The Curse of Love

Οι Coral, ένα από τα πιο αξιόλογα βρετανικά σχήματα της τελευταίας δεκαπενταετίας, ταυτίστηκαν με την αναβίωση του κιθαριστικού ήχου των αρχών της νέας χιλιετίας. Χωρίς να είναι ψευδές αυτό, τους αδικεί κατάφωρα αφού οι Coral, γέννημα-θρέμμα της δώθε όχθης του ποταμού Μέρσι, έχουν πολύ πιο σύνθετο και δουλεμένο ήχο από τους Zutons, για παράδειγμα. Εν πλήρη συνειδήσει ότι ένα συγκρότημα είναι κάτι πιο πολύπλοκο από τις αναφορές του, δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει τον πλούτο των υφών που συναντάμε στα επτά άλμπουμ τους (6 album + 1 mini LP): βρετανική ψυχεδελική folk και νέο-ψυχεδέλεια, αμερικάνικη jangle pop και τον ήχο της Motown, σκιές lo-fi & dub, Merseybeat όπως είναι αναμενόμενο αλλά και αυθεντικό indie (ό,τι κι αν σημαίνει πια αυτός ο όρος).

Με τρεις εξαιρετικούς κιθαρίστες, τον Bill Ryder-Jones, τον Lou Southall και τον ιδρυτή του γκρουπ James Skelly, ο οποίος εκτελεί και χρέη τραγουδιστή (μερικοί μάλιστα τον συγκρίνουν με τον Ian McCulloch), με αρκετά κομψά και λεπτοδουλεμένα σινγκλ (In the Morning, Dreaming of You, Walking in the Winter), θα μπορούσαν και τους άξιζε να γίνουν μεγαλύτεροι από τους .... (εδώ ο καθένας συμπληρώνει όποιο συγκρότημα θεωρεί υπερτιμημένο). Κι ενώ ξέραμε ότι οι Coral βρίσκονταν on a break (όπως λένε τα τσακωμένα ζευγάρια που δεν δυσκολεύονται να δώσουν τέλος), πληροφορούμαστε αίφνης ότι οι Coral είχαν ηχογραφήσει ένα άλμπουμ μεταξύ 2005 και 2007, το οποίο η ανεξάρτητη λιβερπούλια Skeleton Key records (δημιούργημα του τραγουδιστή James Skelly) έβγαλε από το ντουλάπι των Χαμένων Αριστουργημάτων και μας το παραδίδει με πολύ καμάρι. - Η άχρηστη πληροφορία της μέρας: το άλμπουμ είχε ηχογραφηθεί σε 8 track μάρκας Tascam.

Το παλιό/καινούργιο άλμπουμ με τίτλο The Curse of Love είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα - κι αυτό χωρίς καμία διάθεση εξωραϊσμού ή νοσταλγίας. Κινούμενο περισσότερο στο χώρο της ψυχεδελικής folk, φαίνεται να έχει αφήσει πίσω του συνειδητά τον πιο γυμνό από στολίδια, δυναμικό ήχο του Invisible Invasion, ενώ συγχρόνως προαναγγέλλει τον ηλιόλουστο, "ευάερο κι ευήλιο" (όπως έγραφε προσφυώς το 2010 ο Λάμπρος Σκουζάκης) ήχο των Love που θα τους χαρακτήριζε στα επόμενα δύο πονήματά τους.

Το διαμάντι του δίσκου είναι αναμφίβολα το Wrapped in Blue, μια από τις πιο όμορφες μελωδίες της φετινής χρονιάς -παρότι δεν θα με πείραζε αν έλειπε το krautrock συνθεσάιζερ, κάπου στη μέση και στο τέλος του κομματιού. Το Curse of Love, με το οποίο ανοίγει και κλείνει το άλμπουμ, με τη θεσπέσια ανατολίτικη εισαγωγή, φτιάχνει μια μαγευτική trippy ατμόσφαιρα. Το You Closed the Door παραπέμπει στα φωνητικά και τις κιθάρες των Byrds, ένας λόγος που το κάνει ακόμα πιο γοητευτικό. Τα ινστρουμένταλ The Second Self και Nine Colors Red έχουν μια αλλόκοτη αγχώδη δομή που ανακαλεί σάουντρακ γραμμένα για ταινίες αγωνίας.

Το View from a Mirror εντάσσεται στην πιο εκλεπτυσμένη παράδοση της βρετανικής folk των late '60s-early '70s, κι εδώ ο James Skelly ερμηνεύει τους στίχους σαν το Scott Walker πριν πέσει στα πολύ-πολύ βαθιά. Κάπου διάβασα ότι το Watcher in the Distance θα πρέπει να ηχογραφήθηκε το 1967 στο Σαν Φρανσίσκο - στη διάρκεια του καλοκαιριού της αγάπης. Ή όχι; (Αστειεύομαι, φυσικά). Το Gently θα μπορούσε να ανήκει στο songbook του συμπατριώτη τους John Lennon. Κι αναρωτιέμαι αν το Willow Song θυμίζει μόνο σ' εμένα τους Doors - κι αν ο Skally τραγουδάει εσκεμμένα σαν τον Jim Morrison.

Όπως προανέφερα, το άλμπουμ κλείνει με The Curse of Love, σε μια πιο upbeat, πιο αισιόδοξη εκτέλεση, ολοκληρώνοντας ένα δημιουργικό κύκλο με τέλειο τρόπο. Όσο κλισέ κι αν είναι να μιλάει κανείς για Great Lost Albums, το Curse of Love είναι ένας τέτοιος δίσκος.