Phantasmora

Η μουσική ambient είναι μια μορφή παραστατικής μουσικής. Είναι ενδιαφέρον αυτό γιατί καταρχήν δεν συνηθίζεται στη μουσική. Η μουσική γενικά δεν αναπαριστά τίποτα. Είναι η πιο αφηρημένη τέχνη που υπάρχει. Ο ήχος δουλεύει ελεύθερος χωρίς να χρειάζεται να θυμίζει ή να συμβολίζει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Ήχος. Κι όμως στην μουσική ambient παρατηρούμε ότι υπάρχει αυτή η δέσμευση της αναπαράστασης. Δηλαδή η κατασκευή του ήχου οδηγεί το αποτέλεσμα σε μια ομοιότητα με τους ήχους της φύσης. Δεν τους «φωτογραφίζει», αυτό το κάνουν οι λεγόμενες ηχογραφήσεις πεδίου. Άλλο πράγμα. H ambient μάλλον τους αντιγράφει.

Η μουσική ambient πολύ συχνά έχει την ιδιότητα να ηρεμεί, να χαλαρώνει τον ακροατή. Έλα όμως που υπάρχει και μια άλλη πλευρά. Eίναι αυτή η ambient που δημιουργεί ένα ρίγος. Το σκοτεινό παρακλάδι που χρησιμοποιεί τους τεχνητούς ήχους που αντιγράφουν τη φύση για να υποβοηθήσει τον ακροατή να βυθιστεί μέσα στο μυστήριό της. Δεν υπάρχει πιο μυστήριο και «μεταφυσικό» πράγμα από την ίδια τη φύση.

Η dark ambient δημιουργεί ανοίγματα στο κενό. Προσπαθεί να αντιγράψει τις τακτικές του βαρκάρη του Αχέροντα. Να στείλει τον ακροατή σε έναν άλλο κόσμο, άγνωστο, βαθύ και τρομερό. Από την ετικέτα Cryo Chamber, μια από τις καλύτερες του σκοτεινού αυτού είδους, έχουμε εδώ τη συνεργασία του Σουηδού Par Bostrom ή αλλιώς Cities Last Broadcast με τον Έλληνα Δημήτρη Βαλασόπουλο ή αλλιώς Fractalyst. Ο δίσκος έχει το πολύ ωραίο όνομα (δηλαδή μου αρέσει έτσι όπως ακούγεται) Phantasmora.

Αυτό που επιδιώκουν οι δύο κύριοι είναι να δημιουργήσουν μια συνθήκη απόκοσμη μέσω του ήχου. Να νιώσουμε δηλαδή σαν να βρισκόμαστε κάπου μέσα σε ένα σκοτεινό πολύ παλιό δωμάτιο όπου γίνονται επικλήσεις πνευμάτων, είτε αυτές είναι επιτυχείς είτε όχι και τόσο. Πως θα μπορούσε άραγε να ακούγεται μια σεάνς μέσω της οποίας επικοινωνούμε με φαντάσματα; Τα ηχοτοπία που δημιουργούν οι δύο μουσικοί είναι τόσο επιτυχημένα σε σχέση με το θέμα αυτό, που θα μπορούσε σαφώς να ακούγεται και έτσι όπως το κάνουν. Δηλαδή και χωρίς να γνωρίζαμε το θέμα του δίσκου εύκολα θα το φανταζόμασταν και από μόνοι μας ακούγοντας. Ολοκληρωτική παραστατικότητα.

Είναι έντονη η αίσθηση ότι δεν βρισκόμαστε σε έναν ανοιχτό χώρο αλλά κάπου μέσα. Και έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι ήχοι που ακούμε δεν είναι μόνο αυτοί που θα μπορούσαν να υπάρχουν σε έναν κλειστό χώρο. Και έτσι εντείνεται το μεταφυσικό στοιχείο. Ακούμε αέρηδες, θροΐσματα, νερά τρεχούμενα (όλα βγαλμένα μέσα από ηλεκτρονικά drones) κι όμως αυτά δεν έχουν τίποτα κανονικό, λες και είναι και αυτά φαντάσματα που αναβλύζουν από τους τοίχους του δωματίου.

Μεταφυσικά τοπία θα έλεγα ότι είναι τα μουσικά κομμάτια αυτού του δίσκου. Τοπία που δεν χρειάζονται τον πραγματικό χώρο για να υπάρξουν αφού εμφανίζονται ως φάσματα, ως μυστικό φως, ως φωνές μιας γκρίζας περιοχής μη μετρήσιμης. Φωνές ανεπαίσθητες και φωνές τρομερές. Φωνές αναγνωρίσιμες αλλά και άλλες μακρινές και μακάβρια άγνωστες. Ο Lovecraft θα ενέκρινε.

Αν νιώθετε εύκολα έναν μεταφυσικό τρόμο η ομορφιά αυτού του έργου θα σας βοηθήσει να τον κάνετε φίλο σας. Ή και όχι.