Ventura whites

Πρόσεξα ότι οι κυκλοφορίες της Glitterhouse δεν έχουν καθόλου ζήτηση μεταξύ των γραφιάδων του Mic (γίνε και λίγο επιλεκτική, ψυχοπονιάρα κοπέλα μου. Πρέπει να ανοίγεις την πόρτα σου σε όποιον ετοιμοθάνατο καντρομπλούζμαν την χτυπήσει;) και ο υπογράφων καλείται για μια ακόμα φορά να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Να αναπνεύσει δηλαδή όλη τη σκόνη των χωματόδρωμων του Tennessee και να λουστεί τη λάσπη του Mississippi που χύνεται απ' τ'αυλάκια αυτού του ντεμπούτου, της εξαμελούς San Francέσκας μπάντας. (Αναρρωτιέμαι στο ξεκάρφωτο - προσφιλής συνήθεια - συγγνώμη, ω αναγνώστη! - πόσο κοντά στο πνεύμα του ροκ είναι να βγαίνει ένας εικοσάχρονος μουσικός και να παίζει country, τη μουσική που έπαιζε στο σαλούν ο πατέρας του (Stratos Dionysius & Sons s.a.) αφαιρώντας βέβαια το fun και την ρεντνεκίλα, και προσθέτοντας μερικά από τα στοιχεία που έκαναν τον Nick Drake θεό: ρελαντί ρυθμούς, χαμηλούς τόνους, ραγισμένη, ψιθυριστή φωνή που άλλοτε τρεμουλιάζει κι άλλοτε σβήνει, μιζέρια και 'αυτός-ο-κόσμος-δεν-κάνει-για-μένα' ψέλισμα.
Όμως ο διαφορά είναι ότι ο Nick είχε την έμπνευση και το ταλέντο συμμάχους κατά τη διαδικασία της καταγραφής της ζωής του, της φιλοσοφίας του, των εμπειριών, αγωνιών και ανασφαλειών του, κι έτσι κατάφερε να μείνει στην ιστορία ως καλλιτέχνης αναφοράς.
Πολλοί από τους μεταγενέστερους 'καταραμένους' δεν διαθέτουν τέτοια όπλα και το νταουνιάρισμά τους καταγράφεται χωρίς τη δύναμη να γοητεύσει ιδιαίτερα. Ούτε όμως και να κουράσει η ακρόασή του, για να ξανάρθουμε στους έξη απ'το San Francisco που διάλεξαν τον τίτλο δίσκου της Joni Mitchell για σκέπη τους. Κυλάει διακριτικά και γεμίζει το χώρο σαν ηχητική ταπετσαρία. Αν δεν αντέχετε τη σιωπή... (Αλλά πάλι, έχετε εμπεδώσει όλους τους δίσκους των Palace;)

Το Uncut που εδώ και καιρό προσπαθεί να μας πείσει ότι το μέλλον ανήκει στην alt. country, θα τους λατρέψει. Οι συνεχείς αναφορές του στους Lambchop, Calexico, Willard Grant Conspiracy, κούρασαν. Νέο αίμα. Τώρα!