Reaching for Indigo

Έρχονται κάποιες λίγες, συνεχώς μειούμενες είναι η αλήθεια, φορές που βάζεις νέο δίσκο στο πλατό (πατάς το play στο Winamp δηλαδή) κι απ’ τις πρώτες κιόλας στιγμές διακατέχεσαι από μια έντονη αίσθηση, ένα σημαντικό γεγονός εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου.

Στην Haley Fohr, η οποία ηχογραφεί ως Circuit des Yeux αλλά και, για πρώτη φορά πέρυσι, ως Jackie Lynn (η alt country περσόνα της), δεν είχα δώσει τη δέουσα σημασία. Μερικά μόνο σκόρπια κομμάτια είχα ακούσει μετά το εξώφυλλο/αφιέρωμα του 2016 στο The Wire (το περιοδικό που αγοράζεις όταν δεν θέλεις να έχεις καμία προηγούμενη γνώση για τους καλλιτέχνες που αναφέρονται εντός του). Κακώς απ’ όσο φαίνεται. Φέτος πήρε μεταγραφή από την αγαπητή Thrill Jockey στην ακόμα πιο αγαπητή Drag City (κάτι σαν μετακίνηση ανερχόμενου ποδοσφαιριστή μεταξύ συμπαθών ομάδων της Football League) και στις 20 Οκτώβρη κυκλοφόρησε τη νέα της προσπάθεια, το Reaching for Indigo, με συμπαραγωγό τον Cooper Crain, γνωστό από τους Bitchin’ Bajas και Cave.

Το νέο έργο της προσφέρεται απλό κι απολαυστικό για την ψυχή, ιδανικό για το επερχόμενο καθυστερημένο φθινόπωρο, εξαιρετικό συνοδευτικό σπιτογατικών ταβανοθεραπειών κι αναζητήσεων με κλειστά μάτια (σε αντίστοιχες προσωπικές αναζητήσεις της αναφέρεται και η Haley). Έχει ποικιλία στις συνθέσεις, σου χτυπάει στο αυτί άμεσα, από τα τρία πρώτα κομμάτια, τόσο ετερόκλητα αλλά ταυτόχρονα ταιριαστά μεταξύ τους. Από synth πλήκτρα κι ατμόσφαιρες μας πηγαίνει σε ακουστική κιθάρα και λοιπά έγχορδα κι από ‘κει σε πιάνο κι άλλο πιάνο κι από πάνω λίγο πιάνο ακόμα. Κάπου εκεί θα πεταχτεί και μια Laurie Anderson από τα παλιά, έτσι, για ένα αλλοπρόσαλλο άνοιγμα. Και παραμορφωμένη ηλεκτρική κιθάρα έχει παρακάτω, βέβαια. Ο δίσκος θα κλείσει όπως άνοιξε, με έντονη, πηχτή ατμόσφαιρα.

Κοινός παρονομαστής παντού η ξεχωριστή, χαμηλή φωνή της Haley, να βγαίνει από τα βάθη, τα βάθη του σώματος και της ψυχής, σαν κυριολεξία και μεταφορά. Παίζει με λέξεις και ήχους, στριγγλίζει - λίγο ευτυχώς - αλλά κατά κύριο λόγο βρίσκεται σε πλατιά βάθη. Σε πρώτη ανάγνωση μου έφερε στο μυαλό τη Nico. Και τη Nina Simone σε περιπτώσεις, ναι, θα συμφωνήσω και μ’ αυτό που κάπου αλλού διάβασα. Μέχρι και τον Scott Walker ανασύρανε οι μουσικογραφιάδες χάριν περιγραφής. Γιατί όχι όμως; Κοντινή είναι η χροιά.

Το Reaching for Indigo αποτελείται από επτά μόνο κομμάτια κι ένα μικρό ηλεκτρονικό ιντερλουδιακό διάλειμμα (να την πάλι η Laurie Anderson). Μικρής διάρκειας σύνολο, 35 λεπτών μόλις, σαν μουσικό χαπάκι. Ιδιαίτερο έργο. Έργο όμως, όχι δισκάκι, όχι σκόρπια τραγούδια. Με συνοχή, από κάποιον που είχε ανάγκη να εκφραστεί, να μιλήσει και να μας πει. Το ξαναβάζω να παίξει, μετανοώ για τον χρόνο που χάθηκε κι ανατρέχω άμεσα στις προηγούμενες δουλειές της.