The royal we
Οι γνωστοί (στους αναγνώστες εδώ) - άγνωστοι (σχεδόν στον υπόλοιπο λιγότερο προνομιούχο κόσμο) Mystechs, η δυάδα δηλαδή των Emil Hyde και Nick Dye απ' το Chicago μας είχαν εντυπωσιάσει πριν ένα περίπου χρόνο με την τελευταία τους δουλειά City Folks και την απολαυστική όσο και αμέριμνη περιήγησή τους σε όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς απ' την electronica μέχρι το glam rock, επιδεικνύοντας παντού την ίδια άνεση. Πριν μερικούς μήνες είχαμε και την ευκαιρία για μια ενδιαφέρουσα συνομιλία με τον Emil (Some Cherries No. 4) όπου είχε προλογίσει και το side project ή alter ego των Corporate MF (motherf*) σαν υπόθεση κυρίως του συνεργάτη του, περισσότερο επικεντρωμένη στο rock και λιγότερο παράξενη.
Ο Nick Dye χρίζει λοιπόν -ακολουθώντας την εταιρική ιεραρχία- τον εαυτό του Γενικό Διευθυντή Μουσικής (με τον Emil Hyde Σύμβουλο Οργάνων) κι αφήνει για λίγο την πολυχρωμία των Mystechs κρατώντας τα πράγματα εδώ πολύ απλά και γραμμικά, όπως αρμόζει δηλαδή προκειμένου να εκθέσει την ζωή στον εταιρικό μικρόκοσμο, με τον δικό του τρόπο βέβαια.
Τα μυστηριακά synths της εισαγωγής μας προσκαλούν συνομωτικά στα ενδότερα, όπου επικρατεί -φυσικά- έντονος και σχεδόν μονότονα επαναλαμβανόμενος ρυθμός, επάνω απ' τον οποίο ο ανελέητα χειμαρώδης και πνευματώδης Nick προσπαθεί να διατηρήσει επαγγελματικό ύφος καθώς περιγράφει αυταρχικούς προϊστάμενους (you get the work done and I'll take all the credit - 'Head Honcho'), εκβιασμούς (ιδιαίτερα κυνική η παρομοίωση των απολυμένων σαν Street Dancers) και ηδονοβλεπτικούς πόθους ('Office Fantasies'), με αποκορύφωμα την συνέντευξη για την εκτίμηση της προσωπικότητας του εργαζόμενου και ερωτήσεις όπως "stealing from the company is okay if you feel you're underpaid... do you disagree / agree / or are you unsure".
Μουσικά τα τραγούδια οδηγούνται απ' τον έντονο ρυθμό των drums που βρίσκεται πάντα σε πρώτο πλάνο και τα funky grooves του μπάσου, σαν την μονότονη ροή ποταμού στον οποίο πλέουν τα ηχοχρώματα των synths και η φωνή που δανείζεται συχνά από την soul. Αναλογικός synth-pop και rock ήχος λοιπόν που παραπέμπει άμεσα στα '80's, post-punk που ακουμπά σε πολλά -το επικό και μελαγχολικό instrumental 'The Royal We' δείχνει τις Electrelane- με μικρές παραλλαγές σε κάθε τραγούδι, όπου ξεχωρίζουν ελαφρά το στιβαρό 'Thirds Divide The Day', το 'Office Fantasies' με τα soul φωνητικά και το πιο σκοτεινό 'Mission Statement'.
Οι Corporate MF παρουσιάζονται σαν "οι Dead Kennedys του νέου ρεπουμπλικανικού μεσαίωνα" γνωρίζουμε όμως ήδη το ιδιότυπο χιούμορ τους και, σε αντίθεση εδώ ο ομολογουμένως οξυδερκής σαρκασμός του Nick Dye στερείται από τις αιχμές εκείνες που θα τον έκαναν αποτελεσματικό. Υπάρχει βέβαια και το έλλειμμα φαντασίας που κάνει τα τραγούδια να μοιάζουν μεταξύ τους, αυτό όμως είναι μάλλον ηθελημένο καθώς στον τομέα αυτό οι Mystechs έδειξαν ότι διαθέτουν πλεόνασμα ενώ, σε 33 περίπου λεπτά, μόνο η υποψία πλήξης προλαβαίνει να δημιουργηθεί με τον δίσκο αυτό που παρά τις συγγένειες καταφέρνει να μην ακούγεται παράγωγος της -περίεργης- '80's αναβίωσης και κυλά αβίαστα, κερδίζοντας εντυπώσεις με κάθε ακρόαση.
