Come with us
H επιστροφή των γκουρού της αεικίνητης ροκ-ραπ-ντανς φυλής; Όχι επιστροφή, αφού ποτέ δεν έφυγαν. Εμφανίζονταν σα καμικάζι σε ένα μπουκέτο ρημίξ, συνεργασίες, παραγωγές, χτυπούσαν κι έφευγαν. Κι ένα χρόνο πριν έβγαλαν σε λευκό λέημπελ το "Ιt only begun in Africa" για djίστικη χρήση. Απλώς είναι που πέρασαν ... τρία χρόνια από το "Surrender" (1999), ενώ τηρούσαν τη δίχρονη απόσταση μεταξύ των δίσκων ("Εxit Planer Dust" το 95, "Dig Your Own Hole" το 97). Τι γίνεται όμως με τους Tom Rowlands / Ed Simons και υπάρχει εν έτει 2002 τόσος κόσμος που ανυπομονεί (σπάνιο πιά ρήμα) για τις νέες τους τελετουργίες;
Όλοι ξέρετε καλά καλά πως οι Χημικοί έφτιαξαν ένα δικό τους εκρηκτικό χαρμάνι. Με τους πιο άγριους αστικούς χορούς, με τα πάσης φύσεως συνθετητικά μηχανήματα, με τις οργιαστικές μάχες μεταξύ τεχνολογικών και παραδοσιακών οργάνων, κατόρθωσαν κι έγιναν οι «φωνακλάδες» της ηλεκτρόνικα, ενός είδους πάντως που μοιάζει πια στενό να χωρέσει τέτοιες πολυμουσικές. Εκτός αν επιμένετε στον δικό τους πιά όρο (Big Beat...). Στα προηγούμενα τρία φουλ-στούντιο φρόντιζαν πάντα να ρίχνουν κι ένα δυο «άσχετα» τρακς, ετοιμάζοντας μας για την αλλαγή πλεύσης προς άγνωστη κατεύθυνση. Τέτοια αλλαγή δυστυχώς ή ευτυχώς δε συμβαίνει εδώ.
Έχουμε έναν ακόμα τυπικά χημικό και e-λυσεργικό κατασκεύασμα. Όπως και πάντοτε, η μουσική οργή των Public Enemy, η τεχνική των Cabaret Voltaire και η πανηγυρτζίδικη των funk-soul των 70ς/80ς περνάνε από τις πλούσιες στουντιακές δυνατότητες (άσχετα αν το πρώτο στούντιο τους ήταν η κρεβατοκάμαρά τους, κι αυτό δεν είναι κλισέ). Με φόρο - χορό τιμής στους ... Chic (γκρρρρ) στο "Galaxy Bounce", με tribal «έκσταση» στο αριστουργηματικό "Star Guitar", με πομπώδη dance tracks, αλλά και με τις γνωστές μονότονες επαναληπτικότητές τους (η βασικότερη μου αντίρρηση). Κορυφαίο τρακ το "Pioneer Skies", εκστατικό, άλεκτο.
Θέλω να ξαναπώ για τις συνεργασίες τους και ειδικά για τον ταχυδακτυλουργικό τρόπο με τον οποίον κάνουν διάφορες ετερόκλητες μορφές της σημερινής σκηνής να συνωθούνται στο χώρο αναμονής του στούντιό τους. Εδώ έχουμε δυο αλλά καλούς : τον Richard Ashcroft (που διανύει περίοδο φόρμας) στο "Test" και την Beth Orton στο "The State we're in" (κι επιμένω ότι δεν της πάει πιά αυτό το φόλκυ τζαμ στυλ, αλλά αυτό που την έβαζαν οι Red Snapper να κάνει) (;-εκδ.).
Η διαδικασία ηχογράφησης του άλμπουμ ξέρουμε ότι είναι οργιώδης, όπως και τα δζ σετς τους. Εμείς που περιοριζόμαστε στους δίσκους; Από την άποψη ότι είναι ένας πλήρης και τυπικός Chemical δίσκος πρέπει να χοροχαμογελούμε όλοι. Από την άποψη ότι παραμένουν οι ίδιοι, την ώρα που περιμένουμε μια εγγυημένα εκπληκτική υπέρβαση, μας κρατούν και παλι στο stand by.
