Urban subculture
Το δεύτερο άλμπουμ των Coin από την Καβάλα (στο πρώτο πού ήμασταν εμείς;) κυκλοφορεί μαζί τους στα εκτός ελέγχου live που δίνει η μπάντα, μπροστά σε όσους τυχερούς κάθε φορά βρίσκονται στο δρόμο της, και καλά θα κάνετε να είστε εκεί και να το αποκτήσετε. Είναι το άλμπουμ που ποτέ δεν κυκλοφόρησε η Lazy Dog για να συμπληρώσει με ύποπτα ιδανικά το τρίπτυχο των Here, Xero και... ιδού λοιπόν το τρίτο κομμάτι του puzzle! Αν σας χρειάζεται ακόμη ένα γκρουπ που παλεύει ενάντια στους θορύβους και βρίσκει τα ίσα του στο αγαπημένο μετα-77 θέμα της αστικής παράνοιας, αυτή τη φορά μην απομακρυνθείτε πολύ... Το Urban Subculture, χωρίς να αγχώνεται να ακουστεί επίκαιρο (τα καταφέρνει όμως), ξεδιπλώνει την ηδονή των συστατικών του, "βαράει" αλύπητα τους ακροατές του και είναι τόσο... μα τόσο "βρώμικο" που δε μπορείς παρά να υποκλιθείς.
Σε κάθε του τραγούδι να το κάνεις αυτό, αλλά και συνολικά στην προσήλωση του συγκροτήματος και του παραγωγού Νικόδημου Τριαρίδη (ο οποίος το πάει σιγά σιγά -με τη βοήθεια και της εξωτερικής εμφάνισης- για Rick Rubin της Βορείου Ελλάδος) σε ήχο λαμπάτο και μπερδεμένο ταυτόχρονα, που κοιτάει ευθεία στα μάτια τους Husker Du, αποφεύγει τις γκαραζοπαγίδες και δεν απασχολείται με το να κάνει εντύπωση. Σε ήχο που για πρώτη φορά εντός συνόρων ξεκλέβει από το θάρρος της επικής επελάσεως του άρματος των Arcade Fire, χωρίς όμως και πάλι να γουστάρει περιττά κολπάκια. Ε... και χωρίς ηλεκτρονικά γεμίσματα, για να μην ξεχνιόμαστε. OK για τους Interpol, θα πείτε κι εσείς, αλλά δεν βρίσκω κάτι κακό σε όλα αυτά...
Εσχάτως (και δεν ξέρω για πόσο ακόμη) αποφάσισα ότι αν σε κάθε δίσκο δεν ανακαλύπτω και ένα κομμάτι που να σας χτυπάει και να τινάζεστε (αλλά να τινάζεστε λέμε) δεν θα λέω μισή καλή κουβέντα. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Χτυπήματα χρειαζόμαστε. Εδώ το γερό, το σωστό το χτύπημα που θα το καταλάβεις για τα καλά, είναι ασφαλώς το Actress (olkio). Βγάζει ένα intro σε μορφή κραυγής ο Γιάννης Καρακώστας στα live να πούμε... και ακολουθεί το "εμβατήριο", που είναι όπως ακριβώς μας το πλασάρουν και οι Editors, χωρίς να έχει τίποτε να ζηλέψει. Είτε για όσους "χτυπάνε βήμα" από πίσω, είτε για αυτούς που βγαίνουν μπροστά και αναλαμβάνουν να συνεχίζουν να κραυγάζουν. Βρε... με αυτό το αγχολυτικό το new wave πια... θα μας αφήσει ποτέ ήσυχους τελικά;
Οι Coin θέλουν να ξεφύγουν μερικές φορές από τη μαυροφορεμένη επιταγή της εποχής και σε τραγούδια όπως το Minimal Sickness (new1) ξεγελούν εύκολα την ίδια τους τη rhythm section και στήνουν σκηνικό σα να πέταξαν ξαφνικά οι Inspiral Carpets το "όργανο" από το παράθυρο και να ξέμειναν με τα βασικά. Ήτοι δηλαδή... διατηρούν καλά μέσα τους την pop εντολή, σημαντικό πράγμα για να μην καταντάει ένα συγκρότημα μίζερο, μονότονο και τελικά αδιάφορο.
Το άλμπουμ θα τελειώσει ηρωικά με ένα πεντάλεπτο από χάος, ουρλιαχτά και κιθάρες που πάνε και έρχονται στον αέρα πάνω από τα κεφάλια των ακροατών... ένα distortion μένει ξεχασμένο, όπως τον παλιό καλό καιρό, μέχρι να κλείσει όλος ο κύκλος και επίσης ξέχασα να σας πω ότι στο Ladies υπάρχει και ο απογειωτικός στίχος "My cock will get you high/ tell me what's your guess" να υπενθυμίζει την ουσιαστική σεξιστική διάσταση του ροκ ως μορφή έκφρασης.
Η άποψη των Coin περί της αστικής υποκουλτούρας λοιπόν, είναι το μοναδικό πράγμα που χρειάζεστε για να ακούτε μετά μανίας τον επόμενο καιρό, αν έχετε βαρεθεί πλέον το Antics και αν σας χτυπάει η στέρηση της αναμονής για τον επερχόμενο διάδοχο του The Back Room. Οπότε, πρέπει να λάβει ότι του αξίζει και τίποτε λιγότερο.
