Clubroot
Να κι ένα review που είναι δύσκολο να γραφεί. Το είχα ξεκινήσει το καλοκαίρι, και είχα σταματήσει στην πρώτη παράγραφο. Έκανα το λάθος να προσπαθώ να γράψω όσο άκουγα το album, και σε κάθε προσπάθεια, άφηνα το γράψιμο στη μέση, και απλά άκουγα το δίσκο. Όλο το καλοκαίρι, και όλο το φθινόπωρο, και ακόμα να ξεθωριάσει ο ενθουσιασμός. Τον πρότεινα σε κάμποσους φίλους, κάποιοι τον βρήκαν αριστούργημα, κάποιοι έμειναν ασυγκίνητοι. Πριν τον ακούσουν με ρωτούσαν τι ύφος είναι, και τους έλεγα ότι θυμίζει Burial, πιο πολύ επειδή αυτό είναι που γράφουν οι περισσότεροι, κι επειδή είναι και το όνομα αναφοράς για τον dubstep ήχο. Το Untrue θεωρείται δικαίως ορόσημο - κάτι σαν το Blue Lines της δεκαετίας που φεύγει, αλλά όπως ακριβώς κάποιοι έβρισκαν το Dummy ηχητικά πλουσιότερο, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το Clubroot. Βέβαια οι πιθανότητες οι Clubroot να αποκτήσουν την απήχηση των Portishead είναι ελάχιστες, αλλά οι αναλογίες παραμένουν.
Οι συγκρίσεις πάντως είναι υποκειμενικές και χωρίς πολλή σημασία, το ίδιο και οι ταμπέλες. Ακόμα κι αν οι λέξεις dubstep και Burial είναι άγνωστες σε κάποιον, αυτό δε θα τον εμποδίσει από το να βρει μέσα στο Clubroot έναν άκρως περιπετειώδη ηλεκτρονικό ήχο, άψογα σκηνοθετημένο και υλοποιημένο, βασισμένο σε μια ιδιότυπη ρομαντική διάθεση. Αυτό ήταν ανέκαθεν και το στοίχημα όσων καταπιάνονται με την ηλεκτρονική μουσική - να καταφέρουν να περάσουν ένα επίπεδο παραπάνω από το τεχνοκρατικό των μέσων τους και να δώσουν ψυχή σε κάτι που πολύς κόσμος θεωρεί εκ των προτέρων ψυχρό και απρόσωπο. Οι καλύτεροι του είδους (π.χ. ο Aphex Twin ή οι Boards Of Canada) θεωρούνται ιδιοφυΐες, διότι ακριβώς έχουν κατορθώσει να απαντήσουν σε αυτό το στοίχημα, και μάλιστα αποστομωτικά. Το ίδιο κάνουν εδώ και οι Clubroot με ένα album όπου δεν υπάρχει ούτε ένα υποδεέστερο κομμάτι, και όπου το κλίμα διατηρείται σταθερά νοσταλγικό, άλλοτε με κινηματογραφικά περάσματα και σπασμωδικά beats, και άλλοτε με ψυχεδελίζοντες τόνους και μια ζωηρή, πηγαία αντίληψη περί μελωδικότητας.
Κι εκεί που το Untrue είναι μάλλον σκοτεινό, ενώ albums όπως το Silent Movie των Quiet Village είναι απροκάλυπτα αισιόδοξα, το Clubroot δε σε αφήνει να καταλάβεις σε ποιο από τα δύο άκρα πλησιάζει. Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις αν τα κομμάτια του αντλούν από ζοφερές πηγές έμπνευσης ή απλά υμνούν παλιότερες ευτυχισμένες στιγμές. Ίσως και να είναι αυτή η εξήγηση για την μυστηριώδη υφή του και για το ότι μπορεί να ακουστεί κάθε ώρα, κάθε εποχή, σε κάθε συναισθηματική διάθεση. Και μόνο για αυτό, το άριστα είναι δεδομένο, παρόλο που το Clubroot πέρασε στα ψιλά της φετινής σοδείας, παρόλο που δε θα μπορούσε στα αλήθεια να το αποκαλέσει κανείς επιδραστικό ή πρωτότυπο, και παρόλο που απέτυχε να συγκινήσει τις μάζες όπως το Merriweather. Θα μπορούσε κάλλιστα να το έχει κάνει.
