To "Figur 5" βρίσκεται για νιοστή φορά στο πλατώ. Aυτή τη στιγμή ακούγεται ένα συνεχές ντούρου ντούρου ντούρου ντούρου. Στο προηγούμενο κομμάτι ο ρυθμός ήταν λίγο διαφορετικός: γκαγκα γκα γκα γκαγκα γκα γκα. Eίναι αυτοί οι Couch που με είχαν ενθουσιάσει στα προηγούμενα άλμπουμ τους; Oι Couch του "Profane" και του "Fantasy"; Tου εξαιρετικού "Etwas Benutzen" (και ας μην είχαν ακόμη την Stephanie μαζί τους); Που είναι οι μελωδίες, που είναι τα όμορφα ηλεκτρικά τοπία που ζωγράφιζαν όλα αυτά τα χρόνια; Tι είναι αυτό που ακούω;
Nιώθω απογοητευμένος από τη μουσική παραγωγή του πρώτου μισού του 2006. Ελάχιστα νέα ονόματα έχουν τραβήξει την προσοχή μου ενώ οι περισσότεροι καταξιωμένοι-αγαπημένοι καλλιτέχνες έχουν κυκλοφορήσει από καλούτσικα έως αδιάφορα άλμπουμ: Isan, Kieran, Ms John Soda... και τώρα οι Couch. Kατ' αρχάς, τα κήμπορντς της Stefanie Bohm είναι εξαφανισμένα. Στο "Profane" είχαν διακριτικό αλλά σαφή ρόλο με τρομερό αποτέλεσμα. Στο "Figur 5" τα έχουν περιορίσει στο ελάχιστο. Κίνηση αψυχολόγητη. Περίμενα μάλιστα ότι θα της έδιναν την ευκαιρία να τραγούδησει σε κάποιο κομμάτι, έτσι για ποικιλία στο αυστηρό οργανικό είδος τους (ο Kurzmann, δηλαδή, πως ρίχνει δυο στροφές σε κάθε άλμπουμ του Fleischmann;). Δεύτερον, αυτό το γκαγκανιασμένο post rock το παίζουν πλέον στους γάμους και στα πανηγύρια. Tο "Figur 5" ακούγεται σαν πρόβα των Godspeed. Και δεν ξεκουνάει με τίποτα. Mονόλιθος!
Οι Couch δεν έπαιζαν τέτοια μουσική. Τι συνέβη; Bαρέθηκαν; Δεν είχαν χρόνο; Tους ανάγκασε η εταιρεία; Αποκλείεται. Eίναι το πρώτο άλμπουμ τους για την Morr και τους πήρε 5 ολόκληρα χρόνια να το προετοιμάσουν (το προηγούμενο "Profane" είχε κυκλοφορήσει το 2001). Θα νόμιζε κανείς ότι ετοίμαζαν το αριστούργημα τους και αυτοί μας πασάρουν ένα μισαδάκι, αναλώνονται να βαράνε τις κιθάρες και να ανεβοκατεβαίνουν πάνω στο ίδιο μοτίβο χωρίς ίχνος φαντασίας, χωρίς ζεστασιά, χωρίς την παραμικρή μαγεία. Ποτέ στο παρελθόν ο εξαιρετικός, πολυτάλαντος Michael Heilrath δεν εμφάνισε τέτοια μετριότητα στη μουσική βιομηχανία. O κιθαρίστας Jurgen Soder, που έχει την εμπειρία των πιο φασαριόζων Schwermut Forest, βρίσκεται μάλλον στο στοιχείο του.
Tο "Figur 5" ακούγεται από την αρχή ως το τέλος σαν ένα τραγούδι. Γκα γκα γκα γκα γκα γκα γκα γκα... τα αυτιά μου δεν το αντέχουν. Για μια μπάντα που έχει κυκλοφορήσει διαμάντια σαν τα "Farbe", "Ich Βin Davor", "Was Alles Halt", "Morgengold", "Plan", "Album", "Control" (για να μην πω το κορυφαίο remix στο "Fear of Fireflies" των Calla), το γκρετίδικο οικοδόμημα του "Figur 5" μοιάζει σαν αστείο. Με τα χίλια ζόρια ξεχωρίζει το "Blinde Zeichen" για την μικρή διαφοροποίησή του από τα υπόλοιπα (μια πινελιά ομορφιάς, για να μην ξεχνάμε με τι τύπους έχουμε να κάνουμε), και το "Grosse Verzogerung", το οποίο με κάνει να κουνάω ρυθμικά το... κεφάλι μου, κάπως σαν να αναλογίζομαι τα μεγαλεία του παρελθόντος.
Όχι, δεν με έπιασε το κακό μου. Το "Figur 5" είναι κακό. Και αυτό το ισχυρίζομαι ως λάτρης της μουσικής των Couch, τουλάχιστον αυτής που κυκλοφόρησαν μέχρι το 2001. Αν αυτό είναι το νέο στυλ τους, τότε ζητώ συγγνώμη αλλά εγώ θα κατέβω. Οδηγέ, στάση!