Push the button
O καινούριος δίσκος των Chemical Brothers επαληθεύει μια θεωρία του υποφαινόμενου (πολύ rude boy και ολίγον άμυαλου) ακροατή περί συγκοινωνούντων δοχείων ροκ και χορευτικής μουσικής η αλλιώς αναλογικού και ψηφιακού ήχου.
Μπορεί φέτος να ξεπήδησαν 5-10 καλά σχήματα στην ποπ & ροκ σκηνή, αυτό όμως δεν πιστοποιεί κάποια ριζική ανανέωση στο είδος και δεν μπορεί να σηματοδοτήσει εκτός απρόοπτου, κάποια νέα μουσική τάση και στάση. Τι μπορούν άραγε να κάνουν πια οι εγκεφαλικοί electro-free-stylers φίλοι μας Tom και Ed, οι οποίοι αντικρίζουν αυτή την κατάσταση στην αντίπερα όχθη της κιθαριστικής μουσικής σε συνδυασμό με την αποκαρδιωτική ανυπαρξία στο χώρο της βρετανικής electronica, συν τις απώλειες που δέχεται το είδος, είτε από το σταμάτημα της ενεργούς δράσης των άξιων εκπροσώπων της electronica, είτε από την αδυναμία κάποιων πρωτοπόρων των 90s να συνεχίσουν στα δύσκολα 00s (Orbital, Shamen, Underworld, Leftfield, Orb, Prodigy, Fatboy Slim, Propellerheads, Bentley Rhythm Ace, Daft Punk etc.) και ή λίστα τελειωμό δεν έχει. Οι μόνοι που παραμένουν ορεξάτοι και ακμαίοι είναι οι Basement Jaxx και οι Futureshock. Δύο μόνο από τουλάχιστον 50 σχήματα από τα μέσα των 90s μέχρι σήμερα σηκώνουν την σημαία της electronica. Στην Αμερική έχουμε τα ίδια και τα ίδια, χαουζάκι και άγιος ο Θεός, βάλτε και λίγο μέχικο και λίγο latin και κανέναν αράπη να μας λέει πώς να... και τα ακούς μόνο για να κουνάς καμία φτέρνα που και που. Στην Ευρώπη ακούμε μόνο dj's βέβαια, αυτοί ξέρουν να κόβουν και να ράβουν και όταν επιχειρήσουν να γράψουν κάτι και μόνοι τους έχουμε τα χειρότερα Οakenfold (είκοσι χρόνια πίσω), ή DJ Tiesto (χαζοχαρούμενη ευνουχισμένη μουσική για ανθρώπους που καταναλώνουν ένα σωληνάριο lexotanil ημερησίως)!
Μετά την ακρόαση του δίσκου δηλώνω ότι οι Chemicals βρίσκονται σε ανοδική τροχιά μετά από την προηγούμενή τους κυκλοφορία, "Come with us", χωρίς όμως να μας χαρίσουν τον απόλυτο δίσκο που πλέον είναι ικανοί να πράξουν.
Ο δίσκος ξεκινά με τους χειρότερους οιωνούς και αυτό γιατί το εναρκτήριο track "Galvanize", πρώτη κυκλοφορία ως single, είναι το δίχως άλλο ένα αναμάσημα του "Hey girl hey boy", με πιο ξεχαρβαλωμένο beat, πιο λιτή έως χονδροκομμένη ενορχήστρωση, χωρίς καμία κορύφωση. Μοναδικό αξιόλογο στοιχείο είναι η λούπα της κρητικής λύρας που προσπαθεί να σώσει την κατάσταση και να μας δηλώσει τη δήθεν ανανεωτική διάθεση του μουσικού αυτού ντουέτου. Νομίζω όμως ότι κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό και ότι το κομμάτι θα μπει αμέσως στα αζήτητα πολύ πιο γρήγορα από το "It began in Africa"!!
Ακολουθεί το "The boxer", ίσως η πιο συμβιβαστική μελωδία ως προς τον προσκεκλημένο τους Tim Burgess, που έχουν γράψει ποτέ οι Chemicals και που εάν έλειπε η φωνή του Burgess, το μουσικό αποτέλεσμα θα έβρισκε τόσο εκτεθειμένους τους Chemicals και εμάς να γελάμε για τον ξεπεσμό τους. Beat προηγούμενης δεκαετίας, παιδικές λούπες πιάνου που μπορεί ο καθένας να δημιουργήσει και πάει λέγοντας.
"Believe" - επιτέλους λίγο νεύρο, λίγη τρέλα, μαεστρικοί μικροφωνισμοί, και μία καταπληκτική πάνκικη ερμηνεία του ηγέτη των Block Party, εύγε και στους τρεις. Ο κρύος ιδρώτας που με λούζει ύστερα από τα δύο απογοητευτικά tracks έχει μετατραπεί σε ρίγη ικανοποίησης σε βαθμό dig your own hole!!! Oι ομοιότητες δεν σταματούν μόνο στο "Galvanize" - "Hey girl", έχουμε το "Come inside" που θυμίζει έντονα το "Under the influence" αλλά χωρίς το αλατοπίπερο των Chemicals, χωρίς την πώρωση και την κλειστοφοβία που διέθεταν μέχρι και το "Surrender", τρίτο τους lp. Στο "The Big Jump" έχουμε την έντονη ανάγκη επιφοίτησης από την έμπνευση του Brian Eno όταν διετέλεσε παραγωγός στους Talking Heads. Mου θυμίζει κάτι μεταξύ σε "I zimbra" και "Houses in motion", ειδικά τα πλήκτρα θυμίζουν Wally Badarou και οι κιθαριές πολύ Jerry Harrison!
Στο "Left Right" που φανερώνει κάποια πειραματική διάθεση, θέλοντας οι Chemicals για πρώτη φορά να μας δώσουν τη δικιά τους άποψη για τη reggae, μετά το εντυπωσιακό μπάσιμο, αναλώνονται στα ίδια και τα ίδια, αφήνοντας μια πολύ καλή ιδέα ημιτελή. Απαξιώ να ασχοληθώ σοβαρά με το "Shake Break Bounce" γιατί θα συγχυστώ και θα πετάξω το cd από το παράθυρο, πριν ακούσω τα κορυφαία tracks που έπονται και που εκτός του ότι είναι μακράν τα καλύτερα του δίσκου, είναι και τα καλύτερα που άκουσα στο 2004 και στον πρώτο μήνα του 05. Για να ολοκληρώσω την κριτική μου για το "Shake Break Bounce", θα πω ντροπή στους Chemicals, ποτέ μου δεν περίμενα ότι αυτό το υψηλής αισθητικής ντουέτο μπορούσε να κάνει μια τέτοια ανόητη κλοπή, χωρίς να καρπωθεί έστω κάτι θετικό από αυτή. (Shake Basement Jaxx!!!)
"Marva Ging". Ναζιάρικο, παιχνιδιάρικο, sexy, γκρουβάτο, χίπικο, με φοβερές εναλλαγές και φοβερές αλχημείες, δεύτερη φορά έρχεται στο μυαλό μου το dig your own hole και πιο συγκεκριμένα το lost in a k hole. Τέτοια μεγαλεία επαναλαμβάνονται!!!
Το "SURFACE TO AIR" ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΟΥΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΉΣΕΙ ΟΙ CHEMICALS ΚΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΟΙ ΝΕW ORDER ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 15 ΧΡΟΝΙΑ!!!!
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η brit-electronica ξεψυχάει και οι Chemicals αδυνατούν να της δώσουν το φιλί της ζωής.
