Cinerama holiday
Αγαπάω ιδιαίτερα τους Cinerama. Τους έφτιαξα ένα μικρό αφιέρωμα για τούτη εδώ τη γωνιά, πριν κάτι διψήφιους μήνες, την ώρα που δεν είμαι κι ο πλέον ευδιάθετος αφιερωματατζής. Φροντίζω να έχω πάντα σε απόσταση χεριού μερικά ανεβαστικά τους τραγούδια. Παράξενο πράγμα, τα μεν με καλμάρουν, τα δε πικρά τους αργά τα προτιμώ όταν είμαι καλά. Α, συμβαίνει και σε σας γενικά; Μπορώ να σφυρίξω στο άψε σβήσε 12 αγαπημένες μου μελωδίες τους. Και θυμάμαι με λίγη προσπάθεια μερικά έξυπνα στιχάκια περί τσακωμών και ματαιώσεων. Φυσικά μπορώ ν’ αναγνωρίσω ανάμεσα σε πολλές φωνές την διόλου πρωτότυπη ή ασυνήθιστη φωνή του David Gedge. Τίποτα το ιδιαίτερο από μια κλασική ποπ φωνή. Γουστάρω ακόμα κι αυτή την παλιομοδίτικη άποψη ότι δουλειά του κάθε ποπ γκρουπ είναι μια και μόνο: το φτιάξιμο του τέλειου μελωδικού τετράλεπτου. Και να το κυκλοφορήσει σε σινγκλ, ΜΟΝΟ σε σινγκλ.
Οι Cinerama (το μετά-Wedding Present γκρουπ του προαναφερθέντος) ξέρουν καλά την επιστήμη του επτάιντσου. Το ότι βασικό τρακ και φλιπ σάιντ είναι εφάμιλλης ποιότητας (ή και τα τέσσερα αν πρόκειται για EP) είναι αυτονόητο. Όταν μαζευτούν 6-7 από αυτές τις κυκλοφορίες, τις ζουπώνουν ολόκληρες σε δίσκο - μια μικρή ζαβολιά από τον κανόνα, μα δε γίνεται αλλιώς. Έτσι, όπως το 'This is Cinerama' του 2000 περιλάμβανε ό,τι "μικρό" είχε προκυκλοφορήσει, έτσι και το 'Cinerama Holiday' απανθίζει ολόκληρη τη δεύτερη σινγκλοφουρνιά τους (τέσσερις κυκλοφορίες). Στα εναλλάξ ενδιάμεσα έβγαλαν τρία στουντιακά ('Va va voom', 'Disco volante', 'Torino'), που, σωστά το μαντέψατε, δεν ξεπέρασαν τις μικροσυλλογές. Αθέμιτος ανταγωνισμός έτσι κι αλλιώς. Μερικά από εδώ περιλαμβάνονται στα τελευταία δυο LP τους.
Έτσι εδώ έχουμε τα μαργαριταράκια από τα τέσσερα τελευταία σιγκλάκια τους. Μεταξύ άλλων υπάρχει η επτάιντση και καλύτερη εκτέλεση του 'Wow', μια ισπανική εκδοχή του ούτως ή άλλως αισθησιακού 'Superman', δύο υπερχαρούμενα υποδειγματικά φλιπάκια ('10 denier', 'Sly curl') και λοιπά και λοιπά και λοιπά. Ακόμα κι οι άσπονδοι εχθροί του παραδέχονται πως είναι ένας λαμπρός τραγουδοπλάστης. Την ώρα που οι άλλοι προσλαμβάνουν ντέτεκτιβ για να βρούνε μελωδίες να γεμίσουν ένα δίσκο, αυτός τις έχει να τρέχουν από μανίκια και μπατζάκια. Κερδίζει επάξια τον τίτλο του Serge Gainsbourg της ποπ, κι ας είναι τόσο Βρετανός και τόσο (όχι και τόσο) νέος. Ίσως γι’ αυτό ο Shack δεν αισθάνεται καλά τώρα τελευταία, δηλαδή τα πρόσφατα πέντε χρόνια. Μέχρι να έρθει νέο καλό αίμα στο χώρο, o Gedge θα είναι μόνος του. Ευτυχώς πλησιάζουν κάποιοι Hidden Cameras και Sleepy Jackson.
