Wysiwyg

Στην πρέμιερ ληγκ της καρδιάς μας, η Leeds έχει πάντα μία θέση - κι αυτό, επειδή γέννησε - έθρεψε τους CB (κι ας φωνάζουν οι φανατικοί της εξέδρας υπέρ των Sisters of Έλεος). Τόσα χρόνια μου κάθεται στο λαιμό το όνομά τους, αλλά με απέραντη ευχαρίστηση καταπίνω την διαβολεμένη μουσική τους ποικιλία.

Βασικά σκέφτομαι όλη τη διαδικασία ηχογράφησης των άλμπουμ τους σαν μια μεγάλη περιπέτεια. Όλες αυτές οι αλλαγές, οι σάτυρες, οι ολιγοδευτερόλεπτοι αφορισμοί, φωνές από δω, μελωδάρες από κει, μπουμ από δω, μπουμ από κει, γνωστό το έργο, αλλά ποτέ βαρετό. Εδώ το «Wysiwyg» (αρχικά βέβαια - διαγωνισμός !) σα να μου φέρνει προς κόνσεπτ.
Μιλάμε για όλη την αμερικανική κουλτούρα σε ευφάνταστη παρωδία (;) : το ροκ των '70ς, η ντίσκο, τα βλάχικα (ψυχραιμία, τα ΗΠικά), τα μαύρα και σοουλίζοντα, τα '70ς γενικότερα, και τα ενώ μαζί με τους Bay City Rollers και τους Abba - πιστέψτε το ή όχι. Ή μήπως δεν είναι παρωδία; Δεν ξέρω αν ήταν σκόπιμο ή αν προέκυψε - πάντως η επιτομή είναι πλήρης. Αυτό σημαίνει ότι λείπει και αυτή τη φορά το πανκ τους και μου λείπει πολύ. Βέβαια τα δύο τρία πρώτα τους ήταν και τα ανεπανάληπτα - να μην το ξαναλέμε. Και όλα τα επόμενα είχαν να συγκριθούν με εκείνους του συγκινησιακούς καταιγισμούς.
Αλλά μια και μιλούμε για +κίνηση (ακουστική, ξέρετε τι εννοώ το ευφοριακό χοροπηδητό συκωτιού, στομαχιού και πνευμόνων όταν ακούς ενα κομμάτι που σε ξεσηκώνει), αλήθεια, τι είναι αυτό που κάνει τουλάχιστον ένα καρτούτσο τραγουδιών τους σε κάθε δίσκο να είναι υποψήφιο για το best of τους (για το δεύτερο μάλλον θα λες γιατί κυκλοφόρησε ήδη το πρώτο - εκδ.); Η γνωστή συνταγή τους : το πλέξιμο δύο μελωδιών στο ίδιο τραγούδι ( το ροκ εντ ρολλ σήμερα τις χρειάζεται περισσότερο από ποτέ) και το περιτύλιγμά τους με ζαχαρώδη ή οργισμένα, θηλυκά ή αρνητικά, μονοφωνικά ή χορωδιακά φωνητικά. Τώρα βέβαια για τα εκατοντάδες κοινωνικόκλπ θέματα που τροφοδοτούν αενάως τους στίχους τους αδυνατώ πλέον να τα παρακολουθήσω.
Σχολιάζουν πάντως τους πάντες και τα πάντα - οι δικοί μας CW τι θα τραγουδούσαν; Σίγουρα ένα «Ω Ευαγγελάτε, πόσο με συγκινείς!», ίσως κι ένα «Έλα να τη βρούμε στο Ιντραρόκ αγάπη μου». Οπότε άστο καλύτερα.