The Chase

Μακριά από 'μένα ο κομπλεξικός ελληναράδικος αντιαμερικανισμός, αλλά παρομοίως μακριά κι αλάργα και η αγγλοαμερικάνικη (με λίγες δόσεις γερμανοσκανδιναβικής, αγγλόφωνης πάντως) πλύση εγκεφάλου που τρώμε εμείς που ακούμε τα "ξένα". Το λατινογενές κομμάτι της Ευρωπαϊκής ποπ κουλτούρας, σε αντίθεση με την "σοβαρή" που κυριαρχεί στον περιορισμένο χώρο που της αντιστοιχεί, υποεκπροσωπείται στη χώρα μας. Σε μια χώρα που κάποτε άκουγε Σέρτζιο Εντρίγκο και Τζο Ντασέν και έλιωνε στα πάρτυ. Ο αταβιστικός πολιτικός αντιαμερικανισμός της "μεταπολίτευσης" αναπτύχθηκε χέρι - χέρι με τον πιθηκισμό της χειρότερης εκδοχής του american dream, ακόμη και μέσα από την αποκλειστική κατανάλωση φτηνιάρικης αμερικάνικης τηλεόρασης, κινηματογράφου και μουσικής, με αυτή τη σειρά, από το μεγάλο κομμάτι του κυρίαρχου (και περιούσιου) Λαού. Και αυτό από κάποιον που σε ηλικία 17 χρόνων είπε στην μέλος του ΚΚΕ φιλόλογό του στο σχολείο "σας χαρίζω όλο τον Θεοδωράκη για ένα τραγούδι του Neil Young", μια που δεν σταμάτησα ποτέ να πιστεύω ότι, πέρα από τα σκουπίδια μαζικής κατανάλωσης, η αμερικάνικη ποπ κουλτούρα είναι ότι πιο σημαντικό γεννήθηκε στον πολιτισμό του εικοστού αιώνα.

Εν τω μεταξύ η γαλλική σκηνή, που μας ενδιαφέρει στο προκείμενο, είναι ζωντανή, ανοιχτή στον κόσμο και βγάζει δισκάρες. Όπως των Da Brasilians που παρουσιάσαμε εδώ, όπως και αυτόν, που είναι ο αγαπημένος μου από όσους έχω ακούσει φέτος. Αγγλόφωνοι και οι δύο, υπάρχει μια αντίφαση εδώ, αλλά σε τελική ανάλυση τα εκφραστικά μέσα είναι υπόθεση του κάθε καλλιτέχνη και είναι υπόλογος γι' αυτά.

Ο Cyril Douay από το Μονπελιέ δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενος, όπως δεν είναι και ο Χρήστος Οικονομίδης. Κιθαρίστας, συνθέτης, ενορχηστρωτής, συγγραφέας και σκηνοθέτης, έχει έργο να δείξει. To album Wonderland του 2006 με τον Martin Moutarde στην AXS, με είκοσι ρετρό instrumental ηλεκτροπόπ βινιέτες, πέρασε εντελώς απαρατήρητο εδώ αν και ήταν τουλάχιστον ισάξιο με τις καλύτερες δουλειές του Pascal Comelade, που ως γνωστόν χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης. Από τότε δεν είχαμε νέα του, μέχρι που φέτος μας πήρε το σκαλπ με το καινούργιο γκρουπ του με κλασσικό μεν πλούσιο δε lineup (δύο κιθάρες, πλήκτρα, rhythm section) και την φωνή της Sophie Moryoussef που δεν θα αφήσει ασυγκίνητο κανένα fan του ανεξάρτητου ήχου από τα 80s και δώθε.

Τι παίζουν οι Chase; Τα πάντα όλα, είναι η αυθόρμητη απάντησή μου. Και electro pop, και post rock, και indie pop, και electronica. Πολυσυλλεκτικό είναι η λέξη κλειδί εδώ. Φθαρμένη και επικίνδυνη, αλλά ακριβής. Όταν μιλάμε για πολιτική μακριά και φτου κακά. Στη μουσική αλλάζει το πράγμα όμως. Δεν είναι η απόλυτη συνταγή της επιτυχίας, έχουμε φάει πολλές φόλες από "ανήσυχους" μουσικούς με "ψαγμένες" επιρροές, αλλά αν η συνταγή δέσει καλά προκύπτουν διαμάντια. Σαν το ομώνυμο (ή ανώνυμο) ντεμπούτο του γκρουπ με τόσο κοινότυπο όνομα που αποκλείεται να πέσεις επάνω του στην τύχη στο google ή στο youtube.

Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι το group που παίζει τόσο επαγγελματικά και ξεσηκωτικο-χορευτικά το I Like U είναι το ίδιο που βαράει αλύπητα στο The Solo και φολκποπίζει γλυκόπικρα στο Keep An Eye On That Line, όχι τόσο επειδή είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά κυρίως επειδή τα παίζουν όλα όπως ακριβώς πρέπει και τα υποστηρίζουν εξίσου άψογα. Γνήσια παιδιά της εποχής μας, με ανοιχτά μυαλά, ανοιχτά αυτιά, έμπνευση και κέφι. Και αυτοσαρκαστικό χιούμορ να προσθέσω, που το θεωρώ εξίσου σημαντικό με τα υπόλοιπα.

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στο Minimoog για το οποίο ο εξάχρονος Σοφοκλής Κάζης δήλωσε "αν αυτό δεν έχει λόγια (δεν έχει) είναι το πιο τέλειο τραγούδι που έχω ακούσει ποτέ" και ο μπαμπάς του σκέφτηκε για λίγο "κρίμα που δεν έχω εκπομπή για να το βάλω σήμα" και μετά το ξανασκέφτηκε και είπε "άσε καλύτερα". Εδώ το χειροποίητο κλιπ από τον ίδιο τον Cyril.

Δεν θα βαρεθώ να το λέω. Είναι κρίμα που είμαστε τόσο ξεκομμένοι από τη Γαλλία και την Ιταλία, και γιατί δεν φτάνουν στα αυτιά μας καταπληκτικά πράγματα που βγαίνουν εκεί τα τελευταία χρόνια, αλλά και γιατί πολλοί δικοί μας μουσικοί και γκρουπ θα μπορούσαν να τα πάνε μια χαρά εκεί (καλύτερα από τις αγγλοσαξονικές χώρες πάντως) αν υπήρχαν τα κανάλια για να ακουστούν.