Varekai
Και τώρα τι; Το σύνολο ή το συγκεκριμένο "επί μέρους"; Είναι δύσκολη η περίπτωση των CIRQUE DU SOLEIL, γιατί καλέ μου αναγνώστη το καθήκον με καλεί να σου περιγράψω μουσική η οποία όμως δεν προέρχεται από μουσικούς με τη στενή έννοια του όρου και έτσι καταρρέει η γνωστή καρτεσιανή παραδοχή ότι η μουσική εκπορεύεται από μουσικούς.
Μια σύντομη ανάλυση της κατάστασης έχει ως εξής: Το 1984 στο Quebec, ο Guy Laiberte και ο Daniel Gauthier στήνουν μια ομάδα που οργανώνει παραστάσεις με ζογκλέρ, τύπους που τρώνε φωτιές (η χαρά του πυροσβέστη), ισορροπιστές και άλλες δραστηριότητες που παραπέμπουν σε τσίρκο. Στην αρχή τα μέλη της ομάδας αριθμητικά ήταν τρεις και ο κούκος και η φάση μπορούσε να περιγραφεί ως "τρεις λαλούν και δυό χορεύουν" (αρχαιοελληνικό ρητό από τα μέρη της διασκεδαστικής Κοζάνης). Τα τέλη της δεκαετίας του '90 όμως βρίσκουν την ομάδα να είναι η χαρά της ελεύθερης αγοράς, καθώς έχει μεταλλαχθεί σε επιχείρηση με 1500 εργαζόμενους. Το κύριο βάρος της είναι παραστάσεις που ανήκουν στο ανάμεσα του avant garde τσίρκου και του θεάτρου. Από το 1993 αποτελούν τη σταθερή ατραξιόν του Treasure Island Hotel στο Las Vegas. Το ότι συνοδεύουν τις παραστάσεις τους με μουσική είναι στοιχειώδες όπως θα έλεγε και ο λατρεμένος Σέρλοκ.
Έτσι λοιπόν προέκυψαν και cdιά με την μουσική υποστήριξη των παραστάσεων και το τελευταίο είναι το "Varekai".
Η λέξη Varekai στη γλώσσα των Roma σημαίνει "οπουδήποτε" και είναι η κορυφή μιας πυραμίδας που αποτελείται από την ψυχή του νομάδα, το πνεύμα και την τέχνη του τσίρκου και το ατέλειωτο πάθος αυτών που αναζητούν τα μονοπάτια για τον κόσμο του "Varekai".
Στην ομώνυμη παράσταση (που αποτελεί μία παραλλαγή του μύθου του Ίκαρου), η δράση εξελίσσεται σ' ένα μαγικό δάσος, όπου ζει και αναπνέει ένας ιδιόμορφος καλειδοσκοπικός κόσμος με φανταστικά πλάσματα και στον οποίο πέφτει από τον ουρανό ένας μοναχικός νεαρός.
Κατά πόσο τώρα το cd "Varekai" μπορεί να σταθεί αυθύπαρκτο είναι προς διερεύνηση, καθώς πρέπει να έχεις γευτεί την παράσταση. Επίσης αν διαθέτει τη δυναμική να ανασύρει όλ' αυτά που βιώνεις παρακολουθώντας το show είναι και γι' αυτό αρμόδιοι να σου απαντήσουν όσοι το έχουν παρακολουθήσει.
Αυτό καθ' αυτό το μουσικό εγχείρημα, έχει σίγουρα ενδιαφέρον όσον αφορά τη μάζωξη επώνυμων από τη μουσική σκηνή του παγκόσμιου χωριού (πόσο ξεπερασμένη ηχεί πια, αυτή η έκφραση!) Χαρακτηριστικά να σου αναφέρω τον Nitin Sawhney, τη Natacha Atlas και τον Terry Callier.
Τη σύνθεση της μουσικής ανέλαβε και διεκπεραίωσε η Violaine Corradi, στο βιογραφικό της οποίας αναφέρονται συνεργασίες με Philip Glass, John Anderson και Kitaro. Η παραγωγή του project πέρασε από τα εκπαιδευμένα και ικανά χέρια του Nitin Sawhney που έλειωσε για μια ακόμη φορά τα μουσικά σύνορα Δύσης και Ανατολής, συνδύασε τα ηλεκτρονικά beats με επιρροές από την Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την τσιγγάνικη παράδοση για να μεταφέρει τη μυστηριακή εμπειρία της ζωντανής παράστασης στο ψηφιακό επίπεδο ενός cdιού.
Όμως στο "δια ταύτα", σε καμία των ακουστικών περιπτώσεων δεν πρόκειται να νοιώσεις ηχητικούς κλυδωνισμούς, συνθετικό αντικομφορμισμό, ενορχηστρωτική υπέρβαση ή οιασδήποτε μορφής καινοτόμο δράση. Απλά η αμυγδαλή του εγκεφάλου σου θ' ανακαλέσει από το μουσικό κουτί της μνήμης σου τους Era, τους Enigma, τους Deep Forest και άλλους της ίδιας συνομοταξίας. Στα αξιοσημείωτα η ερμηνεία της Natacha Atlas που στο "Le reveur" θυμίζει δεξιό ψάλτη σε θρησκευτικό παραλήρημα, το χορωδιακό μέρος στο Vocea που του προσδίδει γοτθικές διαστάσεις, το ρυθμικό υπόστρωμα στο "Emballa" και το δέσιμο των κρουστών, της φωνής και του βιολιού στο "Oscillum".
Χωρίς να είναι το αριστούργημα, το "Varekai" αξίζει να του ρίξεις μια αφτιά!
