The crimson wing: Mystery of the flamingos
Δεν έχει τόσο σημασία το πώς κατέληξε έτσι, όσο ότι έγινε πλέον μια άτυπη πεπατημένη: βάζοντας την (περι)γραφή μας απέναντι σ' ένα σάουντρακ, δεχόμαστε ως αυτονόητο το να βαθμονομούμε την αυτοδυναμία του. Επιλέγοντας το παλιό σενάριο του απομονωμένου νησιού, που τόσο μας εξιτάρει στο ασανσέρ απ' το επιχείρημα στο συμπέρασμα. Αυτό εμείς. Διότι οι συνθέτες έχουν λόγους να μη βρίσκουν τη σκέψη πάντοτε ορθή. Απ' την πρώτη στιγμή η δική τους έννοια είναι να υπηρετήσουν εικόνες και σκηνές, κι αυτό είναι κάτι άλλο.
Στην παρέα μας είναι γνωστό πως ποπ γκρουπ χωρίς το trademark του σινεσυνθέτη, θες λόγω συγκυριών, ή της ανοιχτής πόρτας υπηρεσίας, μπήκαν στο χώρο, πειραματίστηκαν, τον είδαν ανοιχτόμυαλα. Η πρόκληση έβγαλε κι ένα άλλο ταλέντο ώστε λ.χ. οι καλύτεροι απ' τους πρόσφατους Mercury Rev να είναι του '07 στο "Hello Blackbird". Φέτος, με ασίστ καρμπόν σειρά έχουν ξανά οι The Cinematic Orchestra.
Το "The Crimson Wing: Mystery Of The Flamingos" είναι το score του Jason Swinscoe (η co-writer χείρα του Phil France τον εξελίσσει στον νο2 στην ορχήστρα) για το 77λεπτο γαλλικό ντοκιμαντέρ της Disney με θέμα τα φλαμίνγκο. Για τα γυρίσματα, οι Matthew Aeberhard και Leander Ward πέρασαν ένα χρόνο κάμπινγκ στη λίμνη Natron της Τανζανίας. Οι ιθύνοντες κανενός "Survivor" να τους έχουν στα υπόψη. Υπό άλλες περιστάσεις θα 'πρεπε ήδη ν' ακούγαμε να φουσκώνει η αγωνία του πώς θα εκλάβει το δισκογράφημα ένα ακροατήριο ευρύτερο απ' το μέσο της μπάντας. Εννοώ από κείνο το συνηθέστερα πιο αβάντ, που κατέχει επικίνδυνες λεζάντες σαν το "Channel 1 Suite", τις συνεργασίες με την Fontella Bass και το προκάτοχο "Man With A Movie Camera", αποτελεσματικό αν σκεφτείς το πόσο hype-oriented έγιναν με κάτι τέτοια τα ασπρόμαυρα, βωβά φιλμ των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Σωστά όλα, εκτός απ' την αγωνία. Οι The Cinematic Orchestra δεν υποκύπτουν σε ευαισθησίες απειρίας, δεν αφήνουν τα ποντίκια να σχεδιάσουν το πείραμα. Ουσιαστικά, το ίδιο το κοινό τους είναι που περιμένει περισσότερο να δει τι θα γίνει.
Είσαι μπουκωμένος κι έψαχνες να σε συνεπάρει επιτέλους κάτι αρκετά φυσιολογικό κι απλό; Πίστευες ότι συνεχίζουν να υπάρχουν εκεί ξεχασμένες γωνιές να φωτιστούν; Καλά έκανες. Ό,τι θ' ακούσεις, σε δικαιώνει. Όμως, μάθε πως όσο προχωράνε τα λεπτά εδώ, τόσο περισσότερο αυτό που στερείσαι πραγματικά είναι η υποτιμητικά αποκαλούμενη κοινή εμπειρία. Ναι, και κάτι τέτοιο μπορεί να σε θέσει σε δοκιμασία, να ξαναθυμηθείς πώς κοιτάζεις μέσα στη γυάλινη σφαίρα του, που πια το κάνεις σπάνια.
Έστω κι αν κάποιες φορές η παραδοσιακή σινεμάτικ σοφία επιβεβαιώνεται, λεπτότητα κι ευγένεια περισσεύουν. Υπάρχει δέσμευση συναισθημάτων. Υπάρχει έμπνευση. Υπάρχει ένα πανέξυπνο ταίριασμα οργάνων, πνεύματος και σκοπού. Ο Jason Swinscoe δρα δημιουργώντας πρότυπα ταιριαστών ακολουθιών μεταξύ τίτλων και μουσικής πλοκής. Οι λέξεις "ερχομός", "χορός", "έξοδος", "ζωή", όπως κι η φράση "πρώτο φως" ενέχουν την πιο κυτταρική έννοια απ' όλες, αυτήν της φύσης. Όλο και δυσκολότερα την προσεγγίζεις πια, αδυνατώντας να ξαναβγάλεις την αθωότητά σου απ' το σάβανο και να γράψεις γι' αυτήν, να ενσαρκώσεις χαρακτήρες. Νομίζω ότι η επίσκεψη του Swinscoe στην Αφρική στάθηκε καθοριστική για τις κατευθύνσεις που έδωσε.
Τα θέματα ζητούν γέμισμα, όγκο, ανεβάσματα. Κι όλα τούς δίνονται, η The London Metropolitan Orchestra φροντίζει σχετικά. Ψαχουλεύοντάς τα, δε βρίσκω εύκολα σε κάποια τρόπους να στηθούν παραλλαγές για μικρότερο σύνολο. Στο "Crimson Skies", το μοναδικό τραγούδι του cd, η Lou Rhodes επαληθεύει ξανά εαυτόν, κι εμείς επαληθεύουμε ξανά πως αυτός ο εαυτός μάς αρέσει... Χωρίς το τρακ να φτάνει ακμές σαν των "Marabou", "First Light".
Όπως γίνεται μ' όλα τα γκρουπ που έχουν πάνω από δύο άλμπουμ, η δισκογραφία των The Cinematic Orchestra έχει σαφείς ηττημένους και νικητές. Το "The Crimson Wing: ..." ανήκει στους τελευταίους: είναι ξεκάθαρα πιο αναγκαίο απ' το "Live at the Royal Albert Hall" και μια κλάση σπουδαιότερο απ' το "Ma Fleur". Ψάξτε το...
