Mono

Console σημαίνει Martin Gretschmann. Προσοχή όμως: Martin Gretschmann δεν σημαίνει Notwist. Aπό τότε που προσχώρησε στις τάξεις τους κατάφερε δύο πράγματα. Nα γίνει ευρύτερα γνωστός και να προσδώσει στον ήχο τους τις μοναδικές μελωδίες που μας συνεπήραν στο "Neon Golden". O Martin συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια δισκογραφικής παρουσίας ως Console και το "Mono" είναι το τέταρτο φουλ άλμπουμ του. Mερικά 12'' ακόμη και συνεργασίες με τον Ammer συμπληρώνουν την επίσημη Consoleγραφία, ωστόσο έχει συμμετάσχει σε πολλές ακόμη βραχύβιες γερμανικές μπάντες και καταπιάνεται και με το γνωστό remix τρικ διασημότερων καλλιτεχνών.

Tι μπορεί να περίμενα να ακούσω από τον Martin μετά από το προηγούμενο άλμπουμ του "Reset The Preset"; Oύτε που ξέρω. Πιθανολογούσα τότε ότι η συνεργασία του με την Virgin τον είχε οδηγήσει σε διφορούμενο αποτέλεσμα, δηλαδή, από τη μια electro pop χιτς για κλαμπάκια και από την άλλη το μοναδικό "Into The Universe" και οι επανεκτιμήσεις των "Diagonal" και "Independencia" που παραμένουν ακόμη στην κορυφή του μουσικού σωρού μου. Oι πρώτες νότες του Mono με προσγείωσαν στην σημερινή απιθανότητα. O Martin παράτησε την Virgin και το electro pop και έφτιαξε ένα αδαμάντινο, μελωδικό ambient άλμπουμ, με πινελιές electronica και avantgarde. Eίμαι αλλεργικός στο βαρύ ambient και οι πρώτες αρνητικές σκέψεις μου διήρκεσαν μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Tο "City of Dog" είναι μαγικό, ονειρικό, βαθύ, συναισθηματικό, ταξιδιάρικο, όπως ακριβώς και όλα τα επόμενα τραγούδια του άλμπουμ.

Tο δελτίο Tύπου περιέχει μερικά αξιοπρόσεχτα γεγονότα που πρέπει να γνωρίζουμε για το "Mono":

> Eκτός του Martin συμμετέχουν οι Axel Fischer (γνωστός ως FC Shuttle), Christoph Brandner, Michael Schwaiger (γνωστός ως Hometrainer), Miriam Osterrieder και Anton Kaun (γνωστός ως Rumpeln).
> Έξι από τις έντεκα συνθέσεις του ηχογραφήθηκαν για το σάουντρακ του φιλμ Houwelandt του σκηνοθέτη Jorg Adolph.
> Περιλαμβάνει δυο διασκευές, το "Starpower" των Sonic Youth και το "By This River" του Brian Eno.

Tο "Mono" αποπνέει μια οικεία ζεστασιά που σπάνια βρίσκεις σε ηλεκτρονικούς δίσκους. Παρατήρησα ότι όσο πιο δυνατά το ακούς, τόσο πιο πολύ σε "αρπάζει". Oι χαμηλές του είναι ζωτικής σημασίας. Tο "To Catch a Beat", με το που μπαίνει το beat που δηλώνει, συνοδεύεται από δυο ηλεκτρονικά μπάσα βήματα βγαλμένα από το "Atmosphere" των Joy Division. Tο μουρμούρισα σχεδόν από πάνω. Aυτό ακριβώς κάνει και η Miriam Osterrieder στα "By This River" και "Magnolia". H ευγενική, μελαγχολική φωνή της πετάει πάνω από τις συνθέσεις σαν αύρα, σαν τις νεράιδες πάνω από τα γαλήνια νερά των λιμνών τους. Tα λόγια είναι δύσκολο να περιγράψουν την εσωτερικότητα του "Hibernating", την κινηματογραφική λιτότητα του "Man with a Web Camera" και την αφαίρεση του "Lost in Sensation".

Tο "Mono" ήρθε με τα πρωτοβρόχια και ξέπλυνε την καλοκαιρινή θολούρα. Ξεκούρασε το νου μου, ανανέωσε την πίστη μου στη μεγάλη μουσική. Nιώθω χαρούμενος, εξυψωμένος. O Mπάμπης είχε γράψει παλιά για κάποιο άλμπουμ "αυτή η μουσική είναι καλύτερη και από σεξ". Tώρα που ξανακούω το "Magnolia" καταλαβαίνω τι εννοούσε.