Stars and topsoil - a collection (1982-1990)

Κάποιοι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να ξεπερνούν πάντα τη μετριότητα, ακόμα και στις λιγότερο εμπνευσμένες στιγμές τους. Προσωπικά, δε θυμάμαι ποτέ το Robert de Niro π.χ. να με έχει απογοητεύσει σε κάποια ερμηνεία του. Ούτε τον Tom Robins να έχει γράψει ποτέ κάτι λιγότερο του ενδιαφέροντος.
Σε αυτή την -περιορισμένη δυστυχώς- 'κάστα' καλλιτεχνών ανήκουν και οι Cocteau Twins. Συνεπείς σε μια πορεία 20 σχεδόν ετών, πρωτοτύπησαν, έλαμψαν, συγκίνησαν, δίδαξαν, από τις σκοτεινές μέρες των αρχών της δεκαετίας του'80 στις φωτεινότερες των τελών της και στις ανάλαφρες της επόμενης.
Η συλλογή αυτή έρχεται να ανακεφαλαιώσει τα πρώτα οκτώ -και σίγουρα τα σημαντικότερα- χρόνια του συγκροτήματος, από την επίσημη εκκίνηση του 1982 με το ανεπεξέργαστο αλλά και συγκλονιστικό 'Garlands' του 1982, μέχρι το ιδιόμορφο και βελούδινο shoegazing του 'Heaven or Las Vegas' του 1990, οπότε και άφησαν την 4AD για τα μάτια μιας πολυεθνικής.
Σε μια πρώτη ματιά, διακρίνεις ότι από το 'Stars and Topsoil' λείπουν αρκετά (...έως πολλά) από τα ψυχοδιεγερτικά τους αριστουργήματα (όπως το 'Hitherto' το 'Alas dies laughing' το 'From the flagstones'κ.α.) που σε κάνουν να απορείς για την bestότητα του δίσκου.
Σε μια δεύτερη, απορείς: 'εδώ μέσα έχει αρκετά που ούτε καν θυμάμαι... μήπως γέρασα; Μήπως είναι τίποτα συρταροξεχασμένα; Ή μήπως δεν είναι τίποτα άλλο παρά παραμελημένα διαμαντάκια της άγνωστης ζωής τους (εδώ σκέφτεσαι και τον κανόνα περι μετριότητας...);'

Στην τρίτη ματιά (και ενώ έχεις ήδη αγοράσει το δίσκο... σιγά μη δεν τον αγόραζες...) οι απορίες λύνονται αμέσως... Το 'Stars and Topsoil' εκτός από τα γνωστά τραγούδια (όπως το 'Blind dumb deaf' από το 'Garlands' (1982), το 'Pandora' από το 'Treasure' (1984), το 'The thinner the air' από το 'Victorialand' (1986) ή το 'Fifty-fifty clown' από το 'Blue bell known'(1988)) βρίσκονται και 12 ολόκληρα κομψοτεχνήματα από τα EPs των Cocteau Twins, τα οποία και ολοκληρώνουν την άψογη εικόνα και δημιουργικότητα του συγκροτήματος. Πόσο μάλλον στους νεώτερους οπαδούς τους καθώς όχι μόνο είναι αρκετά δυσεύρετα, αλλά και βαλλόμενα από το γενικότερο κλίμα της βινυλιοαπαγόρευσης... Και καθώς τα EΡη των Cocteau Twins αγγίζουν την εικοσάδα (...περίπου, μη σας πάρω και στο λαιμό μου...) και ταυτόχρονα την έλλειψη πιθανοτήτων να βρείς αδιάφορο κομμάτι, η συλλογή αυτή λειτουργεί τόσο ως συγκεντρωτικός κατάλογος των παλιών Cocteauικών φίλων, όσο και ως οδηγός των νεότερων σε μια δισκογραφία που είναι παραμελημένη και -πλέον- δυσπρόσιτη.
Ταυτόχρονα, δεν αδυνατεί να αποκαλύψει το ευρύ φάσμα κίνησης της μπάντας, από τα υπόγεια και καταπιεσμένα μονοπάτια της ψυχής, τη δραματουργική ανάδυση των παθών και αδυναμιών της, την ηλιαχτίδα που βίαια εισβάλλει στον ανήλιο κόσμο της, την ανάστασή της σε ένα σύμπαν αισιόδοξης προοπτικής και δυναμικής ωριμότητας. Σε όλα αυτά βέβαια οδηγούν η συνταρακτική φωνή της Elizabeth Frazer (σαν μια σύγχρονη Περσεφόνη που κινείται ανάμεσα στο φως και την απουσία του...), το απόλυτο και στρατηγικά διορατικό μπάσο του Simon Raymonde και η εκρηγνυόμενη κιθάρα (με τα εσωστρεφή tapes) του Robin Guthrie.
Και για όσους αναρωτιούνται γιατί το 'Stars and Topsoil' ονομάστηκε έτσι απλά και πιθανόν επιπόλαια best of 1982-1990, έχοντας π.χ. ένα μόνο τραγούδι από το αριστουργηματικό 'Treasure', η απάντηση είναι απλή. Οι Cocteau είναι κάτι σαν την Manchester United, όχι μια μόνο βασική εντεκάδα, αλλά και με άλλη μια στον πάγκο και ίσως άλλη μια στα τσικό της, ικανές και οι δυο να παίξουν σαν την πρώτη ομάδα...
...ακόμα και τις κασσέτες που μπορεί να έγραφαν στα διαλείμματα των ηχογραφήσεών τους να κυκλοφορούσαν, πίνοντας καφέ και κουρδίζοντας τα όργανά τους, πάλι θα κέντριζαν το ενδιαφέρον μας...
Είναι, βλέπετε, αυτός ο κανόνας υπέρβασης της μετριότητας που λέγαμε και νωρίτερα...