Chelsea Light Moving

Σιγά σιγά η απογοήτευση για το γεγονός ότι οι Sonic Youth ίσως να μη ηχογραφήσουν ποτέ ξανά μαζί έχει αρχίσει να δίνει τη θέση της σε έναν νέο ενθουσιασμό για το γεγονός ότι τα 4 μέλη της ιστορικής αυτής μπάντας δείχνουν να αποδεσμεύονται από την ταυτότητα των SY και να ηχογραφούν πλέον ελεύθερα με ανήσυχο πνεύμα και τάση για ανανέωση: Η Kim μαζί με τον Bill Nace αυτοσχεδιάζει με θορύβους και φωνητικά ως Body/Head, o Steve Shelley είναι ο νέος drummer των ψυχεδελικών και τεκτονικών Disappears, ο Lee, όταν δε φτιάχνει πειραματικά έργα για χορό ή εκθέσεις τέχνης, συνεχίζει την παράδοση των SY με το πολύ καλό προσωπικό του Between The Times And The Tides και τέλος, ο Thurston Moore, κυκλοφορεί φέτος το 1ο του άλμπουμ με την νέα του μπάντα Chelsea Light Moving. Ίσως η πιο αναμενόμενη κυκλοφορία για τους φαν των SY καθώς ο κ. Moore, πέρα από τις ατέλειωτες αβανγκάρντ συνεργασίες (που έτσι κι αλλιώς πάντα έκανε) και παρά τα πρόσφατα μελωδικά ακουστικά σόλο άλμπουμ του, είχε αρχίσει τα επικίνδυνα πάρε-δώσε με μαυροφορεμένες υπάρξεις, δουλεύοντας με τους Twilight, ένα black metal supergroup που ξεκίνησε από τους Black Judd των Nachtmystium και τον Wrest των Leviathan, κάτι που έδωσε τροφή στη φαντασία μας για το πως θα κινηθεί από δω και πέρα ο "πυλώνας" των SY.

O Thurston έφτιαξε λοιπόν μια νέα μπάντα, πήρε μπόλικα συστατικά από τις αρμονίες (διαφωνίες) σήμα-κατατεθέν των SY, και προσπάθησε να τα μπολιάσει με μια νέα ενέργεια και κυρίως με νέους μουσικούς που φέρνουν φρέσκες ιδέες στο προσκήνιο: η Samara Lubelski στο μπάσο (εξαιρετική μουσικός, συνθέτρια και παραγωγός, προτείνω το προσωπικό της άλμπουμ Parallel Suns του 2007), o John Moloney, των εντελώς τρελών και τριπαριστών Sunburned Hand of the Man, στα ντραμς (ακούστε το Jaybird του 2002) και ο Keith Wood στην κιθάρα (των Hush Arbors που ηχογραφούν για την Ecstatic Peace του Thurston Moore), όλοι τους βετεράνοι και έμπειροι μουσικοί.

Ο δίσκος ξεκινάει με το Heavenmetal σαν κλασικός SY δίσκος, εκεί που μας άφησαν με το μελωδικό The Eternal. Είναι όμως για ζέσταμα, είναι μια ανασκόπηση του προηγούμενου επεισοδίου. Στο εκπληκτικό Sleeping Where I Fall που ακολουθεί, η μπάντα ανεβάζει ταχύτητες, ο ντράμερ, σε αντιπαράθεση με το μετρονομικά στιβαρό στυλ του Shelley, παίζει με ένα αρκετά ελεύθερο στιλ και με αέρα που σχεδόν γκρουβάρει, οι κιθάρες σε κάποιο σημείο αποδεσμεύονται από τον κλασικό SY ήχο και ρίχνονται ξαφνικά στις χαμηλές συχνότητες με μανία, ακούγονται "δυσκολοχώνευτες", ενώ το κλασικό πέρασμα θορύβου (που είναι λίγο-πολύ αναμενόμενο) είναι πολύ πιο βαρύ απ'ότι συνήθως. Κι ενώ οι SY αντιμετώπιζαν τα σημεία αυτά με μια τζαζ αυτοσχεδιαστική μανία, εδώ οι CLM βρυχώνται με έναν ήχο που, αν και προσπαθεί να αυτοκαταστραφεί ώστε να ανασυντεθεί στα πρότερα στοιχεία του, στο τέλος απλά κολλάει και βουλιάζει κάτω από το ίδιο του το βάρος. Εδώ είναι που αρχίζουμε να ψυλλιαζόμαστε ότι κάτι τρέχει. Ένας νέος δρόμος ανοίγεται, μια νέα περιπέτεια. Πρέπει όμως να έρθει το ξέσπασμα μεταλλικών ριφ στο Alighted για να είμαστε σίγουροι για την αλλαγή κατεύθυνσης. Μπορεί το πέρασμα των συγχορδιών να είναι τυπικό και να καταλήγει σε κάτι-σαν-τον-Jack-White-να-ταλαιπωρεί-την-κιθάρα-του φάση, όμως το κομμάτι, στα σχεδόν 8 λεπτά του και καθώς εξελίσσεται, γίνεται όλο και πιο εθιστικό με το ένα ξέσπασμα να είναι καλύτερο από το άλλο. Το άλμπουμ συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο, ακροβατώντας μεταξύ πρώιμων SY και των νέων black/doom metal επιρροών, ενώ το Mohawk κάνει ένα διάλειμμα με την ατονική σπουδή του πάνω σε spoken word και για το τέλος έχουμε μια διασκευή στο Communist Eyes των Germs, η οποία δεν εκπλήσσει και εντάσσεται άνετα μέσα στο κλίμα του δίσκου.

Εν κατακλείδι, δεν ξεφεύγει τελείως σε νέους κόσμους εδώ ο Thurston Moore, απλά φιλτράρει όμορφα νέες ιδέες και ήχους, και τα μπολιάζει με τη δική του ιδιοσυγκρασία. Στα συν, η μπάντα που ζωντανά κόβει κεφάλια, καθώς οι κιθάρες αναπνέουν ελεύθερα και οι νέες επιρροές βρίσκουν χώρο να εκφραστούν καλύτερα. Στα πλην η ηχογράφηση του άλμπουμ που "μπουκώνει" όταν ο ήχος πάει να γίνει πιο οριακός. Η ενέργεια που εκλύεται όμως είναι αδιαμφισβήτητη και πραγματοποιεί, έστω και με κάπως ανορθόδοξο τρόπο, τα όνειρα πολλών φαν των SY για επιστροφή στην πανκ ενέργεια πολλών παλιότερων άλμπουμ της μπάντας.

Αχίλλειος πτέρνα του δίσκου είναι οι συνθέσεις που θα μπορούσαν να είναι πιο πλούσιες ενώ οι νέες επιρροές θα πρέπει να εξερευνηθούν περισσότερο καθώς υπάρχουν αρκετά περιθώρια για βελτίωση. Δεν θα πρέπει να φοβηθούν οι CLM να εξερευνήσουν ακόμα πιο ακραίες ιδέες στη συνέχεια. Η αρχή όμως είναι σίγουρα πετυχημένη.