Ας μιλήσουμε τώρα όσο μπορούμε για τον κύριο Gonzales γιατί έτσι όπως πάει το πράγμα σε λίγο καιρό θα τον κυνηγάνε οι πάντες... πρόχειρα σκέφτομαι τους εξής:
- οι συντηρητικοί Χριστιανοδημοκράτες, που θα τον περάσουν από χίλια κόσκινα λογοκρισίας αν δούνε οτι τα παιδιά τους ακούνε τραγούδια όπως το 'Cum on you'.
- οι νεοναζί, που ήδη ετοιμάζουν νέους τρόπους βασανισμού για ένα τύπο που δεν παραλείπει να αναφέρει οτι είναι ο Εβραίος που κυριαρχεί στη Γερμανία...
- οι τσοντοπαραγωγοί, που παρατηρούν τη στενή φιλία και συνεργασία που αναπτύσσεται μεταξύ του κύριου πικάντικου και της (επίσης πικάντικης) Peaches και τρέμουν στην ιδέα πως αυτός ο τσόγλανος θα τους φάει το αστέρι τους...
- οι υπόλοιποι μουσικοί, που βλέπουν τον Chilly να βουτάει επιδεικτικά στις μουσικές τους και να τους 'βουτάει' τα κολπάκια τους. Και αν αυτό έγινε κυρίως στο προηγούμενο δίσκο, το 'Gonzales uber alles', τώρα στο κυνήγι μπαίνουν και οι έγχρωμοι (του σχετικού μύθου ισχύοντος τρέμε Chilly!! -και χαίρε Peaches...), και δη οι Αμερικάνοι rappers, καθώς στο 'Entertainist' τα -έστω και μεταλλαγμένα προς το ηλεκτρονικότερο- hip hop στοιχεία μονοπωλούν σχεδόν το δίσκο...
- οι 'σοβαροί' μουσικολόγοι, που αποκλείεται να δεχτούν το ιδιότυπο χιούμορ του Gonzales και την τάση του να χλευάζει και να αποδομεί οτιδήποτε συμβαίνει γύρω του...
- η Ε.Π.Α. (Επιτροπή Προστασίας της Αισθητικής), που θα φρίξει βλέποντας την χαίτη, το τριχωτό 'πουλόβερ' στο στέρνο, το τέλη 70's ντύσιμο και το έκφυλο βλέμμα του...
Βέβαια από τα παραπάνω δε με ενοχλεί και ιδιαίτερα τίποτα (άντε το τέλος της ένδοξης καριέρας της Peaches και η χαίτη...). Μόνο που αν ο Μπάμπης είχε γράψει για το 'Uber Alles' οτι είναι μια καλή 'μαγειρική' πρόταση, με πληθώρα γεύσεων και υλικών, εδώ σαν να παράπεσε το hip hop καρύκευμα (...που δε σε καίει όταν είσαι χρόνια μυημένος στη μαύρη κουζίνα. Άν δεν είσαι τον έκαψες τον πελάτη...). Δε λείπουν βέβαια και οι δυνατές electro-freestyle-hip hop στιγμές (όπως το 'The name they gave me', το 'Meditation' ή το 'Prankster fly'), από αυτές που έχουμε αγαπήσει στην Kitty-Yo, δε φτάνουν όμως για να εκτοξεύσουν το δίσκο στα επιθυμητά επίπεδα.
Άν όμως υπάρχει κάτι που κάνει τον Gonzales τσίλι (με διπλό κρεμμύδι, παρακαλώ...), είναι η χαβαλεδιάρικη διάθεσή του, ο (αυτο)σαρκασμός και η αθυροστομία του. Και αν αυτά μοιάζουν με εύκολες λύσεις, σκεφτείτε πόσους τέτοιους δίσκους έχετε ακούσει μέχρι σήμερα (εξαιρείται η -ποιά άλλη;- Peaches φυσικά και ο Τζίμης...). Ακόμα και το ίδιο το hip hop που αναμασάει στο δίσκο του δε διστάζει να σατυρίσει ο άτιμος!!!
Δεν είναι σεβαστό ακόμα και κάτι τέτοιο, όταν οι περισσότερες μουσικές γύρω μας περιφέρονται μεταξύ σοβαρότητας και σοβαροφάνειας; Τουλάχιστον ο Gonzales το δηλώνει απερίφραστα. Ένας διασκεδαστής είναι, τίποτα παραπάνω.
(σ.τ.Ε.: μήπως μπέρδεψες το 'εξάρι' με το 'εξάρω';)