Αποκάλυψις

Δε χρειάζεται, δα, να έχεις την κριτική ικανότητα ενός Γεωργουσόπουλου, ή έστω στα καθ' ημάς ενός Αργύρη Ζήλου, για να αντιληφθείς και κατόπιν να σημειώνεις εμφατικά σε κάθε ευκαιρία, ότι στο μάλλον ευτελές πεδίο της pop-rock μυθοπλασίας, η εμμονή του να αντικαθιστάς ότι αποφασίζεις να πετάξεις (αν το αποφασίσεις ποτέ) με ένα σχεδόν φωτοτυπικό του αντίστοιχο, αποτελεί υπέρτερη ανάμεσα σε ίσες απολαύσεις. Τα χρόνια όμως περνάνε. Πετάμε, αντικαθιστούμε, αναμασάμε κατά το δοκούν διάφορα, και κάπως έτσι έχω μπερδευτεί σχετικά με το αν την Chelsea Wolfe την καλέσαμε εδώ πέρα για να αντικαταστήσουμε την από αιώνες μαραμένη Polly Harvey ή την πρόσφατα μουδιασμένη Zola Jesus. Ή μήπως όντως ποτέ δεν είχαμε βρει κάτι ίσης αξίας με την σκουπιδοφάγο ανωτάτη αισθητική της Siouxsie και όλες οι προηγούμενες ήταν σταγόνες στον ωκεανό; Κάποιοι πάλι αναζητούν αιώνια την νέα Nico και ούτω καθεξής.

Η Chelsea είναι (ή τέλος πάντων θέλει να φαίνεται, μικρή σημασία έχει, δεν θα την πιάσουμε και γκόμενα) λίγο βρωμιάρα και σιχαμένη και ήδη από το εξώφυλλο προειδοποιεί ότι επί του παρόντος τουλάχιστον δεν θα αρκεστεί στο να γοητεύσει τα ακροατήρια, αλλά θα τα τρομάξει κιόλας με την γοητεία της. Το άλμπουμ ξεκινάει με μία παρολίγον αποκρουστική κραυγή και παρότι μέχρι τη λήξη του περισσότερο φλερτάρει με τους οπαδούς των Sonic Youth και της P.J. Harvey (από τις καλύτερες περιόδους αμφότερων), παρά με αυτούς της Gitane DeMone (η οποία btw γερνάει άσχημα... πολύ άσχημα) εν τούτοις επαναφέρει επιτυχώς το ζήτημα της γυναικείας φιγούρας, που είναι goth χωρίς να το ντρέπεται και να το κρύβει και που πάντως ηχητικά κάνει αρκετά βήματα επαγγελματισμού παραπάνω από ότι στο περσινό επίπεδα πρωτόλειο ντεμπούτο, που κάθε άλλο παρά αδικαιολόγητα πέρασε απαρατήρητο.

Σε ένα τουλάχιστον τραγούδι (Pale On Pale) αποδεικνύεται δημιουργός, αλλά κυρίως ερμηνεύτρια, με ουσιαστικό βάθος και εκφραστική ένταση, αρκετά πιο πειστική από αυτή που απαιτεί ένα τραγούδι σαν το Demons, που σε περασμένες No Alternative εποχές θα ελάμβανε ασφαλώς διαστάσεις ultra-alternative ύμνου, κι ας θυμίζει ό,τι θυμίζει στον καθένα τέλος πάντων. Το άλμπουμ κλείνει με σκοτεινό και πειραγμένα ambientικό crooning και το χίπστερ φρικιό από το L.A. έχει μόλις ολοκληρώσει το άλμπουμ εκείνο που πολύ εύκολα μπορεί να την στείλει αρκετές κατηγορίες πιο πάνω, χωρίς να χρειάζεται κανείς να την κατηγορήσει για αυτό.

Αν κάτι θα ευχόμουν για την Chelsea Wolfe είναι να μην ξεκινήσει να κυκλοφορεί 5-6 δίσκους το χρόνο και κυρίως να διατηρήσει το ύφος και την αισθητική με την οποία μας έχει συστηθεί, διότι κάθε άλλο παρά έχουν εξαντληθεί όσα δείχνει ικανή να προσφέρει πάνω σε αυτή ακριβώς τη βάση. Κατά τα λοιπά κυκλοφορεί και μία υπέροχα ράθυμη άποψη της στο Let Love In του Nick Cave, αλλά και μία απλώς καταπληκτική ανάγνωση της στο Black Spell Of Destruction, των Burzum, που χαρίζει κρουστό σκελετό στο αριστούργημα, χωρίς να του αφαιρεί τίποτε από την αρχική του αίγλη, πράγματα δηλαδή που θα ήταν απολύτως ευπρόσδεκτα σε μία special έκδοση του ήδη εξαντλημένου αυτού δίσκου. Και κάπου χαμένοι σε παραγγελίες 7'' και limited cassete box στο ανορθόδοξα στημένο mail order της Pendu Sound θα βρεθείτε αντιμέτωποι με την goth πλευρά της Sasha Grey, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...