A rush of blood to the head

Στο προπέρσινο περικαλλές ντεπούτο τους "Parachutes" είχαμε χωριστεί σε δυο ομάδες : στους φανς του "Yellow" και σ' εκείνους του "Trouble" και των ομοίων τους. Απ' τη μια δηλαδή οι υπέρμαχοι της κιθαριστικής τους γητειάς κι απ' την άλλη όσοι απολάμβαναν την ενδοσκόπηση στις «χαμηλότερες» υπόγειες μελωδίες. Ποιός θα βγάλει τη γλώσσα σε ποιόν εδώ; Κανείς, γιατί εδώ ικανοποιούμαστε όλοι! Υποβόσκουσες εντάσεις και διεισδυτικές συγχορδίες μοιράζονται τόσο αρμονικά οι άτιμες εδώ. Και τα αντίστοιχα κορυφαία, τα "Ιn my place" και "Clocks", είναι δύο από τα σαγηνευτικότερα τρακς της φετινής μας συγκομιδής.

Το εκπληκτικό με τούτο το Λονδρέζικο κουαρτέτο είναι πως είναι τόσο απλοί πλην τόσο εμπνευσμένοι και, κλισομιλώντας, θυμίζουν ωραία πράγματα φτιάχνοντας το δικό τους αναγνωρισιμότατο ήχο. Έτσι ακόμα κι αν στην υποεπιβλητική ένταση "Politik" υποβόσκουν οι τελευταίες μαγείες των Archive, στο "Whisper" μας καταθυμίζουν τους ... Chills (ναί!), ακόμα κι αν πολλοί συνακροατές εντόπισαν Travis μειλιχισμούς, Starsailor υποτονισμούς και Doves συναισθηματισμούς, ακόμα κι αν σε φάσεις εύχαρεις αναμιμνήσκουμε Floyds, Dave Matthews ή Jeff Buckley (στο ομώνυμο και στο "God put a smile on your face") στη φωνή του Chris Martin, ο ήχος τους δε μπορεί να γίνει προσωπικότερος. Και για όσους λουφάξατε με θέρμη στα ακόρντα του "Parachutes", εδώ σας περιμένει η ίδια μελαγχολικότητα, οι ίδιοι αφαιρετικοί στίχοι, ο ίδιος απολλώνειος ήχος. Έκλεψα τον τελευταίο όρο απ' το περσινό σημείωμα του Μ. Αργυρίου, όπως και το ότι οι μαθητές έβγαλαν τότε καλύτερο δίσκο απ' τους δασκάλους Radiohead. Το ίδιο συνέβη και τώρα δα αλλά δεν είναι αυτό που δίνει τέτοια αξία σε τέτοιους δίσκους.

Όταν κατορθώνεις να φτάσεις στο υψηλό επίπεδο του ντεπούτου σου (και με περισσό θράσος ν' ανεβάσεις και τον πήχυ σου) τότε μάλλον όλα σου τα καλά δεν ήταν της στιγμής αλλά μπορούν να κυνηγήσουν τη διαχρονικότητα. Κι επιτέλους, εξώφυλλο μ' ένα όμορφο έργο τέχνης.