Dunung
Τα 86 λευκά και μαύρα κλειδιά ενός κλασικού Modartt Pianoteq Physically Modeled Piano Instrument, η μαγευτική θέα από τα Υστέρνια της Τήνου και τα εποικοδομητικά σχόλια του Γιώργου Κουμεντάκη φαίνεται πως επέδρασαν καταλυτικά στις δέκα συνθέσεις αυτού του δίσκου.
Ανατρέχοντας στο διαδίκτυο θα διαβάσετε πως το περιεχόμενο προορίζεται για αυτιά που αρέσκονται σε ανάλογες μινιμαλιστικές οβερτούρες του Steve Reich, του Harold Budd, του Ryuichi Sakamoto ή του Erik Satie. Δεν πέφτουν έξω μόνο που εδώ υπάρχει πολύ φως, πολύ μεσογειακό χρώμα, παιχνιδιάρικη διάθεση και ρεμβασμός προς το πέλαγο.
Από τη μια η εξερεύνηση της μελωδικής πιανιστικής οικονομίας, ακροβατεί στα πεζούλια του Αιγαίου χωρίς να χάνει την ισορροπία. Από την άλλη τα μοτίβα πάνω στο οποία πλέει χαλαρά, να παραπέμπουν σε νησιώτικα του γάμου, της χαράς ή και του θανάτου ή ακόμη και σε κάποιο ρεμπέτικο ή σμυρναίικο σκοπό. Να θυμίζουν ευγενικά και τιμητικά μια χαλαρή συνάφεια και συνέχεια της δουλειάς του Γιάννη Χρήστου ή του Σκαλκώτα.
Σίγουρα μιλάμε για εγκεφαλική μουσική που θα ήταν μέγα κρίμα να αφεθεί να γίνει υπόβαθρο μιας καθημερινής ασχολίας, όταν είναι προορισμένη για ενατένιση, για άδειασμα από τα τρέχοντα, για ανασυγκρότηση σκέψης προς έναν νέο ακόμη πιο υψηλό στόχο. Επειδή η ακρόαση με πέτυχε και στις δυο φάσεις, τώρα που το ξανακούω συνειδητοποιώ πόσο με βοηθά να αυτοσυγκεντρωθώ μετά από ένα πολύ δύσκολο τριήμερο.
Κι όλ' αυτά ενώ η "Μήδεια (2)" του Παπαϊωάννου, όπου ο Coti κάνει μουσικό κολάζ με τις όπερες του Μπελίνι, είναι ήδη προπωλημένη για όλες τις παραστάσεις. Νομίζω πως το άστρο του κυρίου Κ. ανατέλλει γοργά και στον υπόλοιπο κόσμο, πέραν της ηλεκτρονικής σύνθεσης.
