The BBC Sessions
Αν όταν έβγαινα από τη συναυλία των Chills στη Θεσσαλονίκη μου έλεγες ότι μετά από 25 χρόνια και βάλε θα ασχολούμαι με ένα δίσκο που έχει περίπου εκείνα τα τραγούδια που μόλις είχα ακούσει, ηχογραφημένα περίπου εκείνη την εποχή, σίγουρα θα σε κοιτούσα με απορία και μάλλον θα έλεγα: μέχρι τότε, ποιος ζει, ποιος πεθαίνει.
Ο Martin Phillipps λοιπόν ζει, παρά τις προσπάθειες που έχει κάνει για το αντίθετο. Ο John Peel πάλι όχι, εδώ και δέκα χρόνια. (Και στο τέλος μιας ακόμη χρονιάς αντί να κυνηγάμε να ακούσουμε το 'The John Peel Festive 50', όπως τον παλιό κακό καιρό, έχουμε πήξει Χριστουγεννιάτικα σε εκατομμύρια λίστες/ προτάσεις/ εξομολογήσεις σχετικών τε και ασχέτων).
Τον μακαρίτη τον John Peel τον έμπλεξα γιατί το 'BBC Sessions' είναι μια συλλογή τριών ηχογραφήσεων των Chills στα πλαίσια των περίφημων "Peel sessions", στα στούντιο του BBC μεταξύ του 1985 και του 1988. Αυτές οι τρεις προσκλήσεις του John Peel ίσως είναι τα σημαντικότερα παράσημα των Chills, περισσότερο από αριθμούς πωλήσεων δίσκων και σκόρπιες διθυραμβικές κριτικές σε fanzines των 80s και περιοδικά των 90s.
Από τα 12 τραγούδια, τα 5 (6 στη cd version) υπήρχαν και στο 'Brave Words', και τα 3 είναι εκτελέσεις τραγουδιών του 'Submarine Bells' λίγο πριν αυτό κυκλοφορήσει (τα υπόλοιπα ανήκουν στην κατηγορία "διάφορα").
Η κακή παραγωγή του 'Brave Words' ήταν παροιμιώδης. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται σε έλλειψη χρημάτων και συνεπώς έλλειψη χρόνου στο στούντιο, αν φταίει ο ίδιος ο παραγωγός Mayo Thompson, ή αν οι μηχανικοί ήχου στην ηχογράφηση του 'Brave Words' ήταν τόσο χειρότεροι από αυτούς του BBC. Γιατί είναι μια από τις σπάνιες φορές που στο σύνολό τους οι live εκτελέσεις σε ραδιοφωνικό στούντιο υπερτερούν του "κανονικού" δίσκου. Αν συνυπολογίσουμε ότι το 'Brave Words' μοιάζει να είναι πια "σπάνιο και προστατευόμενο είδος", είναι σημαντικό που βρίσκονται εδώ εκτελέσεις των μισών σχεδόν τραγουδιών του.
Αν η κυκλοφορία 'BBC Sessions' λειτουργεί και ως αφορμή να επανεκτιμηθεί η αξία των Chills, η αμεσότητα που εκπέμπουν ακόμη και σήμερα, τους κατατάσσει στα κλασικά ποπ γκρουπ όλων των εποχών. Δεν υπερβάλλω. Η γεωγραφική απομόνωση λόγω της Νεοζηλανδικής προέλευσης τους είχε κρατήσει από την αρχή έξω από μόδες και κινήματα. Και όταν είσαι έξω από τη μόδα, δεν κινδυνεύεις να γίνεις και παλιομοδίτης. Η σκηνή του Dunedin στη Νέα Ζηλανδία δεν είχε πάνω από 2-3 μεγάλα γκρουπ, και μάλιστα το καθένα από αυτά ήταν κάπως στο δικό του κόσμο, και πάντως κανένα στον κόσμο των Chills. Η κιθαριστική ποπ τους είχε κάποια κοινά με το C86 κίνημα, κάτι που βοήθησε την προσέγγιση του βρετανικού κοινού, αλλά και πάλι οι ιδιαιτερότητες των Chills ήταν πολλές:
Ήταν πνευματώδεις, χωρίς ίχνος ειρωνείας, σπάνιο προσόν στην ποπ.
Η ευθύτητα και το πάθος τους δεν άφηνε περιθώρια αποστασιοποίησης, συχνού ελαττώματος της μετα- punk περιόδου.
Είχαν μελωδίες λεπτές και κολλητικές, πετύχαιναν τα τέλεια ρεφρέν, κι όμως δεν δίσταζαν να ρισκάρουν, δίνοντας στα τραγούδια απρόβλεπτες κατευθύνσεις η σταματώντας τα εκεί που δεν το περιμένεις.
Δεν ξέρω αν η απόφαση να μην παίξουν σε αυτά τα sessions τα δυο γνωστότερα και πάντως υπέροχα τραγούδια τους, Pink frost και Heavenly pop hit ήταν των Chills ή του Peel. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, η ιδέα ήταν καλή, αναδεικνύοντας τα ... (να μην αρχίσω να αραδιάζω τίτλους, δεν θα μπορώ να σταματήσω).
Ο λόγος που δεν βάζω 10 είναι η αφαίρεση της υπεραξίας (10%) λόγω νοσταλγίας.
