Parachutes

Πολλοί ακροατές έχουν την λάθος εντύπωση πως οι εταιρείες δίσκων είναι μάγοι ή θαυματοποιοί. Πως με το χρήμα που διαθέτουν μπορούν να αγοράσουν και τους... αγοραστές. Πως οποιοδήποτε όνομα θελήσουν μπορούν να το κάνουν νούμερο ένα. (Γιατί δεν το κάνουν κάθε μέρα; Βαριούνται ίσως...). Πως μπορούν να επιβάλλουν νέα μουσικά στυλ σε μια νύχτα. Πως μπορούν να κλωνοποιήσουν ένα πετυχημένο γκρουπ και να το πουλήσουν σε δεκάδες αντίγραφα. Ευτυχώς για τη μουσική, δεν μπορούν. Οι Sex Pistols, για να αναφέρω ένα παράδειγμα, είχαν αξία και χωρίς τον MacLaren, αυτός τους μοσχοπούλησε. Και μόνο αυτούς. Οι επόμενες προσπάθειές του απέτυχαν, γιατί ήταν μάπα τα καρπούζια.
Οι εταιρείες δίσκων μπορούν να μυριστούν ότι κάτι γεννιέται, κάτι καλό ξεπετιέται και συνήθως το αρπάζουν και το εντάσσουν στο δυναμικό τους. Ή τσιμπάνε δέκα άβγαλτους και τους ρίχνουν στην πιάτσα. Συνήθως, σ'αυτή την περίπτωση όλοι πατώνουν.
Και ναι, στήνεται μια ολόκληρη βιομηχανία πίσω από γκρουπ σαν τους Coldplay, που η αποστολή της είναι, το τόσο να το κάνει τόοοοσο (με το συμπάθειο) και να πείσει (με κάθε τρόπο, θεμιτό και αθέμιτο) πως ο δίσκος τους αξίζει πολύ περισσότερο απ' το πραγματικό. Όμως, κανείς στη μουσική βιομηχανία, δεν μπορεί να πείσει τη μεγάλη μουσικόφιλη μάζα ότι ο Σάκης ή ο Νότης είναι οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες που περπάτησαν σ'αυτό τον πλανήτη. Μερικά δεκάχρονα ίσως το χάψουν, όμως η ιστορία ποτέ δε συγκράτησε όνομα άθλιου καλλιτέχνη (ποιος φωνάζει εκεί πίσω Sigue Sigue Sputnik;).
Έμαθα, αφού ξοδεύτηκα βέβαια στην αρχή, να γράφω κανονικά το hype και την υστερία και να αντιμετωπίζω ψύχραιμα τους δίσκους. Το αν κάποιος δίσκος θα μου κάνει χαρακιές στην ψυχή, ή απλά θα μου ομορφήνει τις ώρες της αργίας μου, δεν μπορεί να το επιβάλλει, θέλω να πιστεύω, κανείς. Έτσι αφού θεωρώ πως οι μαθητές Coldplay έβγαλαν καλύτερο δίσκο απ' τους δασκάλους Radiohead, μαντέψτε ποιος εκ των δύο έφαγε πόρτα στο top 10 μου. Ανάλογα κινήθηκε κι ο συνάδελφος Πάνος Πανότας: Τι κι αν κανείς μάλλον, παγκοσμίως δεν ψήφισε Pinkie MacLure; Αυτός την τοποθέτησε στην κορυφή της λίστας του. Υγιέστατο κι αυτό.
Βρίσκω το "Parachutes" τίμιο, όμορφο, απολλώνιο δίσκο. Περιέχει καλά τραγούδια χωρίς περιττά 'παχάκια'. Είναι ατμοσφαιρικό, ανάλαφρα μελαγχολικό, με λιτή ενορχήστρωση, καλογραμμένους στίχους για τη νοσταλγία, το ερωτικό ζόρι, το ορθάνοιχτο παράθυρο της φαντασίας. Μ'αρέσει το φαλτσέτο του τραγουδιστή και η χροιά της φωνής του. Το "Parachutes" μπορείς να πεις πως είναι η βρετανική, λεπτεπίλεπτη απάντηση στο "Grace" του εκλιπόντως Jeff. Η ακρόασή του με αναζωογονεί κι ας μην προξενεί τις χαρακιές που προανέφερα. Μ'αρέσουν καλλιτέχνες με αναπτυγμένη την αίσθηση του καλού γούστου. Οι αναφορές του δε μ'ενόχλησαν ποτέ. Το αν είναι britpop, post-britpop ή global pop, μήτε. Το αν οι Coldplay παραμείνουν ενδιαφέροντες σε τρεις δίσκους από τώρα, αυτό κι αν... Μαγεύομαι και παραμυθιάζομαι όσο διαρκεί η ακρόαση πως "we live in a beautiful world" ή πως η ζωή είναι "a spider web and it's me in the middle, so I twist and turn, here am I in my little bubble, singing out...".

"But you pay me no attention, I know you don't listen to me...."

Hype end.