Farewell
Είναι μερικοί δίσκοι που από την στιγμή που θα πέσουν στα χέρια σου ξέρεις από πριν τι ακριβώς θα ακούσεις, χωρίς να χρειστεί να... δεις το φλιτζάνι ή να ρίξεις τα χαρτιά! Και οι περισσότερες περιπτώσεις δεν διαψεύδουν την "προφητεία"! Ο νέος δίσκος των Clan of Xymox ανήκει σε αυτήν την κατηγορία. Είναι σχεδόν συγκινητική η εμμονή σ' αυτό το gothic-electro-pop υβρίδιο τους...
Μικρή παρένθεση περί εμμονής στην τέχνη: Όλα τα πράγματα έχουν δύο όψεις, πολλές φορές αντιθετικές (κάτω από αυτή την κοινοτυπία κρύβεται η βαθιά φιλοσοφία της διαλεκτικής που πηγάζει από τον Ηράκλειτο, βαθιά πίσω στο χρόνο!). Έτσι και η εμμονή έχει δισυπόστατη φύση: μπορεί να είναι αποτέλεσμα επανάληψης, κόπωσης, έλλειψης έμπνευσης, ρομαντικής προσκόλλησης στο παρελθόν (στην περίοδο της νιότης κατά βάσιν). Υπάρχει όμως και η εμμονή, η οποία υποδηλώνει το ανικανοποίητο, το κυνήγι της τελειότητας, της ολοκλήρωσης. Δυστυχώς οι Clan μάλλον στην πρώτη κατηγορία ανήκουν...
Λίγη ιστορία, πριν μπούμε στο "ψητό": Η ιστορία τους ξεκίνησε από τις όχθες του ποταμού Amstel (απ' το Άμστερνταμ δηλαδή) το 1984 και την όποια θέση τους στο "Μεγάλο Βιβλίο της Μουσικής" την έχουν κατακτήσει χάρις σε εκείνα τα δύο κομψοτεχνήματα σκοτεινής pop που κυκλοφόρησαν υπό την σκέπη της 4AD. Δύο έργα ("Clan of Xymox" και "Medusa") που οφείλω να ομολογήσω ότι αγάπησα πολύ! Μετά από ένα "βελούδινο" διαζύγιο με την 4AD όμως άρχισε η σύγχυση... Κόβοντας το Clan έμειναν σκέτο Xymox (κανονικά πρέπει να γράφω στον ενικό γιατί από ένα σημείο και μετά όλα εξαρτώνταν από τον ηγέτη, τον Ronny Moorings) και παρασύρθηκαν σε ηλεκτρονικούς πειραματισμούς, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία θα έλεγα. Κάπου όμως στα μέσα των 90s ήρθε η ώρα για το χρονοντούλαπο των 80s να ανοίξει (ήθελα να ‘ξερα ποιός φύλαγε το κλειδί!!) με αποτέλεσμα πολλά "βαμπίρ" να ξεχυθούν ορμητικά, διεκδικώντας μια δεύτερη ζωή κάτω από άλλους μανδύες (βλέπε electroclash, nu-metal, νεο-gothic κλπ). Υποθέτω τότε ο αγαπητός Ronny σκέφτηκε ότι πρέπει να δείξει στους νέους το "πως το κάνουμε εμείς οι παλιοί" και έτσι το Clan ξαναγύρισε στον τίτλο και ο ήχος στα σκοτεινά μονοπάτια του... Και σε πιο σκοτεινά μάλιστα από εκείνα στα οποία βάδιζε έως τότε...
O δίσκος αυτός είναι ο τέταρτος μετά την επιστροφή. Και διαβάζοντας την κριτική του Πάνου Πανότα για το προηγούμενο πόνημα των Clan, μπορώ να πω ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει από τότε ούτε κατά ένα σίγμα. Θα μπορούσα κάλλιστα να βάλω το ίδιο κείμενο αλλάζοντας μόνο τους τίτλους των τραγουδιών, αλλά δεν είμαι και τόσο τεμπέλης!
Για να ακούσουμε λοιπόν... Πρώτα ας φτιάξουμε ατμόσφαιρα! Κλειστά τα παντζούρια μην τυχόν και εισχωρήσει καμιά "άτακτη" ακτίνα φωτός, ένα κερί χμμ... και ένα ινδικό στικ και... play. Ήδη με το ποδαρικό μπαίνουμε στο κλίμα! Καμπάνες γοτθικού ναού, μυστήρια ατμόσφαιρα, να και το χαρακτηριστικό beat, μπαίνει και η φωνή... Οπ, τι έγινε, ο Andrew (ε όχι και ποιός Andrew!) πήρε μεταγραφή στους Clan;; Μπαα, απλώς μια διόλου συμπτωματική ομοιότητα! Λοιπόν ο δίσκος σίγουρα δεν θα απογοητεύσει όσους έχουν τους Sisters και τους Mission στο εικονοστάσι (οι παλιότεροι) ή τους Covenant και τους VNV Nation (οι νεότεροι). Υπάρχουν 2-3 σκληροπυρηνικά electro-gothic ότι πρέπει για "χάσιμο" στις πίστες των γοτθικών club ('There's no tomorrow', 'Farewell', 'Courageous') ενώ το 'Into extremes' θα μπορούσε να είναι ένα ετεροθαλές αδελφάκι του 'This corrosion'. To σκοτάδι δεν "ξανοίγει" παρά ελάχιστα (ίσα γκριζάρει ελαφρώς!) όπως στην προσωπική μου προτίμηση 'One more time' με τα βιολιά, τις κιθάρες και την catchy μελωδία αλλά και στο χαμηλότονο 'Losing my head'.
Όλα αυτά καλά λοιπόν, αλλά... υπάρχει και ένα αλλά! Μια αίσθηση σε αρκετά κομμάτια μιας συνθετικής στειρότητας η οποία καλύπτεται έντεχνα από τα βαριά σκοτεινά beat και τις ατμόσφαιρες. Και από την άλλη κάπου ίσως με κουράζει αυτή η κάπως επιτηδευμένη, ορισμένες φορές γραφική θλίψη αυτού του είδους...
Σίγουρα πάντως μπορείτε να κάνετε δώρο (μέρες που έρχονται!) αυτό τον δίσκο σε κάποια νεαρή φίλη σας που λατρεύει την σκοτεινή μουσική για να την εντυπωσιάσετε (και είναι και ωραίες πανάθεμα τες!) Σίγουρα κάποιος άλλος εύκολα θα μπορούσε (με μια δόση κακεντρέχειας) να ευχηθεί ο τίτλος να γίνει πραγματικότητα (Farewell)! Και ίσως να έχει και δίκιο! Από την άλλη όμως δυσκολεύομαι να ξεχάσω τις παλιές αγάπες! Κι ας μην έχουν την παλιά τους ένταση και φρεσκάδα. Αγαπώ όχι μόνο "γι' αυτά" αλλά και "παρολ' αυτά"! Και επιπλέον δεν ξέρω, νιώθω μια περίεργη ασφάλεια βλέποντας καινούργιους δίσκους παλιών αγαπημένων. Κάτι σαν μια ψεύτικη παρηγόρια ότι τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει... Κι ας ξέρω κατά βάθος ότι έχουν αλλάξει! Για όλους μας, όχι μόνο για τους Clan...
