Αν ήταν ηθοποιός θα ήταν ο James Cromwell (ή ο Νικήτας Πλατής). Ιδανικός για να δώσει ψυχή και ενδιαφέρον σ' ένα δεύτερο ρόλο, αλλά χωρίς τη λάμψη του πρωταγωνιστή, του star. O Chris Cacavas είναι ένα από τα λιγότερο προνομιούχα, ή λιγότερο τυχερά αν θέλετε, παιδιά της σκηνής του paisley underground, αλλά η δράση του επεκτάθηκε και πέρα απ' αυτό. Με αξιόλογη θητεία σαν δεύτερος πίσω από μεγάλα ονόματα του χώρου (Steve Wynn, Dan Stuart, Howe Gelb) αλλά και με όχι ανάξια λόγου προσωπική καριέρα, είτε σόλο είτε με τους Junkyard Love, δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει το φράγμα της ελάχιστης αναγνωρισιμότητας, ούτε καν να γίνει cult ήρωας. Δίκαια ή όχι;
Ψιλοδύσκολη ερώτηση. Με απόλυτα και ψυχρά κριτήρια θα έλεγα ναι. Ο Χρηστάκης δεν έχει τίποτα σαν συνθέτης ή τραγουδιστής που να τον ξεχωρίζει από τη μετριότητα. Τα τραγούδια του είναι συμπαθητικά μεν, αδιάφορα δε. Οι ιδέες του πολυφορεμένες και παρωχημένες, και η ερμηνεία του επίπεδη σαν την Ελβετία, που έλεγε και ο Οβελίξ. Επειδή όμως γράφω εγώ και όχι ο Πητ Κωνσταντέας, θα τον ανεβάσω λίγο. Αυτή η μελαγχολία του και αυτό το κόλλημά του στα 80ς (και πιο πριν) μιλάει στη ροκάδικη ψυχούλα μου, και αυτό το δισκάκι, με όλες τις αδυναμίες του, μου κάνει καλή παρέα κάτι μικρές ώρες με χαμηλωμένα φώτα, αλκοόλ και κεφάλι που παλεύει να αδειάσει.