Ma fleur

Είδα link και μπήκα προεξοφλώντας το θάψιμο των λευκών τζαζιστών. Ως γνωστόν "πας μετά Coltrane τζαζίστας, γάιδαρος". Δεν υπάρχει καλύτερο ανάγνωσμα από ένα απολαυστικό θάψιμο - osopiovathiatosopiokala@gmail.com

Δε νομίζω φίλε μου, αν και με το όνομα που ανέφερες χτύπησες φλέβα. Ίσως τα ανατρέψω όλα στην τελευταία σειρά σαν καλός σεναριογράφος. Συνέχισε να διαβάζεις.

Δεν τους έχω ξανακούσει και μ' αρέσει να γνωρίζω νέα συγκροτήματα. Αν γίνει απ' τα αγαπημένα μου δε θα σε ξεχάσω ποτέ - whitelilly@hotmail.com

Δεν είναι τόσο νέοι αφού έκλεισαν οκταετία, ούτε ο βασικός μέτοχος Jason Swinscoe που προσεγγίζει τα σαράντα είναι τόσο νέος. Σπούδασε παίζοντας μπάσο και κιθάρα σε επαρχιακές μπάντες της Βρετανίας που δεν μπαίνει στον κόπο να κατονομάσει και στους πρόποδες των τριάντα συνάντησε την τύχη του στο Λονδίνο και την μεγάλη έμπνευσή του αργότερα στο Παρίσι και πρόσφατα στο Brooklyn. Οι Cinematic Orchestra έφτιαξαν δυο άλμπουμ κι ένα soundtrack ταινίας που γυρίστηκε εβδομήντα χρόνια νωρίτερα και ξανακάνουν soundtrack, το "Ma fleur", ταινίας όμως που υπάρχει μόνο στη φαντασία τους.

Το ραδιόφωνο είναι για τα μπάζα, τα κυριακάτικα φύλλα τα βγάζουν όλα αστέρια, μπήκα εδώ για να μάθω αν το "Ma fleur" είναι σύκο ή σκάφη - boredteenager@mail.gr

Το "Ma fleur" είναι σύκο της διασποράς. Τελείωσε στη Νέα Υόρκη, αλλά τίποτα δεν θυμίζει τους φρενήρεις ρυθμούς της πόλης. Στήθηκε πάνω σε ιδέες που συγκέντρωσε ο Swinscoe κατά την παραμονή του στο Παρίσι. Οι περισσότεροι μουσικοί είναι βρετανοί, το ίδιο και η Lamb-ρή Lou Rhodes που τραγουδάει σε δύο τραγούδια. Η θεία Fontella απ' την Αμερική είναι παρούσα σε άλλα δύο, ο καναδός Patrick Watson χώθηκε δυναμικά στο πρότζεκτ συμμετέχοντας σα συνθέτης και τραγουδιστής σε αρκετά τραγούδια που είναι και τα πιο ροκ. Η Antonia Pagulatos δεν είναι παρά μια session stringού.

11 φωτογραφίες της Maya Hayuk καλύπτουν τις σελίδες του booklet, εκτοπίζοντας τα credits στο οπισθόφυλλο, φωτογραφίες άδειων bar, πάρκων, κήπων, σύννεφων, θαλάσσιων νερών. Η ανθρώπινη απουσία το κοινό τους χαρακτηριστικό. Αυτή την απουσία, το παιχνίδι με τις σιωπές και τη δημιουργία μιας συγκεκριμένης ατμόσφαιρας είχε κατά νου ο δημιουργός του "Ma fleur" όταν έβαζε τα θεμέλιά του. Το αργόσυρτο σχεδόν πένθιμο εμβατήριό τους με τα δυνατά τύμπανα, κρουστά και πιάνο που ξέρουμε απ' τους πρώτους δίσκους τους εμφανίζεται κι εδώ σε μερικά από τα τραγούδια. Γίνονται καλύτερα όταν προστίθενται strings, βάθη και delay απ' το dub ενεχυροδανειστήριο. Ακούμε όμως και πολλές ακουστικές κιθάρες συνό- ή απιανόδευτες, κληρονομιά της βρετανικής μπαλαντοσχολής.

Εγώ τον άκουσα το δίσκο. Νοιώθω όμως την ανάγκη να διασταυρώνω την άποψή μου με των άλλων, τεστάροντας το κριτήριό μου και το δικό τους. Συχνά ανακαλύπτω και πράγματα που μου ξέφυγαν στην ακρόαση - doubtingthomas@yahoo.gr

Μου αρέσει που παίζει κρυφτούλι με τα στιλ και αμφιταλαντεύεσαι για το αν είναι jazz electronica, rock, soul ή downtempo. Που δεν προσφέρει μασημένη τροφή στο κοινό των lounge συλλογών. Που η μελαγχολία του θα εκπλήξει το κοινό που αγοράζει Ninja δίσκους. Που τα τραγούδια ξεφεύγουν απ' τη φόρμα του κουπλέ, ρεφρέν, κουπλέ, ρεφρέν. Που η αλλαγή και η αναζήτηση παραμένουν οι αγαπημένες τους λέξεις απ' το άλφα. Όμως νομίζω πως τη φωνή της Fontella Bass δεν την εκμεταλλεύονται αρκετά. Δεν είναι βέβαια Nina Simone, αλλά της δίνουν να τραγουδήσει κατώτερο των δυνατοτήτων της ρεπερτόριο. Ο Patrick Watson που όταν αποφασίζει να τραγουδήσει η μια χορδή του πατάει στον Jeff Buckley και η άλλη στον Chris Martin είναι μείον. Και κάποια κομμάτια μπορείς να τα ψωνίσεις κι απ' αλλού. Κάνε τις προσθαφαιρέσεις και πες μου αν συμφωνούμε.