Noah's ark
Τι έχουν πάθει όλοι πια με τις CocoRosie;
Και σας εξηγούμαι. Φυσικά, δεν έχει "βουήξει" κανένας τόπος με δαύτες, ούτε τις κυνηγάει η Ράνια Τραγόμαλλου να τις πάρει συνέντευξη, ούτε ξημεροβραδιάζονται στου Jay Leno. Απλά τελευταία, μέσα, γραφιάδες και ακροατές που εκτιμώ έχουν πάθει την πλάκα τους με αυτές τις δύο Νεοϋορκέζες αδερφές. Και απορώ.
Που λέτε, οι CocoRosie, πέρσι κατάφεραν να κυκλοφορήσουν από την Touch & Go το δίσκο που ηχογράφησαν, λέει, στη μπανιέρα τους. [μια παρένθεση εδώ: αν αυτό -δύο νέα κορίτσα σαν τα κρύα τα νερά γυμνά σε μια μπανιέρα να ηχογραφούν- δεν είναι marketing trick τι είναι; και δεν το λέω με την κακή έννοια, απλά ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν οι ίδιοι που τώρα εκθειάζουν την αθλιότητα των CocoRosie, θα έτρωγαν με την ίδια ευκολία ένα αντίστοιχο διαφημιστικό τρικ ως "charming weird-οσύνη" για τις t.A.t.u. λόγου χάρη...]. Αυτός ο δίσκος, λοιπόν ("La Maison De Mon Reve") μάζεψε ουκ ολίγα δισκοκριτικά αστεράκια. Η απορία μου ειναι πώς...
Παραδέχομαι πως οι μελωδίες του "La Maison De Mon Reve" έχουν κάτι όμορφο στην πρωτόλεια μορφή τους. Που όμως έμεινε απολύτως ακατέργαστο και μόνο. Χάλια παραγωγή, χάλια συνθέσεις, χάλια ενορχηστρώσεις. Χάλια φωνητικά. Χωρίς "ψυχή", χωρίς τίποτα.
Και φτάνουμε στο 'Noah's Ark', όπου θα κρατήσετε τα παραπάνω χάλια (με καλύτερο μπάτζετ) και θα αφαιρέσετε τις όμορφες μελωδίες και τη μπανιέρα. Θα προσθέσετε δύο "celebrity" guests (Antony, Devendra Banhart) και πολύ περισσότερο νιαούρισμα. Αυτή είναι η "χαρισματική" lo-fi folk των CocoRosie: μια σειρά από κομμάτια με ανύπαρκτους στίχους, ανύπαρκτη μουσική (και δεν το εννοώ από άποψη δομής και στεγανών), ανύπαρκτη. Κάτι μουσικά κουτιά που παίζουν πάνω σε τεχνητά χράτσα χρούτσα, με άθλια drum machines, κακοπρογραμματισμένα και άχαρα. Και όλο αυτό σερβιρισμένο ως ελιτίστικη "άποψη", ενώ στην ουσία πρόκειται για μια καλοσχεδιασμένη φούσκα που την περιμένουμε να σκάσει όπου να 'ναι. Επιτηδευμένα παράφωνες και προκλητικά αερολόγες, οι CocoRosie αντί για τις βάσεις του νέου folk βάζουν τις βάσεις του νέου "δήθεν" και ξεφυσούν αέρα πλαστής coolness στο παλυπαθές avant-garde στερέωμα.
Και αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο είναι ότι άλλα ονόματα όλου αυτού του neo-folk "thing", με εξαιρετικές συνθέσεις, θεσπέσια παραγωγή και υπέροχους δίσκους, όπως οι Espers ας πούμε, τα τρώει η μαρμάγκα.
Μήπως, λοιπόν, κι αυτοί με τη σειρά τους θα έπρεπε να αφήσουν τη μουσική τους απαίδευτη και λειψή, και πιο απλά να ανακαλύψουν τη... μπανιέρα;
