Visions of Bodies Being Burned
Τα sequel είναι παράδοση στις ταινίες τρόμου, την οποία ακολουθεί με τον τρόπο του και αυτό το πειραματικό χιπ-χοπ σχήμα στην horrorcore δημιουργική σειρά του. Του Σταύρου Σταυρόπουλου
Φανταστείτε τώρα κάποιον δεξιοτέχνη να μιξάρει Outkast με Pan Sonic. Ε, αυτό ήταν, τι άλλο να γράψω; Τα παρακάτω θα είναι συμπληρώματα/γεμίσματα. Άντε να βάλουμε και κάτι ακόμα, να βάλουμε και λίγο avant garde στην εξίσωση.
Αλλά όχι, δεν μένει απλά εκεί η ουσία του έργου. Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στην ύπαρξη flow. Όπως κι αν ονομάσουμε το είδος, πειραματικό hip hop, industrial hip hop, hardcore hip hop, σημασία έχει ότι ρέει σαν καλό hip hop. Και τους dälek π.χ. τους αγαπάμε αλλά είναι βαριοί κι ασήκωτοι για να ρολάρουν έτσι, να κινηθούν σαν κυματάκι (και δεν μιλάω για τα κιλά τους).
Οι clipping. κυκλοφορούν εδώ την συνέχεια του περσινού ‘There Existed an Addiction to Blood’. Τα κομμάτια είχαν δημιουργηθεί όλα μαζί, αποφασίστηκε να χωριστούν σε δύο άλμπουμ που θα έβγαιναν κοντά κοντά αλλά ο ιός τους χάλασε τα σχέδια.
Συνεχίζουν στον αγαπημένο τους δρόμο, του horrorcore, ραπάρισμα στον δρόμο με τις λεύκες. Όλα τα 90s εφηβικά κολλήματά τους, ταινίες τρόμου μαζί με gangsta δηλαδή, μπλέκονται με ταλέντο, έρευνα, εξαιρετική παραγωγή, συν κάτι πιο μεγαλίστικους ήχους, noise, ambient, field recordings. Σκεφτείτε ότι ο δίσκος κλείνει με «διασκευή» σε Yoko Ono. Και παραμένει αξιόλογος.
Κι αν το κυνήγι της πρωταγωνίστριας, τα σφαξίματα, οι γάντζοι, τα φαντάσματα δεν αποτελούν (ούτε) για σας ιδανική στιχουργική βάση για 53 λεπτά μουσικής, ο Daveed Diggs (που ίσως γνωρίζετε ως πρωταγωνιστή στο Snowpiercer του Netflix μέρες που είναι) καταφέρνει χρησιμοποιώντας αυτές τις κινηματογραφικές εικόνες να θίξει θέματα της τωρινής ταραγμένης περιόδου, τους ακροδεξιούς βιβλοφάγους οπαδούς του Trump (στο ‘Make Them Dead’), τον ρατσισμό και τα λιντσαρίσματα παλαιών και σύγχρονων εποχών (στο ‘Pain Everyday’), την αστυνομική βία (στο ‘Body for the Pile’). Ραπάρει ενίοτε ασυγκράτητα, φέρνοντας στο νου εκείνον τον παλιό καλό Doseone, κάποιες ταχύτητες πιο κάτω βέβαια.
Ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει στο είδος του από το 2016 που ο Danny Brown έβγαζε τα μαύρα σώψυχά του δανειζόμενος τον τίτλο ‘Atrocity Exhibition’ απ’ τους Joy Division και σαμπλάρωντας Embryo και Guru Guru.
