One lovely day

Ξεκίνησε από το hip-hop, ή μάλλον από το go-go, την απάντηση της Ουάσινγκτον στο πρώτο. Παρότι λευκός - κατάλευκος, στα μέσα της δεκαετίας του '90 στράφηκε σ' αυτό που οι κριτικοί αποκαλούν υποτιμητικά soulful rock. Δηλαδή σε μια μουσική που δεν είναι ούτε soul, ούτε rock ακριβώς. Μήπως όμως ο CC είναι πιο κοντά στην urban folk; Αυτό μοιάζει πιθανότερο, αν και η ερμηνεία του θυμίζει blue-eyed soul, και η στέρεα δομή των κομματιών τον (πολύ μεγάλο) Randy Newman.

Γεννημένος στο Μέμφις, ο Clarence Greenwood μεγάλωσε στην Ουάσινγκτον και χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Citizen Cope από το 1992. Μετά από δεκαπέντε τόσα χρόνια σε πολυεθνικές, βαρέθηκε να γράφει τραγούδια τα οποία έκαναν επιτυχία οι άλλοι (Richie Havens, Dido, Carlos Santana), κι έφτιαξε τη δική του εταιρεία, τη Rainwater Recordings. Σ' αυτήν κυκλοφόρησε φέτος το καλοκαίρι το One Lovely Day, ένα άλμπουμ που μπορεί να θεωρηθεί concept - με την πιο χαλαρή έννοια του όρου. Το θέμα που διατρέχει το δίσκο είναι μια ήρεμη, μελαγχολική καλοκαιρινή μέρα, και οι ψυχικές διακυμάνσεις που τη συνοδεύουν.

Εκτός όλων των άλλων (συνθέτης, στιχουργός, παραγωγός, dj), ο Clarence Greenwood είναι προικισμένος με μια φωνή της γκάμας Bill Withers, κάτι που διακρίνεται ιδιαίτερα στη μοναδική διασκευή που υπάρχει στο δίσκο: το "Southern Nights", σύνθεση του Alain Toussaint. Στο "A Wonder" όμως μας μπερδεύει, διότι παίζει καθαρόαιμη reggae και νομίζεις ότι ακούς τον Wyclef Jean.

Το κομμάτι που έδωσε τίτλο στο άλμπουμ, ο CC το προόριζε για τον θρυλικό Chuck Brown (των Soul Searchers), αλλά ο Brown πέθανε πριν προλάβει να το ηχογραφήσει. Το One Lovely Day είναι από τα κομμάτια που τα ακούς μια φορά στο ραδιόφωνο (λέμε τώρα), και σου κολλάνε στο μυαλό για μέρες. Το "DFW" είναι ένα τραγούδι χωρισμού, ενώ το "Something to Believe In" είναι από τα πιο αδύναμα κομμάτια του άλμπουμ. Ο δίσκος κλείνει μ' ένα μικρό laid-back διαμάντι, το "Summertime", στο οποίο διαφαίνονται σαφέστερα οι hip-hop ρίζες του CC.