Forever Black

Μετά 20 έτη θέλησε ο Αλέξανδρος Δουμάς να ξανασυναντηθούν οι Τρεις Σωματοφύλακες με τον Ντ' Αρτανιάν, μετά 29 έτη θέλησε η Τύχη να ξαναβρεθούν σε στούντιο περιβάλλον οι Cirith Ungol, για ηχογράφηση άλμπουμ. Με τον Jarvis Leatherby των Night Demon να αναδεικνύεται στον δικό τους Ντ' Αρτανιάν, αναλαμβάνοντας συνάμα και το μπάσο· συμβαίνει άλλωστε ανελλιπώς από το 2016, όπως γνωρίζουμε καλά (και) στην Ελλάδα, από τις πρόσφατες συναυλίες του αμερικάνικου σχήματος.

Σε αντίθεση βέβαια με τις αναπάντεχες φετινές επιστροφές των Shok Paris ή των Northwind (μετά από 31 και 33 χρόνια, αντίστοιχα), αυτή των Cirith Ungol είχε μισο-διαφανεί κι έτσι τη μισο-περιμέναμε: το non-album single "Witch's Game" του 2018 έδειχνε δοκιμαστικό, ενώ η περσινή έκδοση του I'm Alive (ζωντανά ηχογραφημένου στην Αθήνα, στο Up The Hammers Festival 2017) έπεισε και τους πιο δύσπιστους ότι εξακολουθούσαν να ενδιαφέρονται για τη δισκογραφία. Το Forever Black σηκώνει βέβαια αρκετή κουβέντα, τόσο γύρω από το κλίμα στο οποίο εντάσσεται καθώς πραγματώνει την επιστροφή των Καλιφορνέζων, όσο και για τους όρους με τους οποίους τη διαχειρίζονται οι ίδιοι, σε καθαρά δημιουργικό επίπεδο. Δεν χρειάζεται ωστόσο να μην είμαστε σαφείς: πρόκειται για αξιοπρεπέστατο δίσκο. 

Από εκεί και πέρα, αξίζει να συζητήσει κανείς ότι οι Cirith Ungol ανακάμπτουν τυλιγμένοι στην αίγλη των υποτιμημένων θρύλων του US metal underground των 1980s, έχοντας δηλαδή εντελώς διαφορετικό στάτους από ότι το 1991, όταν διέλυσαν λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του Paradise Lost, σε συνθήκες απογοήτευσης. Σχεδόν 50 χρόνια από την ίδρυσή τους, επομένως, το Forever Black είναι η πρώτη τους δουλειά που εκκινεί το δισκογραφικό παιχνίδι από μια –τηρουμένων όλων των αναλογιών– προνομιούχα θέση. Δικαιώνοντας έτσι το κάπως πομπώδες του στίχου «As chaos descends, false metal will fall», που δείχνει να επικαλείται τις μανογουορικές αξίες.

Βλέποντάς το λοιπόν από μια τέτοια άποψη, ίσως δεν παραδίδει το ηχηρό μήνυμα που θα περίμενε κανείς. Η παραγωγή ας πούμε του Armand John Anthony (επίσης των Night Demon) αρκείται να δώσει έναν vintage «αέρα», χωρίς να το ψάχνει περισσότερο. Αυτό θα ήταν αρκετό για οποιαδήποτε αναβιωτική μπάντα (από τις κάμποσες που ασκούνται εσχάτως σε ανάλογους ήχους, στη βόρεια Αμερική), όμως οι Cirith Ungol θα ωφελούνταν από κάτι πιο καθαρό και κρατσανιστό, στο οποίο θα μπορούσαν μάλλον να παρεισφρύσουν και ορισμένα πιο σύγχρονα στοιχεία.

Στην άλλη πλευρά της συζήτησης, πάντως, το ίδιο το συγκρότημα έχει βάλει τα δυνατά του στον τομέα της τραγουδοποιίας, ώστε να φτάσει σε ένα αποτέλεσμα που να τιμά το λογότυπό τους στο εξώφυλλο (παρεμπιμπτόντως, αν και φέρει την υπογραφή του Michael Whelan, δεν είναι πολύ καλό). Και δεν νομίζω πως αμφιβάλλει κανείς ότι, ειδικά το ευφυώς αυτοαναφορικό "Legions Arise" –σαφώς το πιο εντυπωσιακό νέο κομμάτι– θα βρει τη δική του θέση στις συναυλιακές setlists, όταν με το καλό θα ξεφύγουμε από τις δαγκάνες του κορωνοϊού. Εξίσου αληθές, πάντως, είναι πως οι Cirith Ungol παίζουν εδώ εκ του ασφαλούς. Αν και αποφεύγουν τις ευθείες παραπομπές στο εμβληματικό King Of The Dead (1984), έχοντας ίσως συναίσθηση ότι δεν γίνεται να κονταροχτυπηθούν μαζί του, κάνουν επί της ουσίας μια ηχητική σούμα των τριών υπόλοιπων δίσκων τους: το ωραίο "The Fire Divine", για παράδειγμα, θα χωρούσε άνετα στο Frost And Fire (1981).

Δεν βρίσκω εντούτοις λόγο να αιτείται η κριτική τη διαρκή πρωτοτυπία. Ειδικά μάλιστα αν απευθύνεται σε καλλιτέχνες που, τον καιρό του δικού τους ζενίθ, την υπηρέτησαν αυτήν την παράμετρο. Η επιλογή άλλωστε των Cirith Ungol να παραμείνουν σε μια φορμαλιστική ζώνη ασφαλείας, ορίζει από μόνη της ένα «σύνορο» για το πόσα δύναται να πετύχει καλλιτεχνικά το Forever Black, θέτοντάς το λ.χ. εκτός της αξιολογικής κλίμακας όπου τοποθετείται το King Of The Dead. Παράλληλα, όμως, χαρίζει στο γκρουπ μια άνεση ανάλογη με αυτήν που είχαν λ.χ. οι Chills στο Silver Bullets (2015), ώστε να θέσουν ξανά σε κίνηση πράγματα που γνωρίζουν καλά.

Έτσι, τα κιθαριστικά σόλο και τα riffs είναι δεδομένα μα συνάμα και απολαυστικά, ενώ οι χαρακτηριστικές τσιρίδες του Tim Baker κάνουν για ακόμα μία φορά το εκκεντρικό τους θαύμα ("Fractus Promissum", "The Frost Monstreme"), παρέχοντας επαρκή σφραγίδα γνησιότητας στους Cirith Ungol του 2020. Ακόμα κι αν η φωνή του φέρει πια το βάρος του χρόνου (ίσως και την παρέμβαση της παραγωγής;), με αποτέλεσμα να έχει κομματάκι θαμπώσει το εκείνο παράφωνο «γδάρσιμο» που τον έκανε τόσο αγαπητό σε λίγους και τόσο ανυπόφορο σε πολλούς, πίσω στη δεκαετία του 1980.