Abyss

Κάτι μήνες πριν, όταν είχε κυκλοφορήσει το "Iron Moon", είχα εμπλακεί σε μια συζήτηση, της οποίας το θέμα μπορεί να συνοψιστεί στη φράση "Zola Jesus ή Chelsea Wolfe". Το συμπέρασμα ήταν ότι πρόκειται πλέον για δυο αντιδιαμετρικά διαφορετικές καλλιτέχνιδες. Ενώ η Zola Jesus έβαλε σε δεύτερη μοίρα το σκοτεινό στοιχείο της μουσικής της, στρεφόμενη παράλληλα σε πιο pop και χορευτικούς δρόμους, η Chelsea Wolfe προτίμησε να κρατήσει τη μαυρίλα σε πρώτο πλάνο, εμπλουτίζοντας τον ήχο της με (ακόμα πιο) heavy και industrial στοιχεία. Το ποια είναι "καλύτερη" από τις δυο εξαρτάται (φαντάζομαι) από το αν ο εκάστοτε ακροατής εκτιμάει περισσότερο τον πειραματισμό από την εξελιξιμότητα ή το αντίστροφο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι το "Abyss" προσιδιάζει περισσότερο σε ακροατές που έχουν τη διάθεση (ή την επιθυμία, όποια λέξη θέλετε χρησιμοποιήστε) να ακούσουν το δίσκο επισταμένα, χωρίς να τον χρησιμοποιήσουν για να χορέψουν ή για να κάνουν το οτιδήποτε άλλο. Ο ζόφος του "Apocalypsis" και η μελωδικότητα του "Pain is Beauty" έχουν και εδώ έντονη παρουσία. Η εξέλιξη στο δίσκο έγκειται στο έντονο, οριακό φλερτ με το metal (μέχρι και... Burzum έχει διασκευάσει στο παρελθόν η Wolfe!) και στην έλλειψη "χτισίματος" των τραγουδιών. Επί παραδείγματι, εκεί που το "Feral Love", το οποίο άνοιγε το "Pain is Beauty", πρόσθετε το ένα όργανο πάνω στο άλλο και κρατούσε την έκρηξη για το τέλος, το εναρκτήριο εδώ "Carrion Flowers" αρπάζει τον ακροατή από τα μούτρα και παραμένει ωμό, μεγαλειώδες και έντονο από την αρχή ως το τέλος. Πολύ πιθανό σε αυτό να έχει συμβάλει η συμμετοχή στον δίσκο του Mike Sullivan και του D.H. Phillips (κιθάρα στους Russian Circles και στους True Widow αντίστοιχα).

Επιπροσθέτως, η φωνή της Wolfe αυτή τη φορά δεν βρίσκεται στο προσκήνιο, αλλά λειτουργεί ως όργανο, χαμένη μέσα σε στρώματα ήχου. Το ίδιο συμβαίνει και με τα φωνητικά της, τα οποία είναι κάτι ανάμεσα σε γρυλίσματα και συρίσματα και αποτελούν συστατικό στοιχείο του εκάστοτε τραγουδιού. Πιστεύω ότι αυτό αποτελεί συνειδητή επιλογή της, η οποία έγινε με σκοπό ακριβώς να υπογραμμίσει την έμπνευση πίσω από το δίσκο: την υπνική παράλυση (αυτό που οι γιαγιάδες μας αποκαλούσαν "μόρα") από την οποία υποφέρει όλη της τη ζωή. Ο εγκέφαλος ξυπνάει εν μέρει, αλλά το σώμα εξακολουθεί να κοιμάται, με αποτέλεσμα το άτομο να καταλαβαίνει τι του συμβαίνει αλλά να μην μπορεί να κινηθεί. Συχνά συνοδεύεται από οπτικές ψευδαισθήσεις, πίεση στο στήθος και δυσκολία στην αναπνοή.

Αν ήθελε να μεταδώσει αυτό το τρομακτικό συναίσθημα ασφυξίας που έχει βιώσει πλειστάκις από ό, τι φαίνεται, το έχει πετύχει απόλυτα. Bαρύ μπάσο, ηχητικές παραμορφώσεις, ανατριχιαστικές βιόλες, dark/ industrial κιθάρες, απελπισμένα φωνητικά. Το όριο ανάμεσα στην εξερεύνηση του υποσυνείδητου τρόμου και στην κλάψα της αυτολύπησης είναι πολύ λεπτό - η Chelsea Wolfe όμως ευτυχώς παραμένει με άνεση στο πρώτο και δεν πλησιάζει ούτε κατά διάνοια το δεύτερο, δημιουργώντας έναν δίσκο που χρόνια μετά θα μνημονεύεται στα "50/100/200 καλύτερα σκοτεινά άλμπουμ όλων των εποχών".

Λέξεις όπως "καταβύθιση" και "πνιγμονή" έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον για να περιγράψουν το δίσκο. Εμένα η ακρόαση του "Abyss" μου έφερε στο μυαλό τη λέξη "εντοσθιακός", που την επικαλούμαι όταν προσπαθώ να περιγράψω το "Pornography" των Cure. Ίσως γιατί το "Abyss", όπως και το "Pornography", χαρακτηρίζονται από την απόλυτη εσωστρέφεια της/ του δημιουργού τους. Η Chelsea Wolfe και ο Robert Smith δεν ενδιαφέρονται να κάνουν τον ακροατή κοινωνό της μουσικής τους σε αυτούς τους δίσκους. Το ακριβώς αντίθετο: πρόκειται για συμπαγείς και αδιάρρηκτες δουλειές, αποκλειστικά στραμμένες στο "εντός" των δημιουργών τους, με στόχο την εύρεση διεξόδου από το βασανιστήριο της ύπαρξης. Το αν ο ακροατής θα επιλέξει να τους ακολουθήσει αφορά τον ίδιο και μόνο. Εφιαλτική ίσως επιλογή - αλλά επιλογή σε κάθε περίπτωση, την οποία δεν είχαν ούτε η Wolfe ούτε ο Smith.