Memory takes my hand
Μέχρι να τα τινάξουμε τα πέταλα (χιούμορ κατράμι, ή απλά μια είσοδος-μαλακία), δε μαθαίνουμε τι θα γινόταν αν στα διλήμματα της ζωής μας τα "ναι" που δώσαμε ήταν "όχι" κι οι αποφάσεις μας οι ανάποδες. Ο Craig Armstrong ας πούμε, Σκοτσέζος και συμπαθής, (του χρόνου) 50χρονος, μπήκε τότε το 1994 με το "Romeo + Juliet" στο χώρο της κινηματογραφικής μουσικής και των ορχηστρών, και τέσσερα χρόνια αργότερα η electronic based ποπ του πρώτου σόλο του "Space Between Us", με συμμετοχές απ' τον πάγκο, άρχισε να κλονίζεται μόλις λίγο αφότου βγήκε. Ήταν θέμα ημερολογίου ότι σε κάποια στιγμή θα μαθαίναμε τα νέα του απ' τις σελίδες του "Gramophone". Ε, αυτό σαν να έγινε κάπως φέτος...
Το "Memory Takes My Hand" είναι ένας δίσκος που δεν έχει καμία σχέση με τα ηλεκτρονικά και την ποπ, έχει κάποιες με τα soundtracks λόγω ύφους, κι έχει όλες τις υπόλοιπες με τη σύγχρονη κλασική σύνθεση, κι αυτό κατ' επιλογή του δημιουργού του. Και ναι, το κατέγραψε με την BBC Symphony Orchestra. Άρα, σε ό,τι αφορά τσαρτ, βιντεοκλίπ στο μεταμεσονύχτιο random μουσικών καναλιών κ.λπ., το θέμα που εξετάζουμε είναι από άλλη φάση. Μ' αυτόν τον αυστηρά προσωπικό τρόπο, πάντως, -αν και τον ψάχνει ακόμη- επέλεξε να εκφράσει τις ώριμες ανάγκες του αυτός ο συνθέτης, κι έδωσε εαυτόν στο να το κάνει όσο καλύτερα μπορούσε, πώς αλλιώς να πω ότι μπορεί να είχε κι άλλα περιθώρια;
Τρία βασικά έργα είναι το περιεχόμενο του άλμπουμ, τάξεως μεγέθους στα 18 τα δύο και στα 34 λεπτά το τρίτο. Το τελευταίο είναι και παραγγελιά. Ο "άγνωστος στρατιώτης" θα χτυπιέται για την επιστροφή του progressive, αλλά όταν ο Igor Stravinsky έγραφε την "The Rite Of Spring" του -για να μιλήσουμε για κάτι αδιαπραγμάτευτο- ήταν τόσο παλιά που δεν υπήρχαν οι Yes και τόσο πρόσφατα που είχε πέσει η Βαστίλη. Παρασύρθηκα γαμώτο...
Ο Armstrong έγραψε το "Immer (Violin Concerto No.1)" πάνω στο πρώτο του έγχορδο, την Clio Gould της London Sinfonietta, μια βιολίστρια με τρελό ταλέντο. Η παρτιτούρα του έχει εσωτερική δύναμη που σπάει χάλυβα, με σαφείς επιρροές από Arvo Part και Osvaldo Golijov (δύο απ' τους μεγαλύτερους νεοκλασικούς των ημερών μας), κι η Gould την απογειώνει με τον ήχο ενός Rutson Stradivarious που παίζει. Αυτή εδώ είναι η εξαιρετικότερη "κλασική" σύνθεση που άκουσα φέτος, και γι' αυτήν όλο το άλμπουμ ανεβαίνει κατηγορία.
Το "One Minute" αμέσως μετά είναι 15 κομμάτια για ορχήστρα με τίτλους τοποθεσίες της Σκοτίας και το καθένα με μεμονωμένη διάρκεια όση επαγγέλλεται ο γενικός του (τίτλος). Ο πρωταίτιος νους θέλησε να δώσει νόημα στο λεπτό, μια μονάδα χρόνου που κανείς δε δίνει σημασία πλέον. Συμφωνώ, αλλά ίσως το μυαλό μας και μας να έχει ξεκουρδιστεί πια κι 1' περνάει τόσο ανεπαίσθητα ώστε αρκετά από τα θέματα δεν προλαβαίνουν να ολοκληρωθούν. Ή έτσι τα κατανοούμε, παρακολουθώντας τα με το αργό καρέ μας. Το σετάρισμα με την απλότητα της αντίληψης του χρόνου αποδεικνύεται στην πράξη ξανά αξεπέραστο.
Η ομότιτλη σύνθεση, χωρισμένη στα δώδεκα, είναι κι η μοναδική με φωνητικά μέρη πάνω σε λιμπρέτο του Peter Arnott. Για κάποιον που δεν πηγαίνει σε λέσχες κλασικών δίσκων θα έχει τη γοητεία της, για τους πιο γνώστες μάλλον θα συμπιεσθεί στα μη προβλέψιμα θέματά της, όπως το εξαιρετικό "Risen" για σκέτη ορχήστρα, και την καθηλωτική ερμηνεία της σοπράνο Lucy Crowe σε κάποια απ' όσα απομένουν. Συνολικά, θεωρώ ότι είναι μια δρασκελιά προς κάτι που ανοίγει πόρτα προς τα μελλούμενα για τον Craig Armstrong. Κι επειδή η εύρεση της ταυτότητας στα αρχικά της στάδια περνάει κι από επιρροές, θα προσέθετα ότι το φινάλε εδώ ("Many") θυμίζει έντονα Carl Orff, κι ελάχιστοι δημιουργοί ξεμπέρδεψαν με τα δικά τους γραπτά θυμίζοντας Orff πάνω από δύο φορές. Ανώδυνα, ο Σκοτσέζος την μία την έκαψε ήδη...
