Μέσα σε ένα βράδυ έπεσε σύρμα. "Είναι μια μπάντα που αυτoδιαφημίζεται, που δεν είναι σε εταιρεία, που κυκλοφορεί μόνη της το album της μέσω του διαδικτύου, δίνει και δυο τραγουδάκια να ακούσεις δωρεάν και γενικώς είναι φοβεροί..."
Η αλήθεια είναι πως κατεβάζοντας το 'Over And Over Again (Lost And Found' έπαθα μια μικρή πολιτισμική παράκρουση και πέρασε μία εβδομάδα για να μπω στη διαδικασία να αποκτήσω το επόμενο δωρεάν κομματάκι τους (τότε έδιναν το εκπληκτικό σχεδόν shoegaze/dream pop 'In This Home On Ice' ενώ τώρα το παιχνιδιάρικο ρυθμικά ηλεκτρακουστικό 'Upon This Tidal Wave of Young Blood' αλά Hidden Cameras).
Οι Clap Your Hands Say Yeah μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι πρώτα φοβεροί μελετητές της σύγχρονης indie pop/rock μουσικής και μετά καλοί μουσικοί και συνθέτες και αυτό τους κάνει ιδιαιτέρως σημαντικούς. Μπορούν να συνδιάζουν τους πιο groovάτους ρυθμούς με μελαγχολικούς στίχους, να σε κάνουν να χαμογελάς με τους ρυθμούς τους ενώ μιλούν για απώλειες και χαμένους έρωτες. Το 'Over And Over..." είναι σίγουρα ένα από τα κομμάτια που με κέρδισαν φέτος, κυρίως όχι για τον πανέμορφο ρυθμό του αλλά για το προσεγμένο background ηχητικό διάκοσμό του, που φαινομενικά φαντάζει απλός αλλά είναι πλασμένος από μεράκι και μαεστρία. Αυτή η προσεγμένη και σχεδόν ιδιοφυέστατη ενορχήστρωσή τους, τη συναντάμε σε όλα τα κομμάτια του album και αυτό είναι που τους κάνει ιδιαίτερους μέσα σε έναν indie κόσμο που πάνω κάτω παίζει τα ίδια. Θα τους χαρακτήριζα περισσότερο σαν τέλειους φυσικούς συνθετητές παρά σαν καλούς συνθέτες.
Σίγουρα από τις μπάντες που μπορούν να παίζουν από Talking Heads μέχρι Modest Mouse, κάπου ανάμεσα να βρεις πράγματα από Elephant 6 (Olivia Tremor Control, Apples In Stereo και κυρίως Neutral Milk Hotel και Of Montreal) και να σ' αγγίξουν αντίστροφα... με indie country και alternative pop. Κάπως έτσι μου βγαίνει... Και είναι μαγικοί...
Η θεοποίηση από το Pitchfork, περί αριστουργήματος, κρίνεται επιεικώς υπερβολική και ύποπτη (;)... (7,5) Θάνος Σταυριανάκης
***
Πως θα σας φαινόταν μία ελληνική ροκ μπάντα που θα λεγόταν "Χαρωπά τα Δυο Μου Χέρια τα Χτυπώ"? Νομίζω ότι και μόνο λόγω ονόματος θα σταματούσε κάθε περαιτέρω σχολιασμός. Μια αμερικάνικη μπάντα με όνομα Clap Your Hands And Say Yeah θα έπρεπε να έχει καλύτερη αντιμετώπιση? Η δική μου απάντηση είναι καταφατική. Και εξηγούμαι παρακάτω...
Έβλεπα μια ταινία του Woody Allen πρόσφατα, που αυτός ως μέντορας ενός νέου καλλιτέχνη του έλεγε "αν είναι να κλέψεις, κλέψε απο τους καλύτερους". Ο David Byrne είναι μία απο τις κορυφαίες και πολύ χαρακτηριστικές φωνές του ροκ και οι Clap Your Hands And Say Yeah φαίνονται να ασπάζονται την ατάκα του Woody... Η ομοιότητα στις φωνές του Alec Ounsworth και του Byrne, βγάζει μάτι... Mερικές φορές όμως το θέμα δεν είναι αν αντιγράφεις, αλλά αν αντιγράφεις με προσωπικότητα, αφού έτσι και αλλιώς όλα κάτι θυμίζουν. Όσον αφορά τον ήχο τους, αν και τα φωνητικά είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά για τους CYHASY, αυτός παραπέμπει στους Walkmen ή και ως ένα βαθμό στους Arcade Fire. Άν θέλετε μια πιο κλασσική αναφορά, θα τη βρείτε στους Neutral Milk Hotel ή στους συγγενείς ηχητικά Apples in Stereo.
Τώρα αν θέλουμε να ξεχωρίσουμε μερικά απο τα τραγούδια του δίσκου, αυτά θα πρέπει να είναι το 'Over And Over Again (Lost And Found)', που αν έμπαινε αυτούσιο σε κάποιο b-side των Talking Heads ίσως κανείς να μην καταλάβαινε τη διαφορά, το 'The Skin Of My Yellow Country Teeth', που μάλλον είναι η κορυφαία στιγμή του δίσκου, με το ψυχωτικό φόλκ ύφος του. Ενώ ο Ounsworth δίνει τη καλύτερη του ερμηνεία στο τραγούδι που κλείνει το δίσκο, το 'Upon This Tidal Wave Of Young Blood'. Συμπαθητικά τα 'Let the Cool Goddess Rust Away' και 'Details of the War'. Ίσως σε κάποιους να μην αρέσει ο τρόπος που τραγουδάει ο Ounsworth, πάντως γενικά είναι ένας καλός δίσκος.
Πάντως αυτή η αναβίωση του new wave σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αυτή είναι η μουσική του παρελθόντος ή του μέλλοντος. Ίσως τελικά η μουσική να καβαλάει μια ρόδα και γυρίζει στο χρόνο μπροστά και πίσω όπως γουστάρει με εμάς να προσπαθούμε απλά να κρατηθούμε... (7) Χρυσόστομος Πετρίδης