The violet hour
Τα προηγούμενα χρόνια ήταν οι Outrageous Cherry, οι The Aislers Set, οι.... Κάθε χρόνο ξεχωρίζω κι ένα σχήμα από το εν λόγω ανθοφόρο παρακλάδι της ψυχεδελικής ποπ. Που μυρίζει power pop οσμές, οι κιθαριστικές του ρίζες είναι εσαεί γόνιμες επειδή είχαν καλό πότισμα στο παρελθόν και byrds κελαηδούν πάντα στα φύλλα του. Για κάποιον που δε σταμάτησε ποτέ ν’ ακούει Baroques, Creation και Zombies, τέτοιες άχρονες μπάντες είναι ευχάριστες αναπνοές. Πραγματικά, τώρα που οι Biff Bang Pow! ακούγονται ως ένα απλό επιφώνημα και η φωνή των Galaxie 500 σαν ένας μακρινός αχός απ’ το παρελθόν, υπάρχει πάντα μια κενή θέση για μπάντες σαν και τους Clientele.
Οι Clientele θυμίζουν την περίπτωση των Cinerama και άλλων ποπ σχημάτων. Με την έννοια, ότι πριν βγει τούτο το πρώτο τους "νορμάλ" LP, έχουν βγάλει τόσα σιγκλάκια και ΕΠάκια κλπ. κατά τη διάρκεια των 5 τελευταίων χρόνων που δυσκολεύεσαι να το χαρακτηρίσεις ως ντεπούτο. Είναι Λονδρέζοι, σχηματισμένοι ήδη από τα μέσα του 1998, με τους Alasdair MacLean (κιθάρα / φωνή), Innes Philips (μια από τα ίδια), James Hornsey (μπάσο), Mark Keen (ντραμς). Ο δεύτερος αργότερα πήγε στους The Relict. Ξεκίνησαν με συμμετοχή στο compilation 'Cry me a river' της Fierce Panda κι άρχισαν να βγάζουν σωρηδόν singles και EPs σε περιορισμένα αντίτυπα. Οι φανς - λαγωνικά όμως αυτής της μουσικής τα εντόπιζαν και τα διέδιδαν. Κατά το 2000 η March Records κυκλοφορεί τα b-sides αυτών των σινγκλς στο 'A Fading Summer EP' και λίγο αργότερα στην Pointy (και μετά στην Merge) μια ακόμα - ουφ - συλλογή με "ακυκλοφόρητα" (που έμειναν δηλαδή έξω από τους... μη κυκλοφορημένους δίσκους;) τιτλούμενη ως 'Suburban Light'. Εδώ βρίσκουμε επιτέλους και το γλυκύ 'Bicycles'. Η ανορθόδοξη δισκογραφική τροχιά τους συμπληρώνεται με το 'Lost Weekend EP' το 2002.
Τα ζαχαρένια φωνητικά του Alasdair MacLean, οι χαλαρές και κοιμίσικες κιθάρες, τα αιθέρια ντραμς κι οι καμπανιστοί ήχοι, δημιουργούν ήχο που θα ταίριαζε εξίσου σ’ ένα σιεστικό καλοκαιρινό απομεσήμερο ή σ’ ένα γιορτινό χειμωνιάτικο τοπίο. Ακούγεται φρέσκο και νεανικό κι εύχεσαι να ήσουν πλήρως ανέμελος κι ευτυχής για να το απολαύσεις ως τα μπούνια σου. Μου αρέσουν αυτά τα α λα Donovan φωνητικά στριφογυρίσματα, αν και θα προτιμούσα να υπερισχύουν οι κεφάτες συνθέσεις αντί των "ριγμένων". Απολαμβάνω όμως και την hazy τραγουδιστική άποψη μιας μπάντας που κάνει τη μουσική της αδιαφορώντας για τις επιταγές του καιρού και της μουσικής βιομηχανίας. Κι ας μη γίνουν ποτέ οι Love της εποχής μας.
Εκτός απ’ τους τρεις οικουμενικούς πατριάρχες και τους δυο ακόλουθους που αναφέραμε στην αρχή, με μια προσεκτικότερη ακρόαση είναι σαφές πως οι φίλοι μας έχουν αγαπήσει ιδιαίτερα την Left Banke άποψη περί soft focus ανάπτυξης ενός ποπ κομματιού. Είναι αρκούντως ρετροειδείς, θα διέπρεπαν ως tribute band, και θα έπαιρναν καλή σειρά ανάμεσα στις χίλιες και βάλε μπάντες που έπαιξαν τέτοια "εύκολη", μπερντική μελιστάλαχτη ποπ δεκαετίας ’60. Ξεχωρίζουν τα δυο κομμάτια που έχουν τη λέξη house στον τίτλο.
