Disco volante

(...τον David Gedge δεν τον απασχολούν ερωτήματα του τύπου «υπάρχει ζωή μετά τους Wedding Present;». Βρίσκεται ήδη στο δεύτερο δισκογραφικό βήμα των Cinerama, χαρίζει στους οπαδούς του τον καλύτερο του δίσκο εδώ και πολλά χρόνια και έχει και τον πιο όμορφο τίτλο της χρονιάς...)

Ποιος είπε ότι η indie pop εδώ και χρόνια έχει απολέσει την ψυχή της και περιφέρει άνευρα ένα κουρασμένο σώμα (απαντώ: οι λιγοστοί άτυχοι ακροατές του τελευταίου δίσκου των Teenage Fanclub!). Ο David Gedge αρνείται να δεχτεί ότι πρέπει να μείνει άνεργος μετά από τόσα χρόνια και η παθιασμένη φωνή του πιο νευροπόπ ευρωπαϊκού σχήματος της post Smiths τραγουδιστικής άνοιξης συνεχίζει να προκαλεί ανατριχίλες, δυστυχώς και πάλι μόνο σε υποψιασμένους.
Το 'Disco Volante' ηχογραφήθηκε την περσινή χρονιά με τον «πολύ» Steve Albini στην καρέκλα (κάθεται άραγε ή ηχογραφεί όρθιος;) της παραγωγής (είχαν να βρεθούν με τον Gedge από το 'Seamonsters' lp των Wedding Present το 1991). Και όσο κι αν οι Cinerama απέχουν αρκετά από την κιθαριστική τραχύτητα και το «θυμό» των Wedding Present, ο Albini ενισχύει τον ήχο τους προσδίδοντας του νεύρο και τσαμπουκά που απουσιάζει από τις περισσότερες σύγχρονες pop παραγωγές. Μαζί με τους Cinerama ξαναβρίσκεται και ο κιθαρίστας Simon Cleave, και αυτός από τα χρόνια του... γαμήλιου δώρου. Με τον πρώτο τους δίσκο εγκαινίασαν μια νέα περίοδο κιθαριστικής pop με soul αναζητήσεις, έγχορδα, πιάνα, crooner φωνητικά και συνθετικές αναφορές στους πάντοτε επίκαιρους παλαιορομαντικούς (Gainsbourg κ.λ.π.), συν οι απαραίτητες cinematic πινελιές. Στο μεσοδιάστημα απολαύσαμε singles και b-sides στο 'This is cinerama' lp και τώρα έρχομαι να σας πω ότι οι Frank & Walters τρώνε «χώμα» στο παρά πέντε, σε μια άτυπη μάχη (με συναγωνιστές Trembling Blue Stars, Beautiful South κ.α.)

Η ευαισθησία της φωνής του Gedge θέτει τις βάσεις για την ατμοσφαιρικότητα των τραγουδιών και στηρίζει την εναλλακτικά ρομαντική διάθεση του δίσκου. Το εναρκτήριο '146 degrees' με υπόγειο groove και ηδονικές loud tempo κιθάρες σε στέλνει κατευθείαν στο 1990, το 'Lolobrigida' με νοσταλγικό 60ς ακορντεόν, αβάσταχτα γλυκό και με γνησίως εμπνευσμένη μελωδία ακόμη πιο πίσω. Τραγούδι με τραγούδι διαπιστώνεις ότι τελικά ο Gedge είναι μεγάλος pop μάστορας και ξέρει πως να φτιάξει ατμόσφαιρα... Αρμονίες, γυναικεία πίσω φωνητικά, στιχομεταφορές και αναμνήσεις, σωστό (άρα new wave-άδικο) μπασάκι, και από τους Pulp ως τον Morriconne είναι ένα τσιγάρο δρόμος τελικά... Σε cool στιγμές όπως το 'Your charms' καλείται ο Scott Walker να βάλει λίγη από τη μαγεία του (για να πέσει τελικά η κοπέλα!), ενώ στα 'Superman' και 'Apres ski' είναι που γίνεται εμφανής η προσπάθεια για «επικίνδυνες» ισορροπίες μια alternative ψυχής που ζητάει καταφύγιο σε δοκιμασμένες λύσεις του «κλασσικού» παρελθόντος.
Κοντά σε όλα αυτά ο Gedge φροντίζει να μην ξεχνάει τις ροκ ρίζες του, προς χάριν της γενικής «ελαφρότητας» με την οποία θέλει να τυλίξει τους Cinerama. Οι κιθάρες πολλές φορές περνάνε ξυστά πάνω από το 'Disco Volante' και φαίνεται σαν να θέλουν να εκδικηθούν τα έγχορδα και τα ξυλόφωνα και να περάσουν τη δική τους άποψη.
Μια ευγενής pop γκλαμουριά, μια στυλάτη αδιαφορία, ένα σκληρό χιούμορ και μία μελαγχολική ευγένεια κάποτε κατάφεραν να κατακτήσουν τον κόσμο. Πλέον μου φαίνεται δύσκολο το να μπορέσουν να το επαναλάβουν. Είναι όμως τόσο σημαντικό αυτό; Ποιος θυμάται τους Field Mice σε μια εποχή πανικού άραγε; Όσοι πρωτοερωτεύτηκαν με το His 'n' Hers βρίσκονται ήδη καλά κλεισμένοι σε γραφεία; Τρομοκρατήθηκα ρε γαμώτο με όλα αυτά τα ερωτήματα!