Blue suicide
Αν προβαίναμε σε παρατυπίες και σταχυολογούσαμε εκείνα τα μουσικά άλμπουμ που ξεφυλλίζονται δίχως ανάσα, χωρίς την παραμικρή δόση επιφυλακτικότητας, με μια λαχτάρα να διαγράφεται στο πρόσωπο και να διαχέεται σε όλο το υπόλοιπο σώμα, να ποτίζει ψυχή και μυαλό, να ανατρέχει στο υποσυνείδητο, τότε είναι σα να φωτογραφίζαμε τον πακτωλό αντιδράσεων που προκαλεί το άκουσμα του Blue Suicide. Υπεύθυνος για την εν λόγω δουλειά είναι ένας νεανίας που επέλεξε να δισκογραφεί με το αφαιρετικό ψευδώνυμο Coma Cinema και στη ζωή του έλαχε να λέγεται Mat Cothran.
O Mat που λέτε, ζει και αναπνέει στον αέρα της πολιτείας της Νότιας Καρολίνας και φυλάει για τον εαυτό του έμπνευση από εκείνη. Στους υπόλοιπους, περίγυρο και σία, παραδίδει ήχους, στίχους, φωνές που επιμένουν σπιτικά. Στην διάρκεια του τρίτου του δίσκου, η χαμηλή ηχητική πιστότητα δεν συνεπάγεται στιγμή την πεπατημένη αποτύπωση που οφείλεται στην δήθεν "χύμα" και "αυθεντική" ροή ταλέντου των απανταχού ατάλαντων, οι οποίο αφού βαρέσουν στο γάμα του καραγκιόζη δυο νότες και τρεις ρυθμούς στο όνομα της DIY φιλοσοφίας, βαφτίζουν το αποτέλεσμα ως μοναδικά αριστουργηματικό. Στις σχισμές του Blue Suicide η ειλικρίνεια αποσπά τουλάχιστον θετική προδιάθεση και καθώς κυλάει ο χρόνος κερδίζει έδαφος η συνθετική ικανότητα του δημιουργού του απέναντι στις όποιες αντιστάσεις.
Περισσότερο από ποτέ στο επόμενο αυτό δύσκολο βήμα, μετά το δεύτερο, βλέπει επάξια τις αναφορές του να ανθίζουν. Οι New Order θα του έσφιγγαν το χέρι ακούγοντας το συναρπαστικό "Business As Usual" καθώς ο ιθύνων νους των Modest Mouse Isaac Brock θα σιγομουρμούριζε μαζί του, ενώ λίγο παρακάτω θα αφήσει τη στάμπα του - με τον ομώνυμο φόρο τιμής στην πορνοστάρ (!) Eva Angelina - στο lo-fi κύμα της psych folk που τόσο λείπει απ' τη στιγμή που οι Microphones κατέθεσαν το αποκορύφωμα του The Glow, Pt.2 πίσω στο 2001. Υπολογίζει και εν τέλει εκμηδενίζει, παράλληλα, αποστάσεις ανάμεσα στο μακρινό και στο κοντινό παρελθόν της ακουστικής φόρμας συρράπτοντας τις στιγμές του "Gentlewoman" ως ένα υβρίδιο Beatles και Elliott Smith. To κομμάτι αυτό ηχεί σαν το δικό του "Ballad Of Big Nothing".
Ο Cothran χρησιμοποίει τη λιτότητα με τέτοια σύνεση και διορατικότητα ως προς την τελική έκβαση, που δεν σε βάζει ποτέ σε σκέψεις περί έλλειψης επαρκούς οργανικής υποστήριξης. Επενεργεί στην μινιμαλιστική του πλατφόρμα με σιγουριά και πλάνο, αφήνοντας τις μικρές λεπτομέρειες σε ευκολομνημόνευτες μελωδικές αποχρώσεις και ποικιλία ρυθμών να αποδώσουν απροσδόκητα καρπούς. Η στειρότητα ιδεών δεν θα σας χτυπήσει το καμπανάκι εδώ, αντιθέτως σας επιφυλάσσεται υποδοχή με πλειάδα από εκείνες. Το "Greater Vultures", για παράδειγμα, μου θύμισε εμφατικά την indie pop τεχνοτροπία που παντρεύεται με την παλιομοδίτικα κλασικότροπη γραφή, συνδυασμό που απολαύσαμε στα καθ' ημάς απ' τον Lumiere Brother.
Είναι και τα σκόρπια tracks, τα οποία πότε δεν προσεγγίζουν τα δυο λεπτά και πότε ίσα που τα ξεπερνούν, μα σιμώνουν τόσο πολύ στην τελειότητα. Την ρετρό power pop του "Caroline Please Kill Me" θα σκότωναν για να γράψουν οι Strokes. Τα φωνητικά του βαδίζουν χαρωπά και με περίσσια εφορία πάνω στις μελωδικές στρώσεις από όργανο και κιθάρα. Κι επειδή το Blue Suicide δεν απαιτεί αναλύσεις επί αναλύσεων για να πετάξει τα δυνατά του χαρτιά και να ξεσκεπάσει την ομορφιά που δεν κρύβεται, σπεύσατε να το απολαύσετε όπως και τις υπόλοιπες ηχογραφήσεις που έχουν στην επιγραφή το κωδικό όνομα Coma Cinema. Διάολε, αυτή είναι η πεμπτουσία της μουσικής, τα ωραία τραγούδια...
