Electrice

Την πρώτη διετία ζωής του Mic λοιπόν με τη σκόνη που ξέμεινε από το post-rock νεκροταφείο των 90s είχαμε επιδοθεί (ομού με τον αείμνηστο για τούτες τις σελίδες Γιάννη Ασπιώτη) σε ανελέητα review, αφιερώματα, κόντρα-review κ.λ.π. με ονόματα τούτου του συναφιού. Η δε Kranky Records είχε την τιμητική της... τη θεωρούσαμε κάτι σαν την 4AD που μας αξίζει, μιας και τότε η 4AD είχε κάνει μια παταγωδώς ανόητη dance στροφή αν θυμάμαι καλά...

Ο Μπάμπης Αργυρίου δικαίως διαμαρτύρονταν τότε και φώναζε περί του ποιος ενδιαφέρεται (πλην ημών) για όλους αυτούς τους δίσκους και για το πώς θα πάμε μπροστά με αυτά τα μυαλά. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια, πήγαμε κι εμείς μπροστά, καταλάγιασε και το hype με το χίπικο τσίρκο των Godspeed You Black Emperor... μπορούμε να επιστρέψουμε στον κατάλογο της Kranky Records για ένα (ή μάλλον δύο, ή μάλλον τρία...) όνομα που εγκληματικά είχαμε αγνοήσει σε πραγματικό χρόνο.

Κάτω από το προσφιλές όνομα Charalambides λοιπόν, η Χριστίνα μετά του συζύγου Tom εδώ και πάνω από δεκαπέντε χρόνια διδάσκουν πως δεν είναι τόσο μακρύς ο δρόμος από τους Popol Vuh στους Death In June... και από τον Julian Cope στους... Fleetwood Mac. Αν δε, ακόμη κατέχεστε από θαυμασμό για το πώς καταφέρνουν και "βγάζουν" όλον αυτό τον τεράστιο ήχο οι White Stripes ενώ είναι μονάχα δύο άτομα, περάστε μια βόλτα από το "Vintage Burden" (το τελευταίο άλμπουμ των Charalambides για την Kranky το 2006) και εδώ είμαστε για να τα ξαναπούμε. Χωρίς λούπες, χωρίς session μουσικούς στο στούντιο και τα ρέστα... ο ήχος που βγάζει τούτο το ζεύγος υπερβαίνει αρκετές φορές τα όρια του λογικού.

Η Christina πάλι σε αυτήν εδώ τη δεύτερη δουλειά που υπογράφει απλά με το όνομα της (διατηρεί και project με τον τίτλο Scorces) ολίγες φορές υπερβαίνει τα όρια της απόλυτης ησυχίας. Και σε καμία απολύτως στιγμή δεν αλλάζει τόνο, κλειδί, και δεν ξέρω εγώ τι άλλο αλλάζουν οι κιθαρίστες..., στην κιθάρα της. Επίσης αχνά και κάπου μακριά θα ακούσετε την ηχώ της φωνής της να αναπαράγει περιβόητα τετράστιχα του στιλ "My words will not die/ Another Death/ My language will not day/ A second death/ It' s gone". Κοπήκατε, ε; Προσθέσατε τώρα τις έννοιες του κενού χώρου, της σχετικής κίνησης, του θανάτου ασφαλώς... μα πάνω από όλα της βεβαιωμένης πεποίθησης περί της απολύτου απλότητας των πραγμάτων.

Στη μουσική της Christina Carter το καθετί είναι απλό, ακούγεται απλά, εκτελείται απλά και ασφαλώς με απλό τρόπο σε αγγίζει και με απλό τρόπο το ξεχνάς (τυχόν υποψήφιε ακροατή). Και όλη η αυτή η απλότητα και η παράλογη εμμονή για έλλειψη αλλαγών καταλήγει σε ένα από τα πιο όμορφα χαμηλότονα και σκοτεινά άλμπουμ που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια, εφάμιλλο με τις σπουδαίες στιγμές των Low και τις λίγες, αλλά μεγαλειώδεις, άξιες αναφοράς στιγμές των Flying Saucer Attack. Όσοι έτυχε κάποτε να λατρέψετε την ομοίως θριαμβευτική post-shoegaze μαγκιά της Jessica Bailiff μη χάσετε αυτό το δίσκο.

Τέσσερις όλες κι όλες συνθέσεις, από οχτώ έως και δώδεκα λεπτά έκαστη, 100% hand-made εργασία..., μίλια μακριά από τις laptop μουσικές ημέρες που ζούμε και απολαμβάνουμε εσχάτως... με συναισθηματικό υπόβαθρο ισόβαρο με την πιο καλά κρυμμένη κραυγή του Morrissey, όπως την έχετε χρόνια χαραγμένη τώρα στη συνείδηση σας.

Και για όσους αναρωτιούνται ακόμη... η Christina Carter είναι όντως αυτή που συνεργάστηκε με τον DJ Shadow στα φωνητικά του "What Have I Done" αφήνοντας εμάς άφωνους.