Lost weekend
Αν μπω μέσα στη μήτρα σου θα νιώσω μεγαλύτερη ασφάλεια;
Θα νιώσεις μια αφόρητη ζέστη που θα σε νανουρίσει. Θα προσπεράσεις την γλυκόπικρη γεύση της καθημερινής αποσύνδεσης και, εάν είσαι τυχερός, θα μπορέσεις να επαναπροσδιορίσεις τις σχέσεις με τον εύθραυστο εαυτό σου. Κάπως έτσι μπορείς να αισθανθείς άμα ακούσεις και τη μουσική των Clientele. Πρόσεξε μόνο να την αφουγκραστείς μόνος σου, γιατί διαφορετικά δεν πρόκειται να συμβεί τίποτε από τα παραπάνω.
Οι Alasdair Maclean, James Horney και Mark Keen κατάγονται από το Λονδίνο, έχουν μέντορα τον Nick Drake, αλλά ακουμπούν ενίοτε τις παλάμες τους στην αντίπερα όχθη (βλ. Love, Velvet Underground). Ενεργά μέλη από το'97, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους «Suburbian Light» -στην ουσία μια συλλογή με όλα τα singles που είχαν βγάλει ως τότε- μόλις πέρυσι. Το «Lost Weekend» EP ξεφεύγει λίγο από την ποπ αισθητική και περιλαμβάνει πέντε κομμάτια τυλιγμένα σε μια κινηματογραφική ομίχλη, με τη θλίψη, την υποτονική διάθεση και το άδηλο πάθος που αρμόζει.
Το «North School Drive» φυσάει αέρα από Mercury Rev, με το πιάνο να παίζει πρωταρχικό ρόλο. Το «Boring Postcard» ηχογραφήθηκε σε έναν υπόγειο σταθμό του Λονδίνου, δεν είναι ακριβώς μουσικό θέμα, αλλά συγκεχυμένοι ήχοι από τρένο και φωνές και είναι κάτι σαν intro στο επόμενο, «Emptily Through Holloway», που είναι μάλλον και το καλύτερο του EP. Τα αιθέρια, σχεδόν ξεψυχισμένα φωνητικά του Alasdair ενισχύουν τον μελαγχολικό αέρα, ειδικά όταν προσθέτει το φαλτσέτο του στο ρεφρέν. Το «Kelvin Parade» διαφέρει ως προς τον ρυθμό και τη διάθεση, καθώς δημιουργεί ένα 60ς σπινθηροβόλο κλίμα με τις κιθάρες και το πιάνο. Το τελευταίο «Last Orders» είναι μια καθαρά πιανιστική μελωδία δίχως φωνητικά.
Οι Clientele σκάβουν μ' αυτή τη δουλειά σε πιο ονειρικά δρομάκια και πραγματικά, εάν παραβλέψω τη μικρή της διάρκεια που αναπόφευκτα δεν καταφέρνει να διατηρήσει για πολύ την ατμόσφαιρα, το αποτέλεσμα είναι θετικό. Η ανασφάλεια άλλωστε καταπολεμάται πάντα καλύτερα με ένα γλυκό νανούρισμα.
