτέλεσμα είναι το The Red giant meets the white dwarf που μόνο και μόνο λόγο ονόματος (Κόκκινοι γίγαντες και άσπροι νάνοι είναι, εκτός από τίτλος μιας συμπαθητικής εκπαιδευτικής εκπομπής στην τηλεόραση των '80s και τα παρατσούκλια των αστεριών) παραπέμπει στο... διάστημα.

Για μια ακόμη φορά, οι όροι "πειραματισμός" και "απόπειρα" δεν φτάνουν για να περιγράψουν δίσκο των Chapter 24 και αυτό γιατί ήδη, έχουν αποδείξει, είτε όλοι μαζί είτε κατά μόνας (ή κατά... Όμμα) ότι μπορούν να χειριστούν άριστα τους ήχους για να δημιουργήσουν και δυσπρόσιτα έργα για λίγους, αλλά και με την ίδια ευκολία, μέινστριμ δίσκους για τους πολλούς. Ο όρος "μέινστριμ", όπως θα λέγαμε με κίνδυνο παρεξήγησης "μέσος όρος", συχνά παρερμηνεύεται και χρησιμοποιείται σαν αντιβιοτικό ευρέως φάσματος στη μουσική. Αν ακούσετε όμως την τελευταία δουλειά των Omma, θα καταλάβετε ότι το πείραμα δεν είναι πάντα για λίγους.

Πίσω στους Γίγαντες και τους Νάνους, το κουαρτέτο επιχειρεί... διαπλανητικό ταξίδι. Όχημα γι αυτό είναι η δεδομένη διάθεση των Chapter 24, των Λιβιεράτου, Μπουλουχτσή και Μπουλουχτσή, η οποία συχνά δίνει την εντύπωση ενός απλού τζαμαρίσματος (ο δίσκος είναι ούτως ή άλλως βασισμένος σε ζωντανά ηχογραφημένο υλικό, στην εμφάνιση στο "Bios" στην Αθήνα, το 2008), αλλά με τη δεύτερη ακρόαση αφήνει να γίνει αντιληπτή η πιο σύνθετη δομή του. Το Underwater Magma για παράδειγμα έχει κολλητικό ριφ κάτω από τους ήχους των συνθεσάιζερ και το Treasure hunt επιτρέπει μια κίνηση παραπάνω από το απλό ρέμβασμα σε "διαστημικούς" ήχους, όπου ο ρυθμός περνάει σε δεύτερο ρόλο.

Το cd όμως δεν είναι μόνο ρέμβη. Έχει επιθετικές στιγμές, κυρίως με το χειρισμό των πλήκτρων από τον Λιβιεράτο, αλλά και τις κιθάρες του Περικλή Μπουλουχτσή, έχει και ατμοσφαιρικούς αυτοσχεδιασμούς από τον Βαγγέλη Μπουλουχτσή. Έχει και την αίσθηση του "σάουντρακ" που την "ντύνει" στο τελικό αποτέλεσμα η παρουσία και τα ηλεκτρονικά μηχανάκια του Πετί, ο οποίος μόνο τυχαίος δεν είναι.

Space ή kraut ροκ; Όχι, θα ήταν υπερβολή η κατηγοριοποίηση ενός τέτοιου δίσκου. Πειραματικός; Σίγουρα. Για λίγους; Μετά τη δεύτερη ακρόαση, μάλλον όχι. Για πόσους; Αν δείτε μια συναυλία τους θα πειστείτε ότι είναι για πολύ περισσότερους από τους "φανατικούς" ή τους μαθητές ενός μουσικού σεμιναρίου. Στυλάτος; Σιγουρότερα.